Οι «ανταρσίες» βουλευτών του ΠΑΣΟΚ τείνουν να αποτελέσουν την καθημερινή ατραξιόν της απρόσκοπτης εφαρμογής του Μνημονίου που η κυβέρνηση υπέγραψε με τους δανειστές - επιτηρητές της Ελλάδας. Σε κύριο εκφραστή ενός είδους «εσωτερικής» αντιπολίτευσης τείνει να αναδειχθεί η Βάσω Παπανδρέου, η οποία μόλις χθες σήκωσε ένα ακόμη «μπαϊράκι» στο νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των χρεών των νοσοκομείων.

«Δεν είναι δυνατόν η Βουλή να παίξει τον ρόλο του πλυντηρίου και να ξεπλένει παρανομίες. Δεν μπορώ να ψηφίζω αλλαγές στο Ασφαλιστικό, να βλέπω να κόβονται μισθοί και συντάξεις και να σας δώσω την εξουσιοδότηση να επιστραφούν δισεκατομμύρια ευρώ στους προμηθευτές» κατακεραύνωσε την ατυχή Μαριλίζα η στρατηγός Βάσω...

Μόλις πριν από λίγες μέρες «θύμα» της ήταν η αυτού εξοχότης Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είδε την πρώην υπουργό να κατακεραυνώνει τη δανειακή σύμβαση για τη «βοήθεια» των 110 δισ. ευρώ. Ή, μάλλον, όχι την ούτως ή άλλως πανίσχυρη δανειακή σύμβαση, αλλά το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών, με ένα ακόμη διαδικαστικό και επικοινωνιακό τρυκ, κατέθεσε στις 4 Ιουνίου στη Βουλή «προς κύρωση», ενώ, όπως του αντέτεινε η Βάσω, «με βάση τον ισχύοντα νόμο, η Βουλή δεν έχει δικαίωμα να την απορρίψει».

Ένας ακόμη στόχος της πρώην υπουργού είναι, σε μόνιμη σχεδόν βάση, ο μέγας Σαχινίδης, τον οποίο αντιμετωπίζει σαν ένα σχολιαρούδι που αποτολμά να υψώνει ανάστημα.

Όλα αυτά τα περιστατικά, μαζί με πολλά άλλα, τα οποία έχουν πρωταγωνιστές και άλλους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (Νασιώκας, Κουρουμπλής, Κουσελάς κ.λπ.) μπορεί να έχουν κάποιο ενδιαφέρον ως πολιτικό θέαμα, αλλά στερούνται παντελώς ουσίας.

Η σκληρή πραγματικότητα εν μέρει ομολογείται από την ίδια την κυρία Παπανδρέου στο απόσπασμα που είδαμε λίγο πιο πάνω: «Δεν μπορώ να ψηφίζω αλλαγές στο Ασφαλιστικό, να βλέπω να κόβονται μισθοί και συντάξεις και (...)». «Και... να μην έχω ούτε ένα στοιχειώδες άλλοθι» θα μπορούσε να συμπληρώσει.

Ομολογουμένως πολλοί θα ήθελαν – θα θέλαμε – να υπάρξει, τούτη τη ζοφερή περίοδο, μια ισχυρή εσωτερική αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ, η οποία να αντισταθεί στα μείζονα και να αποτρέψει τα χειρότερα. Όμως θα τη θέλαμε στα ουσιώδη:

● Στην απόφαση του τέλους Απριλίου για προσφυγή στο ΔΝΤ – την προαποφασισμένη από τις... 5 Οκτωβρίου, όπως ομολόγησε σε πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, παρά τις διαψεύσεις του, ο υφυπουργός Σαχινίδης.

● Ακόμη πιο πριν: Όταν Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, αντί να απορροφήσουν τον φθηνό ακόμη δανεισμό που έδιναν οι «αγορές», έβγαιναν σαν τελάληδες και διαλαλούσαν ότι μια βαθύτατα «διεφθαρμένη χώρα» (στην οποία οι «μόνοι» έντιμοι ήταν αυτοί που... τη δυσφημούσαν παγκοσμίως) βρίσκεται στο όριο της πτώχευσης δίνοντας έδαφος στο όργιο κερδοσκοπίας που ακολούθησε.

● Όταν οι ίδιοι – με προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό – προανήγγελλαν την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.

