Πέρα από διάφορα φληναφήματα δημαγωγικού χαρακτήρα που αποσκοπούν στην πολιτική παραπλάνηση αφελών και ηλιθίων, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει σαφέστατη πολιτική, την οποία υπηρετεί με συνέπεια. Είναι φορέας της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης αντίληψης, βάσει της οποίας πρέπει να φτωχύνουν όσο το δυνατόν περισσότερο όσο το δυνατόν περισσότεροι Έλληνες – ει δυνατόν όλοι!

Η λογική της άποψης αυτής συνίσταται στο ότι με μηδαμινούς μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και με φθηνές τιμές υπηρεσιών και ακινήτων, θα έρθουν ευρωπαϊκά και αμερικανικά κεφάλαια να αγοράσουν επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως κάνουν στην Κίνα, στο Βιετνάμ, στην Ινδονησία και σε πληθώρα άλλων τριτοκοσμικών χωρών.

Αυτή την «κινεζοποίηση» της Ελλάδας θέλει να προωθήσει ο Γιώργος Παπανδρέου με την πολιτική του. Γι’ αυτό μειώνει τους μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα, γι’ αυτό θέλει να καταργηθεί ο κατώτατος μισθός, γι’ αυτό μειώνει κατά 25% τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων, γι’ αυτό θέλει να διαλύσει τη δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία και να τις ιδιωτικοποιήσει κ.λπ.

Αναντίρρητα, ο Γιώργος Παπαν δρέου ηγείται της πιο επιθετικής κυβέρνησης του κεφαλαίου που υπήρξε μέχρι τώρα στην Ελλάδα και αυτή την πολιτική προτίθεται να συνεχίσει και το 2011 και όσα χρόνια παραμείνει στην εξουσία. Δεν υπάρχουν πλέον αυταπάτες περί αυτού.

Ευνόητο είναι πως αυτή η πολιτική οδηγεί τον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνησή του σε μετωπική αντιπαράθεση και ρήξη με ολοένα διευρυνόμενα τμήματα του ελληνικού λαού. Μπορεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να ψηφίζει με σύσσωμη την Κοινοβουλευτική Ομάδα της τα πιο ακραία αντιλαϊκά μέτρα με καταιγιστικούς ρυθμούς, η ρήξη της όμως με τα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα είναι μια πολύ πιο αργή διαδικασία.

Μεσολαβεί πάντα ένα σημαντικό χρονικό διάστημα από τη στιγμή που θα ψηφιστεί ένα μέτρο μέχρι τη στιγμή που όσοι το υφίστανται θα συνειδητοποιήσουν πάνω στο πετσί τους και σε όλη του την έκταση τις συνέπειές του.

Αυτό εξηγεί γιατί ακόμα οι λαϊκές αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική είναι αναιμικές και βεβαίως ανεπαρκείς για να την αναχαιτίσουν – πόσω μάλλον για να ανατρέψουν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα εκατομμύρια εργαζομένων και μισθωτών, που αποτελούν τα κύρια θύματα της κυβερνητικής πολιτικής, θα κατορθώσουν να αναδειχτούν σε πρωταγωνιστή της ανατροπής της.

Πιθανότατα θα απογοητευτούν και όσοι εκτιμούν ότι η σύγκρουση του Γιώργου Παπανδρέου με τα υψηλής κατάρτισης μεσαία στρώματα με πρόσχημα το άνοιγμα «κλειστών» επαγγελμάτων (γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κ.λπ.) ενδέχεται να αποδυναμώσει καθοριστικά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Αν αναλύσει κανείς προσεκτικότερα τα μέτρα Παπανδρέου θα δια πιστώσει ότι, π.χ., τσακίζουν τους μισθωτούς γιατρούς του ΕΣΥ που παίρνουν 1.400 ευρώ το μήνα και επιδιώκουν να τους βάζουν να κάνουν απλήρωτες εφημερίες, δεν θίγουν όμως καθόλου τους μεγαλογιατρούς που κερδίζουν 30.000 ή 50.000 ή και 100.000 ευρώ το μήνα και μάλιστα αδήλωτα στην εφορία. Ανάλογη είναι η επίπτωση των μέτρων και σε μηχανικούς, δικηγόρους κ.λπ.

