ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ: Δεν έχει πια ελπίδες η κυβέρνηση Παπανδρέου

Δεν έχει πια ελπίδες η κυβέρνηση Παπανδρέου

| Ετικέτες Ελλαδικά, Κρίση-Παγκόσμια Διακυβέρνηση | Posted On Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

του Γιώργου Δελαστίκ

Σφίγγει ολοένα και περισσότερο ο πολιτικός βρόχος γύρω από το λαιμό της κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι πιθανότητες να ολοκληρώσει την τετραετή θητεία της έχουν συρρικνωθεί, καθώς δεν έχει απομείνει πλέον κανένα κοινωνικό στρώμα που να συμφωνεί με την πολιτική της, αν εξαιρέσει κανείς τα πιο παρασιτικά τμήματα του κεφαλαίου. Αρχίζει να καταρρέει και η αυτάρεσκη ψευδαίσθηση του κυβερνώντος κόμματος ότι εν ανάγκη θα μπορούσε να καταφύγει σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ώστε, εκμεταλλευόμενο την κατάσταση πολιτικών ερειπίων στην οποία άφησε τη ΝΔ ο δραπετεύσας τέως πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, να υφαρπάξει μια ακόμη εκλογική νίκη και κατόπιν να κυβερνήσει όσο αντέχει ακόμη...

Η κατάρρευση της πολιτικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής έχει προσλάβει τέτοιους επιταχυνόμενους ρυθμούς, ώστε πλέον όχι μόνο αποκλείεται η κατάκτηση εκ μέρους του νέας κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας, αλλά τίποτα δεν εγγυάται ότι το ΠΑΣΟΚ θα κατορθώσει να διατηρηθεί πρώτο κόμμα, έστω και με μία ψήφο διαφορά.

Θάνατος το Μνημόνιο

Κύμα πανικού έχουν προκαλέσει στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να συνεχίσουν την πολιτική τους καριέρα στην Ελλάδα και δεν προτίθενται να ακολουθήσουν στο εξωτερικό τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, τον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου και όλους εκείνους που θα αναζητήσουν διεθνή σταδιοδρομία μετά την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου τα αποτελέσματα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών στην Ιρλανδία.

Η καταβαράθρωση στο... 17% (!), από το 42% που είχε, του επί ογδόντα ολόκληρα χρόνια κυριαρχούντος συντηρητικού κόμματος Fianna Fáil επειδή έθεσε και αυτό, όπως το ΠΑΣΟΚ, τη χώρα του σε καθεστώς ατιμωτικού και επώδυνου καθεστώτος υποτέλειας προς την ΕΕ και το ΔΝΤ μέσω Μνημονίου έχει προκαλέσει ρίγη ανησυχίας στους βουλευτές και στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Η Ιρλανδία είναι η τρίτη χώρα όπου διαλύεται ουσιαστικά το κόμμα που την υπήγαγε σε καθεστώς Μνημονίου. Προηγήθηκε η Ισλανδία, όπου η επί συνεχή δεκαπενταετία σχεδόν κυβερνώσα Δεξιά εξεδιώχθη κλωτσηδόν από τους ψηφοφόρους λόγω ΔΝΤ, και ακολούθησε η Ουγγαρία, όπου εξαιτίας του ΔΝΤ εκμηδενίστηκε το Σοσια λιστικό Κόμμα, κατακρημνιζόμενο από το 44% στο 19% λόγω Μνημονίου.

Δυστυχής παρηγορία για την κυβέρνηση Παπανδρέου, πάντως, οι περιπτώσεις της Ρουμανίας και της Λετονίας, όπου, παρά την πλήρη εξαθλίωση των λαών τους λόγω ΔΝΤ, οι σκληρές δεξιές και ξενόδουλες κυβερνήσεις τους επιβίωσαν βουλευτικών εκλογών, έστω κι αν στην περίπτωση της Ρουμανίας απαιτήθηκε και μια μικρής έκτασης εκλογική νοθεία για να επιτευχθεί η νίκη του κυβερνώντος κόμματος.

Η ουσία είναι ότι τα Μνημόνια με την ΕΕ και το ΔΝΤ αποδεικνύονται πολιτικά θανατηφόρα για τις κυβερνήσεις που τα υπογράφουν. Όσο κι αν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αυτοπαρηγορούνται, ότι ειδικά το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα, η αλήθεια είναι ότι έχουν αρχίσει να τους ζώνουν τα φίδια. Καθόλου δημοφιλής δεν είναι πλέον μεταξύ των υπουργών και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ η ιδέα προκήρυξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών, αφού επικρέμαται η απειλή οι μισοί βουλευτές του να χάσουν τις έδρες τους, αν το κόμμα τους δεν έρθει πρώτο.

Το Μνημόνιο... πέτυχε!

Αιτία της δύσκολης θέσης στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είναι η υποτιθέμενη «αποτυχία» του Μνημονίου περί της οποίας γίνεται εσχάτως πολύς λόγος, αλλά το ακριβώς αντίθετο: η διαρκώς προωθούμενη με επιτυχία από την κυβέρνηση αλλεπάλληλων και συνεχώς σκληρότερων στόχων του Μνημονίου!

Σε απλά ελληνικά, η επιτυχία του Μνημονίου –και όχι η αποτυχία του– βαθαίνουν την «κρίση» της ελληνικής οικονομίας!

Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία εξετάζει ο καθένας το θέμα. Κρίση χωρίς εισαγωγικά, και μάλιστα πρωτοφανής και βαθύτατη, υπάρχει για τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, τους νέους, τους συνταξιούχους, οι οποίοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να υφίστανται μεγάλη και βίαιη μείωση.

