«Εάν ήξερα ότι μπορώ να πεθάνω όποτε θέλω, τότε η κάθε μέρα που ζω θα άξιζε όσο ένα εκατομμύριο βιβλία. Εάν ήξερα ότι μπορώ να πεθάνω, θα ζούσα. Είναι δική μου η ζωή, δικός μου ο θάνατος, δική μου η επιλογή», δήλωσε ο Σερ Τέρι Πράτσετ, συγγραφέας, που προσβλήθηκε από τη νόσο... 

...Αλτσχάιμερ και προτείνει τη δημιουργία δικαστηρίων, με δικαιοδοσία να επιτρέπουν σε πάσχοντες από ανίατες ασθένειες την ευθανασία.

Αλλά μου φαίνεται λογικό να στηριζόμαστε στην ιατρική επιστήμη, που εδώ και αιώνες μας βοηθάει να ζούμε καλύτερα και περισσότερο, να μας βοηθήσει να πεθάνουμε στο σπίτι μας εν ειρήνη και περιστοιχισμένοι από τους δικούς μας ανθρώπους, χωρίς να χρειάζεται να περάσουμε μία μακρά παραμονή στην αίθουσα αναμονής του Θεού», υποστήριξε την Κυριακή (31/01) στο Βασιλικό Ιατρικό Κολλέγιο. 

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Telegraph (01/02), το 75% των Βρετανών τάσσεται υπέρ της θέσπισης νόμου, που θα επιτρέπει στους ασθενείς με ανίατες ασθένειες να πεθάνουν με τη βοήθεια κάποιου οικείου προσώπου τους. 

Σημειώνεται πως σύμφωνα με το δίκαιο της Βρετανίας, τα άτομα που βοηθούν να βάλει τέλος στη ζωή του ο γονέας τους, δε θα διώκονται, εάν κίνητρο της κίνησής τους είναι η συμπόνοια και εάν ο ασθενής έχει, πέρα από κάθε αμφιβολία, εκφράσει αντίστοιχη επιθυμία. 

Αφορμή για τη θέσπιση της παραπάνω διάταξης, στάθηκε η περίπτωση μίας Βρετανίδας, που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας και επιθυμούσε να μεταβεί για ευθανασία στην Ελβετία, αλλά φοβόταν ενδεχόμενη δίωξη του συζύγου της, στην περίπτωση που θα πήγαινε μαζί της. 

Ωστόσο, ο νόμος που καταδικάζει την ευθανασία, δεν καταργήθηκε ούτε και τροποποιήθηκε.