Ο πόλεμος δεν είναι για τα παιδιά. Ο πόλεμος είναι για τους μεγάλους. Ο πόλεμος είναι σαν ιδέα και σαν πράξη από μόνος του ανήθικος. Όμως μέσα στον παραλογισμό και την ανηθικότητα του, ο πόλεμος, έχει κάποιους κανόνες ηθικής, κάποιους κώδικες τιμής, κάποιες αξίες και ιδανικά που αξίζει για αυτά να πολεμήσεις.

Ο πόλεμος δεν είναι για παιδιά. Ο πόλεμος γίνεται αισχρά ανήθικος όταν την πληρώνουν τα παιδιά. Δείχνει το μαύρο πρόσωπο του όταν αγγίζει τα παιδιά. Αυτά δεν κρατάνε όπλα, αυτά δεν πολεμούν, αυτά δεν δολοφονούν... 

Τα παιδιά είναι τα εύκολα θύματα καθώς είναι ανυπεράσπιστα. Και δεν είναι απαραίτητο να σκοτώσει κάποιος που πολεμάει, παιδιά για να χαρακτηριστεί ανήθικος και άθλιος. Οι παιδικές ψυχές δολοφονούνται και από άλλα πράγματα. Δολοφονούνται ακόμη και όταν δεν τις πυροβολήσεις αλλά όταν τις ταπεινώσεις , τις ξεφτιλίσεις...

Το βίντεο που θα δείτε, στρατιώτες των ΗΠΑ στο Ιράκ, δεν πυροβολούν παιδιά. Τα ταπεινώνουν όμως, απλά και μόνο για να διασκεδάσουν. Εκμεταλλεύονται τη αφόρητη δίψα τους, για λίγο νερό και διασκεδάζουν...

Ιράκ, εμπόλεμη ζώνη. Ο ήλιος καυτός. Λιώνει σίδερα. Οι εγκαταστάσεις ύδρευσης έχουν βομβαρδιστεί και καταστραφεί. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει πουθενά. Το μαρτύριο της δίψας είναι εντονότατο. Άνθρωποι λιποθυμούν, σωριάζονται στην καυτή άσφαλτο. Άνθρωποι εκλιπαρούν για μια γουλιά καθαρό νερό. Ακόμη και οι νερόλακκοι που είχαν δημιουργηθεί από τους βομβαρδισμούς, έχουν στερέψει...

Ένα περίπολο Αμερικανών στρατιωτών πάνω σε φορτηγά επιστρέφει στη βάση του. Οι στρατιώτες εξουθενωμένοι κάθονται στην καρότσα. Ένας βγάζει το δροσερό εμφιαλωμένο νερό του και πίνει. Γίνεται αμέσως αντιληπτός από μια παρέα παιδιών. Είναι δεν είναι 5 – 6 χρονών. Διψάνε. Οι μικροί φτωχοδιάβολοι τρέχουν προς το φορτηγό που είναι εν κινήσει. Τα περισσότερα παιδάκια είναι ξυπόλυτα.

Τρέχουν με όση δύναμη έχουν. Η εικόνα ενός καθαρού εμφιαλωμένου νερού σε διάφανο πλαστικό μπουκάλι, βάζει στα πόδια τους φτερά. Οι φαντάροι το διασκεδάζουν: “Θέλετε νερό;” ρωτάνε και γελάνε. Τα παιδάκια τρέχουν και φωνάζουν “νερό νερό”, Από την καρότσα ακούγονται γέλια και ένα χέρι τους δείχνει το μπουκάλι: “ Εάν θέλετε νερό να συνεχίσετε να τρέχετε” ακούγεται σαδιστικά η φωνή του Αμερικάνου. Σιγά σιγά ο ήλιος, η δίψα και η απόσταση που διανύουν τρέχοντας, εξουθενώνει τα παιδάκια που ένα ένα εγκαταλείπουν τον παράλογο αυτό μαραθώνιο.

Στην καρότσα οι φαντάροι συνεχίζουν να γελάνε. Κάνουν μάλιστα και κίνηση ότι θα τους ρίξουν το μπουκάλι και τα παιδιά τρέχουν ακόμη πιο πολύ. Στα μισά της διαδρομής, έχουν μείνει μόνο δυο παιδάκια που ακατάβλητα τρέχουν πίσω από το φορτηγό: “αυτά τα παιδιά μπορούν να τρέχουν για πάντα” ακούγεται πάλι η σαδιστική φωνή. Τώρα έχει μείνει μόνο ένας μικρός. Ξυπόλητος ,χωρίς μπλούζα συνεχίζει

“Έλα τρέξε και άλλο” του φωνάζουν και γελάνε και ο μικρός σκύβει το κεφάλι και τρέχει. Ο στρατιώτης αποφασίζει να αφήσει το μπουκάλι. Τι είναι για αυτόν ένα μπουκάλι νερό; Τίποτα. Στη βάση μπορεί να πιει όσο θέλει. Έχει άφθονο. Για τον μικρό όμως είναι ενδεχομένως η επιβίωση του. Το μπουκάλι διαγράφει μια τροχιά και σκάει στην άσφαλτο.

Δεν το πιάνει όμως ο μικρός. Μια άλλη παρέα με παιδιά που έτυχε να βρίσκονται εκεί ορμάνε πάνω από το μπουκάλι.

Τόσο τρέξιμο κάτω από τον καυτό ήλιο για το τίποτα...