"Η σημαντικότερη κρίση που περνά η Ελλάδα είναι η Κρίση σθένους" τονίζει ο Αρης Καλογερόπουλος στην αποκλειστική συνέντευξή του στο 5dnews. Και τη συνέντευξη την κέρδισε επάξια γιατί είναι ωραίος "ως Ελλην". Εκανε το αυτονόητο. Εψαξε μέσα του, βρήκε το σθένος του και έπραξε δημιουργικά. Χωρίς στήριξη ξεκίνησε μία μεγάλη καμπάνια για την επιστροφή των κλεμμένων θησαυρών της Ακρόπολης. Ο Αρης είναι μουσικός και φωτογράφος.Τώρα ζει στη Γερμανία. Αφησε πίσω του την Ελλάδα... "που πληγώναμε" και πέρασε απέναντι: στην Ελλάδα... "που ονειρευόμαστε" και ταυτόχρονα δημιουργούμε την Ελλάδα που ονειρόμαστε. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αγκάλιασαν την προσπάθεια του. Και όπως θα διαβάσετε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε αυτό είναι μόνο η αρχή. Μπράβο Αρη!

Στη συνέχεια ολόκληρη η συνέντευξη:...

-«Ι greek and I wanna go home» λοιπόν. Πως προέκυψε; Το σκεφτόσουν καιρό;

-Ενάμισι χρόνο πριν περίπου, βρέθηκα στο Λονδίνο για λόγους αναψυχής. Την δεύτερη μέρα της παραμονής μου εκεί, επισκέφτηκα το Βρετανικό Μουσείο. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα ένα χώρο που μου δημιούργησε τόσο ανάμικτα συναισθήματα. Περηφάνιας, απογοήτευσης...αίσθησης απώλειας δικαίου...δέος. Ο αριθμός των Ελληνικών αγαλμάτων και αρχαιοτήτων που εκτίθονταν ήταν τόσο μεγάλος. Η έκταση που κάλυπταν τα κλοπιμαία Ελληνικά έργα τέχνης ήταν τεράστια! Το βεβηλωμένο τους κάλος. Ανυπέρβλητο! Σάστισα. Δάκρυσα. Τα αγάλματα δεν ήταν τα μάρμαρα που άκουγα τόσα χρόνια. Ήταν όντα με ψυχή. Μιλούσαν εκεί σε όλους μας. Άρχισα να τα φωτογραφίζω σαν να ήταν ζωντανά.

Δεν ήταν πέτρες...Μου εξιστορούσαν κάτι. Μου ψιθύριζαν . Αυτό προσπάθησα να αποτυπώσω. 

Ενάμισι χρόνο μετά βρίσκομαι στο Oldenburg της Κάτω Σαξονίας στη Γερμανία. Μέσα σε όλη αυτή τη φρικτή πληροφόρηση για τα πολιτικά και κοινωνικά τεκταινόμενα που αφορούν την Ελλάδα και την εικόνα που πηγάζει από αυτού του είδους την πληροφόρηση...βράζω. Πετάγομαι από τον καναπέ μου και λέω...Τέλος! Ως εδώ! 

Πρέπει να κάνω κάτι. Ανατρέχω στα αρχεία που έχω αποθηκευμένα. Βρίσκω τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει στο Λονδίνο. Νιώθω ξανά τα ίδια συναισθήματα αλλά αυτή τη φορά πιο ισχυρά από ποτέ. Νιώθω πως αυτά τα αγάλματα μαζί με εμένα έχουν την ίδια ανάγκη. Να φωνάξουν για το δίκαιο! Να φωνάξουν πως είναι περήφανα που κατάγονται από μια χώρα που κάποιοι (εντός και εκτός Ελλάδος) έχουν βάλει σκοπό να ξεφτιλίσουν. 

"I AM GREEK, AND I WANNA GO HOME". Τόσο απλά.

