«Δει δη χρημάτων…»
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Ελλαδικά | Posted On Πέμπτη 14 Απριλίου 2011
του Θανάση Νικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΑΔΕΙΑΣΑΝ τα ταμεία κι ήταν φυσικό. Τα άδειασαν και ήταν αφύσικο. Κι αν «υπήρχαν λεφτά», δεν τα είδαμε. Δεν έρχονται απ’ την Ελβετία, δεν τα βγάζεις απ’ το πουγκί (φορο)κλεφτών.
«ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί», ωστόσο, υπήρξαμε άφρονες. Συνολικά και πανελλαδικά. Παρατηρητές και σίγουροι πως δεν θα μας αγγίξει δημόσια η ζημιά. Σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε κλάδο. Κι αν το Υπουργείο (Παιδείας, για παράδειγμα) δεν νοιάζονταν για το δημόσιο χρήμα, το ίδιο αδιάφορος ήταν και ο μέσος έλληνας. Δεν ήξεραν οι «αρμόδιοι» πόσοι φοιτητές «σπουδάζουν», δεν δίναμε πεντάρα...
Μοίραζε δωρεάν(;) τα βιβλία στον μαθητόκοσμο, καρφί δεν μας καίγονταν για τους μικρούς… Νέρωνες που τα’ καιγαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς, σε σχολικούς αυλόγυρους.
ΤΙ άλλο (δι)έπρατταν οι Κυβερνήσεις, στα πλαίσια της ψηφοθηρικής τους «ιδεολογίας»; «Κάθε χωριό και γυμναστήριο» διεκήρυττε η Χούντα, «κάθε (κωμό)πολη και ΤΕΙ, κάθε πόλη και πανεπιστήμιο» κραύγασε η δημοκρατία και το’ κανε πράξη. Για τις ανάγκες της αγοράς, για το χατίρι των κατοίκων κι όλα ανταποδοτικά της ψήφου.
ΤΟ πράγμα στράβωσε και κάπου (που πονάει) θα έβγαζε. Σε αδιέξοδα, για τα οποία οι πραγματικοί δράστες (πολιτικοί που κράταγαν μαχαίρι και πεπόνι) σηκώνουν τους ώμους. Κοινωνίες που έκαναν το καθήκον τους για τις τοπικές καφετέριες και για τα διαμερίσματα. Ωστόσο, πέρα απ’ τις ανάγκες για παιδεία που την έκαναν αγνώριστη και ελευθερία που τη στραπατσάραμε, υπάρχει και πιο αναγκαίο αγαθό. Η υγεία με τις απαιτήσεις της. Το ΕΣΥ με τους προμηθευτές και τα άδεια ταμεία. Τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία που «έμειναν» από υλικό και με απλήρωτο προσωπικό.
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης θα διαγράφονται.