Απόσπασμα από το βιβλίο μου 

"Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ"
ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΜΠΕΛΛΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
Αθήνα, 14/1/2004

Αν παρατηρήσουμε την Φύση με κάποια φιλοσοφική διάθεση, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή «κινείται» με συγκεκριμένους ομαλούς ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα. Όμως, που και που, εμφανίζονται κάποιες εξάρσεις - αναπηδήσεις από τον ομαλό κυματισμό της κα-μπύλης, βάσει της οποίας αυτή «κινείται»...

Γι’ αυτό, αμέσως, μόλις παρουσιαστεί μία έξαρση στον ομαλό κυματισμό - ρυθ-μό, επέρχεται ομαλοποίηση, επαναφορά στον ομαλό ρυθμό, ισορροπία και, μετά κάποιο συγκεκριμένο διάστημα, άγνωστο σε εμάς, γνωστό στην Φύση, προκύπτει η νέα έξαρση κ.ο.κ.

Αυτά προκύπτουν από απλές παρατηρήσεις. Δεν γνωρίζουμε τους Νόμους, βάσει των οποίων συμβαίνουν αυτά, γνωρίζουμε, όμως, ότι, έτσι, συμβαίνουν.

Μέσα, λοιπόν, από χιλιάδες παραδείγματα, σε όλα τα επίπεδα, θα διαλέξω και θα επι-σημάνω κάτι, που παρατηρούμε στους ανθρώπους. Από τα μέλη, που προκύπτουν από τις αλλεπάλληλες διαδοχές των γενεών μέσα σε μία οικογένεια, ξεπετάγε-ται, που και που, κάποια μεγαλοφυΐα.

Και εδώ παρατηρούμε ότι ισχύουν όσα ανέφερα πιο πάνω. Αδιάψευστος μάρτυς εί-ναι η ίδια η Ιστορία.

Είδαμε ποτέ κάποιος πατέρας - μεγαλοφυΐα να έκανε γιο - μεγαλοφυΐα; Πο-τέ ή σπανιότατα.

Είδαμε κάποιο αρχαίο Φιλόσοφο, να έχει γιο, ή κάποιον γόνο στο στενό οικογε-νειακό του κύκλο, ισάξιο ή εφάμιλλό του;
Ο Σωκράτης, π.χ., είχε γιο τον.... Λαμπροκλή. Τον γνωρίζει κανένας, τον γνωρίζει η Ιστορία;
Ο Αριστοτέλης είχε καί γιο καί κόρη. Έγινε κανένας τους Αριστοτέλης;
Είδαμε, ποτέ, κάποιον Νομπελίστα να είχε γιο, ανηψιό ή εγγονό εφάμιλλό του;
Είδαμε κανένα παιδί του μεγάλου Φιλόσοφου Μπέρτραντ Ράσσελ, που ήτανε πολύτε-κνος, να έμοιασε στον πατέρα του;
Είδαμε κανένα παιδί του μεγάλου Συγγραφέα Τολστόι, που και αυτός ήταν πολύ-τεκνος, να έγινε μεγάλος Συγγραφέας;
Είδαμε κανένα παιδί του Ντοστογιέφσκι, να έγινε Ντοστογιέφσκι;
Είδαμε κανένα παιδί του Μαρξ;
Είδαμε, μήπως, γόνους μεγάλων Εφευρετών, να έγιναν μεγάλοι Εφευρέτες;

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως του πατέρα και γιου Δουμά (που, οπωσδήποτε, δεν ήσαν και τόσο μεγάλοι), απλά, επιβεβαιώνουν τον Κανόνα:

Στην διαδοχή των γενεών μέσα σε μία οικογένεια, όταν εμφανισθεί μία μεγαλοφυΐα, ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν προκύπτει διάδοχος - μεγαλοφυΐα.
0 Κανόνας είναι Κανόνας και η επιβεβαίωσή του, λόγω των απείρων παραδειγ-μάτων, είναι περίτρανη.

Ο Κανόνας αυτός, προφανώς, ισχύει και για τους «πολιτικούς –μεγαλο-φυΐες».

Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν κάποιος να είναι πολιτική μεγαλοφυΐα και να προκύ-ψουν από το περιβάλλον του παιδιά, ανίψια ή εγγόνια, που να είναι κι αυτά πολιτικές - μεγαλοφυΐες.

Κι αν, σαν εξαίρεση, δεχθούμε ότι μπορεί, έστω, σπάνια, ένας πατέρας πολιτική μεγαλοφυΐα, να αφήσει γιο, πολιτική μεγαλοφυΐα, τότε, είναι τελείως απίθανο να προκύψει και εγγονός πολιτική μεγαλοφυΐα.

Όμως, όλοι μας γνωρίζουμε τόσους και τόσους «πολιτικούς - μεγαλοφυΐες», που αφήνουν γιους και εγγονούς «πολιτικούς - μεγαλοφυΐες».

Τι συμβαίνει; ο κανόνας δεν ισχύει για τους «πολιτικούς»;

Ιδού, τι συμβαίνει:

Πολλές από αυτές, που θεωρούμε μεγαλοφυΐες απλά, είναι μετριότητες, «φούσκες» και μας τις έχουν πλασάρει ή έχουν πλασαριστεί σαν μεγαλοφυΐες.

Κι αν, τυχόν, εμφανισθούν τρεις, στην σειρά, πολιτικές μεγαλοφυΐες (πατέρας, γιος, εγγονός), τότε θα συμβαίνουν τα εξής:

Ή θα πρόκειται για μετριότητες, έντεχνα, πλασαρισμένες, σαν μεγαλοφυϊες.

Ή, αν, πράγματι, μία είναι αληθινή μεγαλοφυΐα, οι άλλες δύο θα είναι «μπλό-φες», μετριότητες κατάλληλα, πλασαρισμένες και τοποθετημένες πάνω στο φωτισμένο βάθρο, που έστησε η μία και μοναδική μεγαλοφυΐα.

Μετά από όλα αυτά, ας είμαστε επιφυλακτικοί με τις οικογενειοκρατίες και ας μην μπερδεύουμε τα επικοινωνιακά φορεμένα χαμόγελα, τα πηδημα-τάκια επί τόπου και το ύφος με την Μεγαλοφυΐα. Και ας μην ξεχνάμε ότι στα μεγάλα τζάκια, θα βρούμε και τα μεγάλα. κούτσουρα.

Γιάννης Μπέλλος