-Τώρα όλοι είναι στραμμένοι  στην κρίση. Εσύ χρησιμοποιείς την κρίση για να ξαναζητήσεις τα ελγίνεια. Την ώρα που όλοι ζητούν να πουλήσουμε την Ακρόπολη για να επιβιώσουμε. Αυτό σε ώθησε;

-Πρώτα απ΄όλα να αποσαφηνίσω κάτι. Κανένα από αυτά τα έργα τέχνης που εκτίθενται εκεί μέσα, δεν είναι Ελγίνεια. Είναι Ελληνικά έργα τέχνης και πολιτισμός, που τα απήγαγε ένας κοινός κλέφτης με την βούλα Σουλτάνων. Το όνομα του δεν παίζει κανέναν ρόλο μπροστά στην Χιλιετή ιστορία ενός τόσο σπουδαίου πολιτισμού όπως ο Ελληνικός. Και πάνω απ όλα, δεν είναι Μάρμαρα. Είναι από μάρμαρο...αλλά εδώ και 2500 χιλιάδες χρόνια είναι ΤΈΧΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΎΜΑ! Πρέπει να προσέξεις πολύ πως αναφέρεσαι σε κάτι που ζητάς, όταν απαιτείς να το σεβαστεί αυτός που το κρατάει μακριά σου. Το απλουστεύω πολύ αλλά, αν υποθέσουμε πως κάποιος σου έκλεψε το αμάξι...δεν θα του ζητήσεις να σου επιστρέψει πίσω τις λαμαρίνες...Κατανοητό νομίζω.

Σε καμιά περίπτωση δεν χρησιμοποιώ την κρίση. Εμπνεύστηκα από αυτή. Όπως λέει σοφά ο λαός μας..."στην πίεση βγαίνει το λάδι". Αυτό είναι όλο. Με έπνιγε αυτή η απουσία δικαίου. 

Σαφώς και δεν θα μπω καν στη διαδικασία να μιλήσω για αυτές τις φαιδρές φωνές που αναφέρονται στην Ακρόπολη ή σε oοτιδήποτε άλλο με τρόπο που αρμόζει σε απολίτιστους μικροπωλητές.

-Πόσο χρόνο σου πήρε να την υλοποιήσεις γιατί αν δει κάποιος όλες τις καταχωρήσεις που έφτιαξες μοιάζει σαν καμπάνια διαφημιστική που έχει ετοιμαστεί από "όμιλο ανθρώπων" που την σχεδιάζουν καιρό και με πολλή σημαντική οικονομική βοήθεια….

-Όταν μέσα σου κάτι ωριμάσει δεν χρειάζεται χρόνος. Χρειάζεται κίνηση. Πράξη. Σημαντικός δεν είναι ο χρόνος που χρειάστηκε για να σκεφτώ και να υλοποιήσω την ιδέα, αλλά ο χρόνος που χρειάστηκε για να γίνει γνωστό και να διαχυθεί το μήνυμα στο Internet. Και είναι ελάχιστος. Μέσα σε 2 μέρες είχε γνωστοποιηθεί παντού. Από "στόμα σε στόμα" αν μπορούσαμε να πούμε αυτή τη φράση όταν μιλάμε για το Facebook.

Ο κόσμος το αγκάλιασε έτσι, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Στην ουσία, κίνηση, ο ίδιος ο κόσμος το έκανε. Μέσα από την συμμετοχή του στην επικοινωνία και την αγάπη του για κάτι τόσο ιερό. Χαίρομαι που δείχνει δουλειά που προέρχεται από Team..αλλά ξέρεις κάτι; Ξεχάσαμε για πάρα πολύ καιρό τελικά τι σημαίνει μεράκι. Τι σημαίνει προσωπική προσπάθεια. Τι σημαίνει αγάπη προς ένα αντικείμενο, ένα σκοπό η μια ιδέα. 

Όλα τα περιμέναμε μασημένα. Μας πέρασαν πως εάν κάτι δεν υποστηρίζεται από κάπου, δεν έχει στην ουσία λόγο ύπαρξης. Δεν μπορεί να έχει βήμα για να εκφραστεί. Πως ό,τι και να κάνεις έξω από χρηματοδοτήσεις και κονδύλια, πως θα καταντήσει περιθωριακό και γραφικό.

