Εξομολόγηση μιας άλλης κρίσης
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Ελλαδικά | Posted On Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Το βλέμμα του είναι σαν το εκκρεμές, ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα των ματιών χωρίς στάση, χωρίς αναπαμό. Η φωνή ένοχη, ένα συναίσθημα σε κάθε ανάσα:
«Νοιώθω το κεφάλι μου να μουδιάζει και ένα βουητό σαν χιλιάδες μέλισσες να έχουν σκεπάσει όλη την επιφάνεια του εγκεφάλου μου. Αισθάνομαι τα ποδαράκια τους να τρυπούν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, με ...
...απομυζούν, κλέβουν κάθε υγιή μου σκέψη. Κανείς δεν το υποψιάζεται, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται μέσα στο πανικόβλητο μυαλό μου. Συναντώ φίλους, συνεργάτες, αγαπημένα πρόσωπα, άγνωστους ανθρώπους παντού γύρω μου. Τους κοιτώ και απορώ πως είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται την θύελλα που έχει ξεσπάσει μέσα μου, πως είναι δυνατόν να μην βλέπουν τον πανικό στα μάτια μου, την ανάσα μου που κόβεται ή βγαίνει εσπευσμένα από τα ρουθούνια μου. Με κόβει κρύος ιδρώτας, μια φαγούρα απλώνεται σε όλο μου το κορμί, προσπαθώ να κρύψω το βλέμμα του παγιδευμένου ζώου. Γιατί έτσι αισθάνομαι, παγιδευμένος. Κάθομαι κάπου και θέλω να φύγω, γυρνάω στο σπίτι και οι τοίχοι λες και κινούνται απειλητικά, έρχονται καταπάνω μου, με συνθλίβουν. Δεν μπορώ να σταθώ πουθενά. Τις νύχτες τριγυρνάω από δωμάτιο σε δωμάτιο, μετράω με τα βήματα μου κάθε εκατοστό, κάνω απλές πράξεις πρόσθεσης, πολλαπλασιασμού, πράξεις που θα μου επιβεβαιώσουν ότι εξακολουθώ και λειτουργώ ως νοήμων άνθρωπος.
Εφευρίσκω χιλιάδες αρρώστιες και έχω όλα τα συμπτώματα. Την μια μέρα πάσχω από καρδιά, είμαι σίγουρος ότι από στιγμή σε στιγμή θα πάω έμφραγμα, το στήθος μου πονάει αφόρητα. Τα χέρια μου μουδιάζουν, ζαλίζομαι , τα πόδια μου παραλύουν. Την επόμενη μια καινούργια αρρώστια με νέα συμπτώματα έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό μου και οδηγεί το σώμα μου. Πίστεψε με, είναι τρομακτικό το τι παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό. Το να παραμείνω ενεργός στην ζωή ακόμα και στις μικρότερες δραστηριότητες της απαιτεί έναν άθλο. Κατεβαίνω από το λεωφορείο τρείς στάσεις πριν γιατί πνίγομαι, θέλω καθαρό αέρα, χιλιάδες ελατήρια μέσα μου με σηκώνουν από το καφέ, το εστιατόριο, λέω ψέματα για ανύπαρκτες υποχρεώσεις που είχα ξεχάσει για να δικαιολογήσω την φυγή μου.
Πολεμάω για να πάω στην δουλειά, να παραμείνω συγκροτημένος, να κατορθώσω να ανταπεξέλθω χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα, χωρίς να το βάλω στα πόδια. Φοβάμαι ότι χάνω το μυαλό μου. Φοβάμαι ότι θα έρθει η ώρα που δεν θα μπορώ να το κρύβω, που θα το καταλάβουν όλοι και αυτό δεν μπορώ να το αντέξω. Ντρέπομαι που εγώ ο δυνατός, ο ικανός, ο συγκροτημένος δεν μπορώ να ελέγξω ούτε τις απλούστερες σκέψεις μου. Ντρέπομαι που θα φανώ αδύναμος, ανίσχυρος, πιο πολύ φοβάμαι που θα δω τον οίκτο στα μάτια τους, που όλα αυτά που εγώ αισθάνομαι θα τους φαντάζουν γελοία, τρέμω να ακούσω και από τα δικά τους χείλη εκείνη την φράση που επαναλαμβάνω σαν προσευχή, κόμπο τον κόμπο: “στο μυαλό σου είναι όλα, ξεκόλλα”.
