Η υπερπροστατευτικότητα των γονιών κάνει τα παιδιά καταθλιπτικά και τα φορτώνει με φοβίες για το μέλλον, όπως αποκαλύπτει μελέτη του βρετανικού ερευνητικού κέντρου «Children’s Society» που έγινε σε δείγμα 2.000 παιδιών. Σύμφωνα με τους ερευνητές, στα παιδιά και τους εφήβους δεν αρέσει να τους βάζουν οι γονείς τους σε μια προστατευτική «φούσκα» και να τους αφήνουν ελάχιστες επιλογές σχετικά με τη ζωή τους...

 

Στις περιπτώσεις που οι γονείς κυριαρχούν στη ζωή των παιδιών τους και επεμβαίνουν σε αυτήν δυναμικά, οι απόγονοί τους αποδεικνύονται ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του «πραγματικού» κόσμου και την ενήλικης ζωής. Μάλιστα για τα ίδια τα παιδιά ηλικίας οκτώ ως15 ετών, η δυνατότητα επιλογών και η οικογένεια καταλαμβάνουν τις δύο πρώτες θέσεις όσον αφορά τα πράγματα που θεωρούν πιο σημαντικά, με την υγεία να έρχεται τρίτη.

Ένα στα οκτώ παιδιά ήταν δυστυχισμένο για την έλλειψη αυτονομίας του, όπως και για το να μην του επιτρέπουν να κάνει πράγματα μόνο του ή να παίρνει αποφάσεις. Το 9% των παιδιών ηλικίας οκτώ έως 11 ετών ένιωθε θυμωμένο για τις λίγες επιλογές που μπορούσαν να κάνουν τα ίδια, ενώ για τα παιδιά ηλικίας 12 έως 15 ετών αυτό το ποσοστό ανερχόταν στο 16%.

«Ορισμένοι γονείς περνούν τα άγχη τους στα παιδιά τους χωρίς να το θέλουν», προειδοποιεί η καθηγήτρια ψυχολογίας Κάιρεν Κάλεν. «Καταιγιζόμαστε συνεχώς από πληροφορίες για το πώς θα γίνουμε καλύτεροι γονείς και το ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι το έργο του γονιού, το πιο απαιτητικό από όλα, προκαλεί μεγάλο άγχος και οδηγεί όσους έχουν παιδιά να γίνονται υπερπροστατευτικοί.», αναφέρει.

Παρόλα αυτά, η Πένι Νίκολς, διευθύντρια του προγράμματος για παιδιά και νέους στο κέντρο «Children’s Society», τονίζει ότι ένα σημαντικό κομμάτι της ανάπτυξης αφορά την ανεξαρτητοποίηση των παιδιών από τους γονείς τους. «Οι νέοι πρέπει να ενθαρρύνονται να ρισκάρουν, αλλά με υπεύθυνο τρόπο, ώστε να αναπτυχθούν σε ολοκληρωμένους ενήλικες.», δηλώνει.

Η έρευνα αποκάλυψε επίσης ότι το 10% των παιδιών και νέων και των δύο φύλων ένιωθε αγωνία για το τι του επιφύλασσε το μέλλον, ενώ μεγαλώνοντας αυτή η έγνοια φαίνεται να γίνεται παράγοντας αυξανόμενης δυστυχίας. «Η λύση είναι να λαμβάνουν οι γονείς την ψυχολογική στήριξη που χρειάζονται ώστε να μην μεταφέρουν τις ανησυχίες τους στα παιδιά τους. Τα παιδιά πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν τις δικές τους αγωνίες και συζητούν για τις προοπτικές τους με ένα ενήλικα που θα τα αντιμετωπίσει με τρυφερότητα.», εξηγεί η δόκτωρ Κάλεν.

«Αν ένα παιδί δεν μάθει να διαχειρίζεται ευθύνες, ξαφνικά βγαίνει στον κόσμο, γύρω στα 20, χωρίς καμία από τις εμπειρίες που είναι απαραίτητες για να γνωρίζει πώς να φροντίζει τον εαυτό του. Οι ικανότητες του να συμπεριφέρεται σαν πραγματικός ενήλικας είναι μειωμένες. Η ανθεκτικότητα που δημιουργείται μαθαίνοντας κανείς να αντιμετωπίζει απογοητεύσεις και δυσκολίες είναι κρίσιμες σημασίας για μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη.», τονίζει η δόκτωρ Νίκολς.