Δεν υπολόγισαν όμως το πραγματικό συγκριτικό πλεονέκτημα των Ελλήνων. Που δεν είναι ούτε ο ήλιος, ούτε ο μπλε ουρανός, ούτε η Θάλασσα. Είναι το φιλότιμο και η δυνατότητα να παράγουν πρωτοπόρες ιδέες κάτω από πίεση.

Οικονομική βοήθεια λοιπόν δεν χρειάστηκε για να φωτογραφίσω αυτά που φωτογράφισα, ούτε να κάνω τη γραφιστική δουλειά που έκανα, ούτε για να εμπνευστώ τα συγκεκριμένα μηνύματα.

Η ανάγκη για έκφραση και η λαχτάρα για δικαιοσύνη δεν μπορεί να πληρωθεί. Και ούτε και θα πληρωθεί ! Δεν ζητάω ούτε 1 Ευρω!. Ούτε και θα ζητήσω.

 Παρά μόνο αγνή και έντιμη βοήθεια. Εθελοντισμό, σε ιδέες, υλικοτεχνικό εξοπλισμό και επικοινωνία.

Αυτό που δηλαδή κάνεις εσύ αυτή τη στιγμή, δημοσιεύοντας αυτή τη συνέντευξη και το φωτογραφικό υλικό. Πρέπει μέσα από αυτή την κίνηση αν ενεργοποιηθεί η τεράστια παραγωγική μηχανή πνεύματος που τόσα χρόνια την άφησαν αλάδωτη. Νέοι Επιστήμονες, Καλλιτέχνες, Εφευρέτες και άνθρωποι του Λόγου και του Αθλητισμού. 

Όλοι αυτοί που μας έκαναν περήφανους για 1-2 λεπτά κάθε φορά όποτε αυτά τους παραχωρούνταν από τα ΜΜΕ. Με φόντο αυτήν την προσπάθεια να βγουν μπροστά τα ονόματα τους με τεράστια γράμματα!

Να σταματήσουμε πλέον να αναφερόμαστε σε φαιδρά πρόσωπα που αποπνέουν μόνο δυσωδία. Να ακουστούν αυτοί που έχουν αξία και που πραγματικά ωθούν τα πράγματα, έστω και λίγο...μπροστά! 

Ζητώ λοιπόν τη συμμετοχή όλων. Όλων των καλών. Όλων αυτών που δεν υποκύπτουν στη μαυρίλα !

-Εδώ και 2 χρόνια έχεις φύγει από την Ελλάδα και ξεκινάς την ζωή σου στη Γερμανία. Εφυγες όταν ακόμη "λεφτά υπήρχαν". Γιατί έφυγες και γιατί Γερμανία;

-Και τώρα υπάρχουν λεφτά. Δεν ήμουν ποτέ αντίθετος με αυτό το μήνυμα. Εάν κάποιος θεωρήσει πως λεφτά δεν υπάρχουν... θα πέσει σε ένα λάκκο που δεν μπορεί να ξαναβγεί. Σαφώς και υπάρχουν λεφτά...Πάρα μα πάρα πολλά! Όσοι διατυμπανίζουν πως λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν μάλλον θέλουν να καλύψουν και να σώσουν αυτά που δεν μπορούν να φανερώσουν. Αυτά που έκαναν τον καθένα να βλέπει το δικό του πορτοφόλι άδειο. Ναι σε αυτό το πορτοφόλι λεφτά -δεν- υπάρχουν. Είναι σαφές το πως το βλέπω λοιπόν.

Στη Γερμανία έφυγα για να επεκτείνω την δραστηριότητα μου ως μουσικού και ως φωτογράφου. Διάλεξα ένα μέρος μακριά από αστικά κέντρα. Μαζί με τι σύζυγο μου ζω ανάμεσα σε δέντρα και λίμνες, που αν μη τι άλλο αφήνουν το μυαλό μου καθαρό. Το είχα ανάγκη αυτό. Θα μπορούσα να μένω στην Ελληνική επαρχία. Θα ήταν υπέροχα. Απλώς μέχρι να οργανωθεί… δεν με εξυπηρετεί επαγγελματικά. Κρίμα. Και αυτό θα το κάνουμε να αλλάξει.