● Όταν υπέγραφαν την πιο σκληρή δανειακή σύμβαση που έχει υπογραφτεί ποτέ αλυσοδένοντας τη χώρα και τον λαό της.

Τότε οι κραυγές της «εσωτερικής αντιπολίτευσης» θα ήταν όχι μόνον έντιμες, αλλά και αφυπνιστικές μιας ζαλισμένης κοινωνίας, η οποία βρέθηκε δεμένη χειροπόδαρα, όχι απλώς με συνολικά εκχωρημένη – μόνο με μια τζίφρα – την εθνική κυριαρχία, αλλά και με την πατρίδα μας εκουσίως παραιτημένη από κάθε έννομο δικαίωμά της έναντι των πιστωτών.

● Αδύναμη ακόμη και να αναζητήσει εναλλακτικούς τρόπους αποπληρωμής.

● Στα πρόθυρα της τελικής χρεοκοπίας.

● Υποψήφια για κατάσχεση αν δεν καταφέρει να εκπληρώσει τους όρους του δανεισμού.

● Με την Τουρκία χωροφύλακα του ΔΝΤ.

● Με κύκλους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ – και τα think tank τους τύπου Stratfor – να μας θεωρούν τελειωμένους, πλήρως απομονωμένους, στην κατάσταση που ο ελληνισμός βρισκόταν πριν από το 1821 και να μας παροτρύνουν κυνικά, με επίσημες εκθέσεις και αναλύσεις, να αναζητήσουμε «προστάτη» (την Τουρκία) αν θέλουμε να επιβιώσουμε.

Τώρα είναι μάλλον αργά για να προσπαθούν κάποιοι να παραστήσουν τους «αντιστασιακούς» στις επουσιώδεις λεπτομέρειες.

Εξ ίσου αργά είναι για να προσπαθεί ο Σαμαράς να πουλήσει ετεροχρονισμένη «ελπίδα» τασσόμενος κατά του Μνημονίου. Επιχειρώντας να εμπορευτεί μια πραμάτεια που κι ίδιος ξέρει ότι είναι ψεύτικη. Την ώρα μάλιστα που δεν παραλείπει να τονίζει ότι δεν θέλει καν να αντιπαρατεθεί με το ΔΝΤ. Την ώρα που αποδέχεται και τον επαχθή δανεισμό και την εξ αυτού επιτήρηση, πώς είναι δυνατόν να αρνείται το Μνημόνιο που διασφαλίζει την αποπληρωμή του;

Τι είδους... «μείγμα πολιτικής» μπορεί να προτείνει όταν ξέρει ότι η σύμβαση δανεισμού δεν ανατρέπεται ούτε καν με αλλαγή κυβέρνησης διότι ισχύει η αρχή της «συνέχειας του κράτους»;

Από την άλλη πλευρά, με ποιο πολιτικό επιχείρημα έρχεται η Ντόρα να πουλήσει «υπευθυνότητα», όταν η ίδια έλεγε, κατά την εκστρατεία της για την προεδρία της Ν.Δ., ότι αυτή, περισσότερο από κάθε άλλον, στήριξε τις – εκ του αποτελέσματος καταστροφικές – επιλογές του Καραμανλή;

Ποιον δουλεύουν, επιτέλους, όλοι αυτοί από τον δεξιό παραγκομαχαλά; Για πόσο ακόμη θα λένε αυταπόδεικτα ψέματα;

Η πολιτική, εκτός από «τέχνη του εφικτού», «διαχείριση συμβόλων» κι ένα σωρό άλλες βαρετές και χιλιοακουσμένες κοινοτοπίες, είναι, πάνω απ’ όλα, ρίσκο. Όποιος είναι παλληκάρι το αναλαμβάνει – και κερδίζει ή χάνει.

Τώρα, τη στιγμή που όλος ο πλανήτης προεξοφλεί τις δυσμενέστερες από τις δυνατές εξελίξεις για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, ποιος έχει τα κουράγια να αναλάβει πολιτικό ρίσκο και να μιλήσει τη «γλώσσα της αλήθειας» προτείνοντας μια ρεαλιστική – έστω και επώδυνη, αλλά σωτήρια – διέξοδο απ’ όσα μας προετοιμάζουν οι επικυρίαρχοι;

Αν βρεθεί, όταν βρεθεί, θα τον ακούσουμε. Μέχρι τότε, λίγη σεμνότητα δεν θα έβλαπτε κανέναν...