Συνένοχοι
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Ελλαδικά | Posted On Τρίτη 31 Μαΐου 2011
της Αρτέμιδος Καπούλα
Η βροχή δυνατή, ο κόσμος λιγότερος από χθες, οι μπάτσοι στην θέση τους. Τσίκνα μπερδεμένη με αισιοδοξία και οργή, φωνές, τύμπανα, χαμόγελα και γνέματα αναγνώρισης. Άνθρωποι περιφέρονται, πιτσιρίκια βγάζουν φωτογραφίες με το κινητό, ηλικιωμένοι με κατσαρολικά στα χέρια και ομπρέλες, ένα πλήθος αλλούτερο που όμως δονείται.
Το μωρό στις πλάτες του άντρα μπροστά μου ήταν δεν ήταν δύο χρονών. Το έβλεπα να χοροπηδά, να ταλαντεύεται ανάλογα το σύνθημα και τον ρυθμό του πατέρα και κόλλησαν τα μάτια μου εκεί...
...Σε εκείνη την φατσούλα που στα δυο του χρόνια το έφερε ο δρόμος της ζωής σε μια διαδήλωση. Το κοιτούσα και σκεφτόμουν ότι ο μόνος αθώος από όλους όσους ήμασταν συγκεντρωμένοι μπροστά στη Βουλή και μέσα σε αυτήν ήταν εκείνος ο μπόμπιρας που ενώ δεν έχει μάθει καλά-καλά να περπατάει σηκώνει στις δικές του ανύπαρκτες πλάτες ένα τεράστιο χρέος.
Ήμουν αγανακτισμένη μα δεν φώναξα «κλέφτες», ούτε μούντζωσα. Ντρεπόμουν ξαφνικά. Ντρεπόμουν εκείνα τα παιδικά μάτια. Πίστεψα ότι η φωνή μου θα χτυπήσει σαν αντανάκλαση πάνω τους και θα με κάψει. Ένοιωσα ένοχη. Δεν έκλεψα εκατομμύρια, όχι. Ούτε μίζες πήρα, ούτε μαύρο χρήμα διακίνησα. Δεν έβαλα μέσον για να μπω σε δουλειά, δεν δωροδόκησα, δεν ξεγέλασα το κράτος, μα ένοιωσα ένοχη. Για τις επιλογές μου τόσα χρόνια, για αυτούς που ψήφισα, για αυτούς που άφησα να με κυβερνούν. Ένοχη για την σιωπή μου, την συγκατάβαση μου. Για όλες τις δικαιολογίες που βρήκα για να καλύψω δικές μου αλλά και αγαπημένων ανθρώπων μικρές παραβάσεις. Εκείνες τις καθημερινές, τις απλές που δεν καταστρέφουν τον κόσμο αλλά συντηρούν την ασχήμια του βάζοντας το δικό τους λιθαράκι. Ένοχη για τα όχι που δεν είπα, για συμπεριφορές που δεν αποδοκίμασα. Για όλες τις φορές που συμβιβάστηκα με εκείνο το « ωχ μωρέ, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο» και έκανα τα στραβά μάτια χωρίς να συνειδητοποιώ ότι ήμουν ήδη τυφλή.
Τραγούδησα τον Εθνικό ύμνο, έριξα μια τελευταία ματιά στον μπόμπιρα και έφυγα. Πήγα γιατί δεν με χώραγε το σπίτι. Έφυγα γιατί δεν με χώραγε ο εαυτός μου.
.jpg)
Αρτεμις κι εγω το ιδιο ενοχη νιωθω γι αυτα που δεν εκανα.Ενοχη αισθανομαι οταν τα παιδια μου με κοιτουν στα ματια και με ρωτουν με απορια αν τα ονειρα τους θα πραγματοποιηθουν στο μελλον και ποιο θα ειναι το μελλον τους με ολα αυτα που συμβαινουν.Ηρθε ο καιρος που πρεπει να κανουμε κατι για αυτα τα παιδια ..για τα ονειρα τους. Αρτεμις το αρθρο σου ειναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ οπως και τα αλλα σου επισης. Συνεχισε να μας κρατας συντροφια με τα ωραια κειμενα σου. Μας λειπεις πολυ ..................
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα πριν 3 μέρες στο Protagon.gr αυτό το άρθρο και έκτοτε το βλέπω παντού, σε όλα τα blogs. Τελικά η αλήθεια ακόμα και όταν πονάει έχει την δύναμη να μας ταρακουνήσει, ίσως και να μας κάνει λίγο καλύτερους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κοιταζόμασταν όλοι σε αυτόν τον καθρέφτη ίσως και να μην είχαμε φτάσει εδω που φτάσαμε.Καταπληκτικό άρθρο, νομίζω οτι η παρακάτω πρόταση τα λέει όλα: "Για όλες τις δικαιολογίες που βρήκα για να καλύψω δικές μου αλλά και αγαπημένων ανθρώπων μικρές παραβάσεις. Εκείνες τις καθημερινές, τις απλές που δεν καταστρέφουν τον κόσμο αλλά συντηρούν την ασχήμια του βάζοντας το δικό τους λιθαράκι"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ, ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥς ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΝΑ ΠΝΙΓΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ; Ή ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ; ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ; ΤΙ ΛΕΣ ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΑΡΘΡΑ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΚΥΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΜΙΑ ΕΙΡΩΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ Κ.ΚΑΠΟΥΛΑ ΕΓΩ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΣΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ Κ.ΚΑΠΟΥΛΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΟΤΙ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΝΟΧΕΣ ΤΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΑΛΛΑ Ο ΚΟΜΠΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΣΕΙΣ Κ.ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑΤΕ ΠΟΤΕ ΕΝΟΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΔΗΛ. ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ ΚΙΝΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΕΙΤΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΧΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ. ΔΕΝ ΕΙΡΩΝΕΥΟΜΑΙ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ. ΕΣΥ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΕΙΡΩΝΕΥΕΣΑΙ ΕΜΕΝΑ. ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΠΑΩ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. ΟΥΔΕΙΣ ΤΕΛΕΙΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΒΕΒΑΙΑ. ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΤΕΜΙΣ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ. ΑΠΛΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΠΟΛΛΑ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΠΝΕΟΥΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ. ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΟΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΒΑΖΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΤΩ. ΟΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΜΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΡΙΞΕΙ. ΑΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΠΑΝΙΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ. ΟΛΟΙ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΑ. ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΓΓΕΛΙΚΗ.
Αγαπητοι φιλοι κανουμε την αυτοκριτικη μας και προσπαθουμε ν, αλλαξουμε οτι μπορουμε σιγουρα εμεις δεν ευθυνομαστε για ολα συμφωνω με την Αγγελικη και το μονο που χρειαζεται ειναι αισιοδοξια και δραση οσο για την Αρτεμις ειναι φιλη μου και ομολογω οτι γραφει εξαιρετικα αρθρα που τις περισσοτερες φορες με βρισκουν συμφωνη Δ.Τ
ΑπάντησηΔιαγραφή