-Ηταν δύσκολα στην αρχή; 

-Μια νέα αρχή σε άλλη χώρα μοιάζει με τις πρώτες μέρες οδήγησης. Είσαι ψαρωμένος και δεν ξέρεις που θα πας, πως θα κινηθείς, που θα βγείς… Είσαι λίγο στα χαμένα. Κοπανάς που και που κάπου..αγχώνεσαι αλλα ξαναπαίρνεις θάρρος..και έτσι συνεχίζεις. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Το περιβάλλον και οι άνθρωποι έχουν βοηθήσει πολύ σε αυτό. Τους σέβομαι για αυτό.

-Τα τελευταία 2 χρόνια που ζεις... "εκτός" μπορείς να δεις πιο αποστασιοποιημένα όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Πως βλέπεις την κρίση καταρχήν; Οι εικόνες από τα δελτία στη γερμανική τηλεόραση και η εικόνα που έχεις από τους δικούς σου στην Ελλάδα;

-Στην Ελλάδα υπάρχει κρίση προσανατολισμού και οράματος. Κρίση ηθικού σθένους. H Κρίση του ποιος είμαι και που πηγαίνω. Κρίση του ονόματος μας ως Έλληνες και ως πολίτες αυτού του κόσμου. Αυτή είναι η σημαντική κρίση. 

Η τηλεόραση εδώ μια λέει μια το ένα και μια το άλλο. Όπως όμως και στην Ελλάδα. Δεν διαφέρουν τα ΜΜΕ τελικά. Έχουν όλοι πολύ πλάκα. Τι μια μπορεί να σε ειρωνεύονται...ενώ την άλλη μέρα να είναι μαζί σου 100% σε ο,τι επιδιώκεις. Δεν βγάζεις άκρη. Μάλλον πέφτουν παράξενα τηλέφωνα σε όλους...Πελάγωσαν κι αυτοί. 

Η εικόνα από τους δικούς μου, είναι μιας καμπουριασμένης Ελλάδας. Μιας χώρας που πίστεψε πως έχασε την ταυτότητα της και το κύρος της. Ενός Έθνους που πίστεψε αυτό που του φώναζαν όλοι τόσα χρονια. Πως είναι αντιπαραγωγικό, άχρηστο και τεμπέλικο. Πόσο καλό παιχνίδι έπαιξαν τελικά όλοι αυτοί. Πόσο μελετημένο... 

Τα χάνω κι εγώ. Στόχευσαν και πλήγωσαν αυτό που είχαμε σε αφθονία. Την περηφάνια, την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο μας. Αλλά λέω ξανά...πλήγωσαν. Δεν σκότωσαν. Δες τι γίνεται αυτή τη στιγμή μέσα από αυτή την κίνηση. Τι δείχνει αυτό;! Η Ελλάδα και οι Έλληνες βράζουν..Είναι ενεργό ηφαίστειο. Ηφαίστειο αλλαγής πραγματικής! Και όταν σκάσει..η σύγχρονη Ατλαντίδα του νεοπλουτισμού και της αλαζονείας του παγκόσμιου ελέγχου συνειδήσεων θα βυθιστεί για πάντα.

- Το επόμενο βήμα του «Ι wanna go home»; Ποια θα είναι η εξέλιξή του;

-Η επόμενη κίνηση είναι η προώθηση του σε όλους αυτούς που μας "καταλαβαίνουν". Σε όλους αυτούς που θαυμάζουν τα επιτεύγματα του Ελληνικού τρόπου σκέψης και πνεύματος. Σε όλους αυτούς που είχαν την ίδια μεταχείριση από συμφέροντα κάθε λογής. Στοχεύω πολύ ψηλά. Στην υποστήριξη των πιο σημαντικών προσώπων, θεσμών και οργανισμών. Θέλουμε να μπουν αυτοί μέσα σε εμάς...και όχι εμείς μέσα σε αυτούς. Δεν ζητάμε ούτε παρακαλάμε. Δεν κάνουμε έρανο εδώ. Θέλουμε να ακουστούμε όπως αξίζει στο όνομα μας.