Αντιθέτως, για το κεφάλαιο αποτελούν μάννα εξ ουρανού όλα τα κατ’ επιταγήν του Μνημονίου κυβερνητικά μέτρα λεηλασίας των μισθών και κατάλυσης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτά δεν συνιστούν καμιά «κρίση», απεναντίας αποτελούν υπέροχη εξέλιξη για τους επιχειρηματίες και δη τους μεγάλους!
Μόνο όποιος διακατέχεται από άγνοια ή σύγχυση για τους στόχους του Μνημονίου ή όποιος έχει συμφέρον να διαστρεβλώσει συνειδητά την πραγματικότητα κάνει λόγο για «αποτυχία» του Μνημονίου.

Στόχος του Μνημονίου εξαρχής είναι να μειώσει ανελέητα τα εισοδήματα όλων των εργαζόμενων Ελλήνων, ει δυνατόν στο μισό ή ακόμη χαμηλότερα, ρίχνοντας παράλληλα και τις τιμές, ώστε μέσω αυτής της πορείας «κινεζοποίησης» της Ελλάδας να έρθουν οι Γερμανοί, άλλοι Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί επιχειρηματίες να αγοράσουν φθηνά γη, επιχειρήσεις και υπηρεσίες και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξαρτημένης και ξεπουλημένης χώρας να σημειωθεί «ανάπτυξη» ενός επιπέδου πολύ κατώτερου απ’ όσο φαντάζεται ο μέσος Έλληνας.

Δεν θα μείνει τίποτα

Οφείλουμε να ομολογήσουμε με πίκρα ότι αυτοί οι στόχοι του Μνημονίου προωθούνται με μεγάλη επιτυχία από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, όσο κι αν αυτό μας πληγώνει, γιατί αποκαλύπτει την έλλειψη αποτελεσματικής αντίστασης του ελληνικού λαού στα σχέδια αυτά.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά για τα οποία βρίζει τον πρωθυπουργό σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός λαός είναι ακριβώς τα ίδια πράγματα για τα οποία ο Γιώργος Παπανδρέου αποσπά θερμά συγχαρητήρια από τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, την υπόλοιπη ΕΕ και το ΔΝΤ! Αν δεν καταλάβουμε βαθιά αυτή την αντίφαση, είναι αδύνατον να αντιληφθούμε τον τρόπο σκέψης και δράσης του πρωθυπουργού.

Ο Γιώργος Παπανδρέου αδιαφορεί παντελώς αν ο ελληνικός λαός πιστεύει ότι ρημάζει την Ελλάδα με την πολιτική του. Το μοναδικό πρόβλημα του Γιώργου Παπανδρέου είναι μήπως σημειωθεί στη χώρα μας κοινωνική έκρηξη πριν προλάβει να τελειώσει το... «αγροτικό» του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας κι ανακοπεί έτσι η προσωπική του πορεία προς το θώκο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ ή οποιουδήποτε άλλου διεθνούς οργανισμού αποβλέπει ο ίδιος.
Για να πετύχει αυτό τον προσωπικό στόχο, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πειθήνιος μέχρι κεραίας σε οποιαδήποτε εντολή της Μέρκελ και του ΔΝΤ. Αυτό όμως προκαλεί κάποια προβλήματα στο ελληνικό κεφάλαιο, το οποίο νόμιζε ότι ο πρωθυπουργός θα έδινε και στο ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο τμήμα των δισεκατομμυρίων ευρώ που αρπάζει από τον ελληνικό λαό. Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως τα δίνει όλα στους ξένους δυνάστες.

Αυτό προκαλεί τον κίνδυνο πολύ σύντομα να περάσουν υπό ξένο έλεγχο όχι μόνο οι μεγάλες παραγωγικές ελληνικές εταιρείες, αλλά ακόμη και ολόκληρο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα! Κι όταν λέμε ολόκληρο εννοούμε κυριολεκτικά ολόκληρο, μηδέ της Εθνικής εξαιρουμένης. Τίποτα δεν θα μείνει ελληνικό μετά τη λαίλαπα του Μνημονίου...

Ο Σαμαράς θα σώσει το ΠΑΣΟΚ;

Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους. Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρεί να καταστήσει «συνένοχο» τον πρόεδρο της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά στη διαχείριση της «μνημονιακής» διακυβέρνησης της χώρας, έχοντας ως «αδήλωτους» υποστηρικτές αρκετά κορυφαία στελέχη, μέχρι και τέως υπουργούς του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όπως εξελίσσεται η κατάσταση, μοναδική σανίδα σωτηρίας του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ είναι ο... Αντώνης Σαμαράς! Μόνο αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποκύψει στις πιέσεις που ασκούνται πάνω του και... αυτοκτονήσει πολιτικά, αποδεχόμενος οποιασδήποτε μορφής συναίνεση ή συνεργασία με την κυβέρνηση του Μνημονίου, μπορούν να τη γλιτώσουν ο πρωθυπουργός και το ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα ελπίζουν πλέον βάσιμα και σε νέα φάση κυριαρχίας τους στην πολιτική ζωή της χώρας.

Εδώ, με την αποφασιστική «αντιμνημονιακή» στάση του Αντώνη Σαμαρά επί ένα χρόνο, μόλις τώρα άρχισε η ΝΔ να συρρικνώνει ουσιαστικά την υστέρησή της στις δημοσκοπήσεις από το ΠΑΣΟΚ, κι ακόμη δεν έχει περάσει μπροστά, παρά την πανηγυρική δικαίωση της γραμμής του αρχηγού της.

Αυτό αναμένεται να συμβεί σε λίγους μήνες. Αν όμως μεταβληθεί οικειοθελώς σε ουρά του ΠΑΣΟΚ, και δη του «μνημονιακού», το μέλλον της ΝΔ προβλέπεται άκρως ζοφερό!

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 10/3/11

4 σχόλια