Όμως η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ και εκδικείται. Όχι τόσο αυτούς που κυβερνούν, όσο αυτούς που καλή τη πίστει – είτε απλώς ευρισκόμενοι σε πλήρη σύγχυση ή απογοήτευση εξ αιτίας των θυελλωδών μέτρων λιτότη­τας – εξακολουθούν να πιστεύουν ή, έστω, να ελπίζουν ότι ο δρόμος που έχει επιλεγεί οδηγεί σε έξοδο από το βαθύ τούνελ της κρίσης.

Συχνά οι αριθμοί λένε ψέματα. Πό­σο παραπλανητικά όμως μπορεί να εί­ναι αυτά τα νούμερα:

-Το Χρηματιστήριο βρίσκεται πλέον σε ελεύθερη πτώση αποχαιρετώντας ακόμη και τις 900 μονάδες, με όλες τις σημαντικές επιχειρήσεις της χώ­ρας να καταρρέουν ανεξέλεγκτα και τις μετοχές τους να μετατρέπονται σε σκουπίδια.

-Η ύφεση της οικονομίας κινήθη­κε το πρώτο τρίμηνο του έτους (με εποχικά μη διορθωμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) στο 8,1% και το δεύτε­ρο στο 6,9%, με το μεσοπρόθεσμο πριν από δυο μήνες να μιλάει για 3,8% και τον Βενιζέλο να προβλέπει τώρα 5,3% για το σύνολο του έτους!

-Τα λουκέτα πληθαίνουν ραγδαία. Μόλις χθες η ΓΣΕΒΕΕ ανακοίνωσε ότι 183.000 επιχειρήσεις βρίσκονται στο «κόκκινο» (21,8%), ενώ άλλες 190.000 (22,7%) φαίνεται αρκετά πι­θανό να αντιμετωπίσουν κίνδυνο κλει­σίματος, με αποτέλεσμα επιπλέον απώλεια 250.000 θέσεων εργασίας.

-Η ανεργία προσλαμβάνει εφιαλτι­κές διαστάσεις με προοπτική να φτά­σει σύντομα το 24%, ειδικά για τους νέους, τις γυναίκες και τους κατοί­κους των μεγάλων αστικών κέντρων: ένας στους τρεις ανέργους βρίσκεται στην Αθήνα. Ο ανενεργός πληθυσμός είναι ήδη περισσότερος από τους ερ­γαζομένους.

 

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, κι όμως επιμένουν να μας λένε ότι η πολιτική τους οδηγεί σε έξοδο από την κρίση.

Η πραγματικότητα γίνεται ακόμη πιο σκληρή καθώς, εκτός από τη δρα­ματική εσωτερική κατάσταση, επιδει­νώνεται συνεχώς η διεθνής θέση της χώρας.

Από τον περασμένο Μάιο σας γρά­ψαμε ότι η ευρωζώνη, εν μέσω δια­πραγματεύσεων για το μεσοπρόθε­σμο, πίσω από τις κλειστές πόρτες συ­ζητούσε τι θα γίνει σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν ανακάμψει και δεν ανα­κτήσει τον έλεγχο του ελλείμματος και του χρέους. Όπως έγραψε το «Π», τότε θα τεθεί το λεγόμενο «Σχέδιο Β», που δεν είναι άλλο από την πλήρη και ελεγχόμενη πτώχευση, ώστε να δια­σωθεί το υπόλοιπο ευρωσύστημα.

Μπορεί πολλοί να ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι μια σταγόνα στον ωκε­ανό, ωστόσο υπάρχουν αξιωματούχοι που πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή οι συνεχείς εστίες που αναζωπυρώνει η Ελλάδα μέσω των εκτροχιασμών στόχων, οι συνεχείς εκθέσεις για στάσεις πληρωμών και η επαναλαμβανόμενη εικόνα ότι η χώρα μας βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα πριν από την πτώχευση δίνουν το έναυ­σμα στους κερδοσκόπους να σφυρο­κοπούν όλη την ευρωζώνη. Και τώρα που τα πυρά άρχισαν να χτυπούν ξε­κάθαρα τη Γαλλία και τη Γερμανία, το «Σχέδιο Β» βγήκε από το συρτάρι.

Τα σχόλια της Standard & Poor’s περί χρεοκοπίας της Ελλάδας μέχρι το τέλος του έτους δεν είναι καθόλου τυχαία, διότι πολύ απλά παρόμοιο εί­ναι και το χρονοδιάγραμμα που περι­λαμβάνει το «Σχέδιο Β» που εκπονούν συγκεκριμένοι κύκλοι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Ο οίκος αξιολόγησης αποδίδει την προοπτική χρεοκοπίας στη συμφωνία που εκπονείται τώρα για τη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στο νέο πακέτο διάσωσης. Αξίζει να επισημάνουμε ότι για πρώτη φορά διεθνής οίκος έβγαλε από το λεξιλόγιο τον όρο «επιλεκτική χρεοκοπία» και ονόμασε την όλη δια­δικασία γενικά «χρεοκοπία».

Αυτό δείχνει ότι το παιχνίδι έχει σκληρύνει για τα καλά και ότι οι όροι έχουν αλλάξει. Όπως έχει αλλάξει και το κλίμα, που μέχρι τώρα κάπως μας ευνοούσε, αφού μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες επικρατούσε η άποψη ότι η διάσωση της Ελλάδας με νέα δάνεια είναι αναγκαία για να διασφαλιστεί το ευρωσύστημα. Όλο αυτό το ευνοϊ­κό διάστημα πήγε χαμένο, αφού στην ουσία η κυβέρνηση δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τους σαφείς όρους του νέου δανείου ούτε και αναγκαία αναπροσαρμογή των στόχων σε πιο ρεα­λιστικά επίπεδα.

Οι εξωπραγματικοί στόχοι που επι­μένει να αποδέχεται η κυβέρνηση εί­ναι και αυτοί που δημιουργούν το όλο πρόβλημα και το συνεχές σφυροκόπημα των αγορών, καθώς κάθε μή­να, με τα στοιχεία εκτροχιασμού του προϋπολογισμού που δημοσιεύονται, αρχίζει νέο γαϊτανάκι εκτιμήσεων και αμφισβητήσεων, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επιμένει να τους υπερα­σπίζεται και να διατυμπανίζει ότι εί­ναι εφικτοί. Και κάθε φορά που η κυ­βέρνηση αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι δεν έπιασε τους στόχους προφασιζόμενη διάφορες δικαιολογίες, το κλίμα δυσπιστίας μεγαλώνει και η αξι­οπιστία μας εκμηδενίζεται.

Πόσα τέτοια παραδείγματα θα χρειαστούν για να αλλάξει έστω και στο «και πέντε» η οικονομική πολιτι­κή; Προφανώς θα χρειαστούν κι άλλα, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο Ε. Βενιζέλος, ενώ αναγκάστηκε να πα­ραδεχθεί το προφανές, ότι η ύφεση είναι βαθύτερη απ’ ό,τι εκτιμούσε το οικονομικό επιτελείο, επέμενε να λέ­ει ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα εάν εφαρμοστούν όσα έχουν ήδη απο­φασιστεί. Μα δεν βλέπει κανείς τους αριθμούς εκεί στο Σύνταγμα;

Πόσα ακόμη αρνητικά ρεκόρ θα πρέπει να σπάσουν η οικονομία, η κοινωνία και η ίδια η κυβέρνηση για να καταλάβουν ότι αυτή η διαδικασία μας πάει καρφί στην πτώχευση που άλλοι ήδη προγραμματίζουν για μας;