Στόχος είναι η σύμπλευση όλων τον υγιών ομάδων της χώρας και του Αποδημου Ελληνισμού. Όλων!Θα είμαστε όλοι μαζί. Μια παρέα που πάνω από την σχέδια της κίνησης αυτής, θα βουτάει στα νερά που επιθυμεί… ταράζοντας τα νερά που θέλει να ταράξει. Η εξέλιξη είναι η συνεργασία και η παρέα. Αυτό που μας κάνει δυνατούς. Αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε. Αυτό που όλοι μας μάθαμε στο σπίτι μας, στις γιορτές μας, στο σχολειό μας, στις εκδρομές μας...Αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά. Να είμαστε μαζί!

-Κεφάλαιο ανταπόκριση: εδώ και μία βδομάδα το ανέβασες στο facebook και έχει γίνει χαλασμός. φαντάζομαι δεν το περίμενες. Τι ήταν πιο συγκινητικό; Υπήρξαν και αρνητικά σχόλια;

-Το τι περίμενα και το πως αισθάνομαι είναι αντιστρόφως ανάλογα. Με την δεύτερη εικόνα που ανέβασα είδα μέσα σε μια νύχτα 1300 κοινοποιήσεις. Έχασα το έδαφος! Ποιος θα περίμενε όταν όλα καταρρέουν πως θα βρεθεί τόσος κόσμος που θα προωθήσει κάτι τέτοιο; Ένιωσα σπουδαία. Όχι για την επιτυχία αυτού που έκανα...αλλά για το ότι υπάρχει έξω εύφλεκτο υλικό! Ένα υλικό που περίμενε μια σπίθα για να λαμποκοπήσει περηφάνια! Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Νομίζω ούτε πρόκειται. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Πάντοτε το βλέπω μαζικά και ποτέ ατομικά. Άλλο τώρα που κινούμαι ανεξάρτητα και μόνος. Όταν αυτό μοιράζεται...χάνω την αίσθηση του εγώ και πάει στο εμείς. Αισθάνομαι πολύ ζεστά με αυτό. Το σπίτι μου αυτές τις μέρες γέμισε Ελλάδα.  Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. 

Όλο αυτό λοιπόν είναι εξαιρετικά συγκινητικό. Αλλά ένα mail από μια μητέρα ήταν αυτό που με λύγισε. Μου έγραψε πως αυτό που έκανα έχει τέτοια δυναμική που το 12χρόνο παιδί της..ανέφερε τις εικόνες μου σε έκθεση που έγραψε στο σχολειό του. Εκεί είπα, δεν θέλω κάτι άλλο...Η δουλειά έγινε. Αυτό θέλω. Περηφάνια και ένα παράξενο συναίσθημα υποχρέωσης και έρωτα με τον κόσμο εκεί κάτω. Περήφανος για αυτό το παιδί και τη μητέρα του. 

Αρνητικά σχόλια και πικρόχολα έγιναν. Πραγματικά όμως, αυτά τα σχόλια είναι να σαν η παραφωνία σε χορωδία 1000 ατόμων. Καλό είναι να εκφράζονται όλοι. Απλώς κάποιοι έχουν πάντα και παντού την τάση να χάνουν τη μπάλα.

-Σαν σήμερα πέθανε η Μελίνα(σημ. η συνέντευξη έγινε στις 6 Μαρτίου). Νομίζω ότι πρέπει να συμπληρώσεις την καμπάνια και να βάλεις μία καταχώρηση και με την Μελίνα.

-Αυτό όλο δεν ξεκίνησε από το τίποτα. Δεν είμαι εγώ η ιστορία του. Δεν είμαι εγώ ο αγώνας του και η σπίθα του. Κάποιος πολύ πριν από εμένα..όταν ακόμα δεν ήξερα πως με λένε...άνοιξε αυτό το θέμα. Πιστεύω να νιώθει περήφανη που κάποιος, μέσα σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικό μάτι συνεχίζει το έργο της.