Το ξέρω ότι είναι στο μυαλό μου. Μου το είπε ο γιατρός. “Κρίσεις πανικού που προέρχονται από υπερβολικό άγχος. Μια διαταραχή του οργανισμού τόσο δημοφιλής που πλήττει 7 στους 10 ανθρώπους. Η οικονομική κατάσταση, η ανασφάλεια, το άγχος της επιβίωσης είναι τόσο στρεσογόνα που οδηγούν τον άνθρωπο στον πανικό. Ποιό εύκολα θα βρεις στις μέρες μας αν ζητήσεις αγχολυτικό σε παρέα παρά παυσίπονο για τον πονοκέφαλο” ήταν το αστειάκι του. Δεν γέλασα. Μου έγραψε αγχολυτικά. Μου είπε μόλις τα πάρω στα χέρια μου να σκίσω τις οδηγίες χρήσης διαφορετικά τις επόμενες μέρες θα υποστώ όλες τις παρενέργειες. Πόσο ντρέπομαι. Τα έχω μπροστά μου, τα κοιτώ και με όσο κουράγιο μου μένει ακόμα, με όση λογική κατορθώνω να επιστρατεύσω αρνούμαι να τα πάρω. Θέλω την ζωή μου πίσω, θέλω την ανάσα μου, όλα όσα μου έκλεψαν και με οδήγησαν εδώ. Θέλω μιαν ελπίδα, από κάπου να πιαστώ για να μπορέσω να βγω ξανά στην επιφάνεια. Δεν θέλω τεχνητούς παραδείσους για να αισθανθώ ξανά άνθρωπος ,για να μην φοβάμαι.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, αν βγάζεις άκρη από αυτό το συνονθύλευμα. Γράψτα όπως θες, αν σου μιλώ είναι ίσως για να ξορκίσω το κακό, λες και αν το μοιραστώ, αν το φωνάξω θα εξαφανιστούν οι εφιάλτες μου. Πρέπει να φύγω.»
Τον κοιτάζω να απομακρύνεται, σκυφτός, ανήσυχος και σκέφτομαι ότι δεν θα προσθέσω ούτε ένα στατιστικό στοιχείο σε αυτή την εξομολόγηση. Δεν θα τον κάνω έναν ακόμα αριθμό προς μελέτη. Είναι άνθρωπος, έχει όνομα, είναι φίλος και δεν πρόλαβα καν να του πω ότι οι μεγαλύτερες επαναστάσεις ξεκινούν από τα μέσα μας.
protagon.gr
ξέρεις ποιά είναι η απάντηση σε όλο αυτό. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτυχε να βιωσω κι εγω κατι παρομοιο με μια φιλη μου πριν δυο χρονια.Ηταν αρκετο καιρο κλεισμενη στον εαυτο της παρεα με τις φοβιες τις ανασφαλειες και αρνηση για καθε βοηθεια.Προσπαθησα αρκετα να την κανω να καταλαβει ποσο κακο εκανε στον εαυτο της.Ηαπαντηση της? Δεν εισαι στη δικη μου θεση για να με νιωσεις. Οντως δεν ημουν στη θεση της και δεν θα θελα να βρεθω ποτε μα ηθελα να δω την φιλη μου να με κοιταει στα ματια να χαμογελα να εργαζεται και παλι[εκπαιδευτικος]. Θα μου πειτε με ολα αυτα που συμβαινουν στη χωρα μας πως να χαμογελασει κανεις.Ειναι δυσκολο το ξερω μα δεν πρεπει να χασουμε το χιουμορ και το χαμογελο μας αυτα μας εμειναν .Η φιλη μου τελικα με την βοηθεια αγχολυτικων καταφερε να σταθει στα ποδια της. Σημερα ειναι αρκετα καλα θα ελεγα. Τελικα θελει μεγαλη δυναμη ψυχης για να κατορθωσεις να κρατηθεις στη ζωη .Αναμφισβητητα οι μεγαλυτερες επαναστασεις ξεκινουν απο τα ...μεσα μας .Σια μου με το θεμα σου αγγιξες μια ευαισθητη ..χορδη και μου θυμισες γεγονοτα που μα την αληθεια θα θελα να ξεχασω .Ευχομαι ο φιλος σουνα βοηθηθει και να σταθει στα ποδια του παλι . Μας λειπεις ..... . Η φιλη σου Δ.Τ
ΑπάντησηΔιαγραφή