Η πρώτη ανάρτηση με ποιήματα είναι γεγονός. Ένας συμπολίτης μας με το ψευδώνυμο Γ. Δαμασκηνός μας 
έστειλε μερικά ποιήματά του. Τον ευχαριστούμε πολύ 
για την εμπιστοσύνη του.










ΑΝΤΙΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ


Σ' αφήνω για πάντα

εκεί όπου η αυγή

φαντάζει ατελείωτη

Εκεί όπου τα όνειρα

δε γίνονται αλήθειες



Μόνον οι άπειρες

στιγμές του εφιάλτη

αναζητούν ,

τις άχαρες συνήθειες



Ω ! Ναι ! Ακούω τη φωνή σου

Σα φίδι έρπεται

στις άκρες των αυτιών μου



Κι εγώ κυλάω , κυλάω

μακρυά απ'τον εαυτό μου



Αντίο μωρό μου






ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΡΟΦΗ



Ανάμεσα σας βρίσκομαι

κι όμως , απαρατήρητος περνώ

Όν κοινωνικό με βάπτισαν

κι εγώ απλά χαμογελώ



Τι κι αν αγαπώ , εσάς

που πάντα μ'απαρνιέστε

Τι κι αν τη ζωή μου

σπαταλώ , με σας

που εύκολα ξεχνιέστε



Αν την αγάπη μου , για όπλο

κι ασπίδα εμφανίζω

Είναι γιατί απλά

για μένανε δε ζω , και

μοναχά για σας ελπίζω



Άναμεσά σας βρίσκομαι

κι όμως , απαρατήρητος περνώ

Τα μάτια εκπαιδεύοντας

την ομορφιά σας να ειδώ



Το δρόμο που εδιάλεξα

δε θα επαρατήσω

Κι ας είναι τα λόγια μου

αυτά , όρκος που έδωκα

και δε θα αθετήσω



Κι αν πιστέψετε ποτέ , σε

ψέμα αντίς αλήθεια

Ας γίνει η αγάπη μου ,

της πείνας τροφή

απ'τα δικά μου στήθια



Ανάμεσά σας βρίσκομαι

κι όμως ,

Απαρατήρητος περνώ






ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ , ΕΓΩ



Χάνεται ο κόσμος μου

μένουν τα δάκρυα

Τίποτε πια δεν είναι ομορφότερο

ο πόνος και μόνον ο πόνος



Κάτι μέσα μου ξυπνάει

είναι τα άγρια ένστικτά μου

Το νέκρωμα της τρυφερότητας

η απόλαυση της απόλαυσης



Η σκληρότητά τους , με κάνει σκληρό

η αγάπη τους , αγαπητό

Γίνομαι ένα μ'αυτούς

αλλιώς κινδυνεύω , να μην είμαι εγώ





Σ'ΑΚΟΥΣΑ ΝΑ ΛΕΣ



Σ'άκουσα να λες ,για το σκίρτημα της καρδιάς ,

καθώς αυτή βαδίζει προς τον Έρωτα

Κι από μακρυά , έβλεπα τη μορφή σου να πλησιάζει



Σ'άκουσα να λες , για κείνο το χέρι

που τρυφερά το σώμα σου χαϊδεύει

Κι ένιωσα τη θέρμη σου , στα άκρα των δακτύλων μου



Σ'άκουσα να λές πως η αγάπη είναι

ένα παιχνίδι στα χέρια της Μοίρας

Και τότε η Μοίρα , εμφανίστηκε

μπροστά μου



Σ'άκουσα να λές για πολλά ,που

ποτέ δε ξέχασα

Μα ένα είναι κείνο , που συνεχώς

Θυμάμαι



Όταν σ'άκουσα να λές , πως υπήρξες

μόνον για την ύπαρξη μου

Κι αν δεν υπήρχα δε θα υπήρχες



Τότε ήταν , που αισθάνθηκα ένα

σκίρτημα στη καρδιά , καθώς βάδιζε

προς τον έρωτά σου





ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΓΕΡΑΣΑΝ



Στους δρόμους που χάνεσαι ,

ετούτες τις νύχτες

Με μάτια κλαμένα

πατώντας στις μύτες



Ετούτη η Άνοιξη

Πώς φαίνεται μόνη

Ο δρόμος που παίρνω

ποτέ δε τελειώνει



Σπίτια φτιαγμένα

με χάρτινους τοίχους

Δέντρα βαλμένα

σε ψεύτικους κήπους



Θεοί που γεράσαν

μέσα σε μιά νύχτα

Φίλοι που χάθηκαν

Πιαστήκαν σε δίχτυα



Χέρια που πλάθουν

πληγές ξεχασμένες

κορμιά που αγγίζουν

ψυχές γερασμένες



Ετούτη η Άνοιξη

ποτέ δε τελειώνει

Θεοί που φύγαν

και μείνανε μόνοι



Έϊ ! Εκείνο το βρέφος ,

ποιος το πληγώνει ;





ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ



Μη με κοιτάς

Δεν είμαι εγώ αυτός π' αγαπάς

στα παραμύθια σου ο βασιλιάς

Είμαι η ανάγκη στο μαύρο σκοτάδι

να διώξεις το φόβο , να πάρεις το χάδι



Μη με κοιτάς

Δεν είμαι ο ποιητής της χαράς

που στα τραγούδια μου πίνεις-μεθάς

Είμαι η θηλιά στο λαιμό του θανάτου

τα όνειρά σου , τροφή , στα όνειρά του



Μη με ρωτάς για μάτια που κλαίνε

στα δίχτυα του μυαλού φυλακισμένη

Είμαι ο πρίγκηπας

εγώ , πολέμιος της μνήμης



Μη με ρωτάς για καρδιές που καίνε

της φαντασίας πλάσμα ερωμένη

Είμαι ο ποιητής

του Έρωτα και της Οδύνης