Δεν πρόκειται για «παράλειψη», αλλά για συνειδητή πολιτική επιλογή. Ο Γιώργος Παπανδρέου «γδέρνει» τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, αλλά οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που καθορίζουν την πολιτική του δημιουργούν στέρεες βάσεις συμμα χιών με τα πιο επιθετικά τμήματα του κεφαλαίου.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου δημιουργεί για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία το θεσμικό πλαίσιο μείωσης των μισθών των εργαζομένων, κατάργησης του κατώτατου μισθού, κατάλυσης κάθε εργασιακού δικαιώματος, μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ., είναι αυτονόητο ότι το ελληνικό κεφάλαιο θα του κάνει «εικόνισμα»! Ποια δεξιά κυβέρνηση, ακόμη και δικτατορική, έχει προσφέρει ποτέ τόσα στο κεφάλαιο όσα ο πρόεδρος της... Σοσιαλιστικής –τρομάρα μας! – Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου; Καμία, ποτέ!

Λογικό είναι επομένως το κατεστημένο τόσο του ελληνικού όσο και του ξένου κεφαλαίου να στηρίξουν αποφασιστικά τον Γιώργο Παπαν δρέου, από τη στιγμή που αυτός αναδεικνύεται σε κορυφαίο πολιτικό τους εκπρόσωπο – πόσω μάλλον που δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα εκρηκτική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία εναντίον της κυβέρνησης.

Η υποστήριξη της οικονομικής ελίτ προς τον Γιώργο Παπανδρέου αυξάνεται σταδιακά, στο βαθμό που πολλαπλασιάζονται τα αντεργατικά μέτρα που ψηφίζει η κυβέρνησή του. Είναι προφανές πλέον ότι δεν θέλει ούτε το ελληνικό κεφάλαιο να πέσει ο Γιώργος Παπανδρέου ούτε, φυσικά, εργάζεται για την ανατροπή του.

Το πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο πρωθυπουργός έγκειται στο ότι ο ιδιωτικός τομέας στη χώρα μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από δραστηριότητες και έργα του Δημοσίου. Καθώς, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν «παγώσει» τα πάντα μέσω του Μνημονίου, με απώτερο στόχο να χρεοκοπήσουν τους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους και να τους υπαγάγουν σε αμερικανικούς, γερμανικούς ή γαλλικούς και άλλους ευρωπαϊκούς που θα λυμαίνονται τους πόρους του Ελληνικού Δημοσίου και θα εκτελούν αυτοί οι ξένοι όλα τα έργα, ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας αισθάνεται «ριγμένος».

Το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο τηρεί στάση αναμονής απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Περιμένει να δει αν θα ρίξει χρήμα στην ελληνική αγορά, του οποίου βεβαίως θα αποσπάσει τη μερίδα του λέοντος, ή αν ο πρωθυπουργός θα παίξει μέχρι τέλους το παιχνίδι των ξένων επικυρίαρχων, όπως είναι και το πιθανότερο.

Ούτως ή άλλως πάντως, η στήριξη της ελίτ προς τον Γιώργο Παπαν δρέου είναι για την ώρα δεδομένη, άρα πολύ δύσκολη η ανατροπή της κυβέρνησής του.

Το 2011 θα αποδειχτεί κόλαση για τα εκατομμύρια εργαζομένων, νέων, συνταξιούχων και πολλών μικρομεσαίων που θα δουν το βιοτικό τους επίπεδο είτε να υποβαθμίζεται αισθητά είτε να καταβαραθρώνεται, αν πέσουν στην ανεργία.

Η «μνημονιακή» κατοχή της χώρας μας όμως από τους ξένους επικυρίαρχους της ΕΕ και του ΔΝΤ θα επιφέρει ανακατατάξεις και στους κόλπους του ελληνικού κεφαλαίου.

Όπως έγινε και κατά τη ναζιστική Κατοχή του 1941-44, προπολεμικοί όμιλοι χρεοκόπησαν, άλλοι που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές επιβίωσαν ή και ενισχύθηκαν, ενώ από τις τάξεις των μαυραγοριτών, που στη συνέχεια προσκολλήθηκαν στους Αμερικανούς, αναδύθηκαν τα πιο δυναμικά και επιθετικά «νέα τζάκια» του ελληνικού καπιταλισμού που κυριάρχησαν στη χώρα το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Κάτι ανάλογο θα γίνει και τώρα με το Μνημόνιο Παπανδρέου - ΕΕ - ΔΝΤ. Μέσα από τη δυστυχία της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που προκαλεί το Μνημόνιο αυτό και η οικονομική κατοχή της πατρίδας μας, θα αναδειχθούν οι νέοι επιχειρηματικοί όμιλοι της Ελλάδας του 21ου αιώνα, πατώντας επί «πτωμάτων» εργαζομένων και «ερειπίων» επιχειρήσεων.