ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ: "Έφυγε" ο κορυφαίος αριστοφανικός, Θύμιος Καρακατσάνης

"Έφυγε" ο κορυφαίος αριστοφανικός, Θύμιος Καρακατσάνης

| Ετικέτες ...Της ημέρας, Ελλαδικά | Posted On Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Ταυτίστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και τους αριστοφανικούς ρόλους. Ένας εμβληματικός εκφραστής της αρχαίας ελληνικής κωμωδίας

Πέθανε το Σάββατο, 30 Ιουνίου, ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ο 72χρονος κορυφαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης αντιμετώπιζε χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία είχαν επιβαρυνθεί τον τελευταίο καιρό από το σάκχαρο. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα (9/7) στις 11.30 το πρωί από το νεκροταφείο Παιανίας...

Ο Θύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και από το 1960 εργάστηκε αδιάλλειπτα στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο.

Τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο είναι την περίοδο 2008 - 2010 στο «Θάνατο του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ.

Τον Ιανουάριο του 2011, ο Θύμιος Καρακατσάνης, στο πλαίσιο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη για τον δημόσιο διάλογο του tvxs, με το κοινό ερώτημα "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;",

έδωσε τη δική του απάντηση:

"Η κρίση είναι απόρροια πολλών ανθρώπων που κυβέρνησαν τον τόπο αυτόν, αρκετές δεκαετίες, και το μόνο που σκεφτόντουσαν ήταν πώς θα γίνουνε αρεστοί και πώς θα φύγουνε με κάποιο κέρδος απ’ την εξουσία. Δόξα το θεό κερδίσανε! Και όπως λέν «ζήσαν αυτοί καλά και μεις χειρότερα».

Τώρα ήρθανε και τα παιδιά που τα μεγάλωναν για να γίνουνε πολιτικοί, τά χουνα στείλει στα Χάρβαρντ και στα τέτοια, και μια που είναι χάρβαλο το Χάρβαρντ είναι ότι πρέπει. Μας την κάνανε τώρα, και πήγανε οι βιαστές των λαών, μας δώσανε και δάνεια και είπανε στον έναν εσύ θα πεις «με ψηφίζετε γιατί άμα δε με ψηφίσετε θα πεθάνετε» και στον άλλον είπανε εσύ θα λές «ότι θέλετε θα 'χετε», και ο λαός είναι σαν μωρό παιδί...

Ο Αριστοφάνης τον περιγράφει πάρα πολύ ωραία στους «Ιππείς»: «όσο μεγαλώνει ο λαός τόσο πιο ηλίθιος γίνεται». Ε, αυτό προσπαθούσε να πει ο Αριστοφάνης: «Μη μεγαλώνετε ηλίθια». Και τώρα που καταλάβαμε ήρθαν οι κερδοσκόποι μας δώσανε και δύο δάνεια, δηλαδή, είναι σα να φτιάξανε ένα εργοστάσιο που βγάζει λεφτά: θα περνούν τους τόκους κάθε μήνα, και το κεφάλαιο θα παραμένει… και θα μαστε αυτό που λέει ο Μίλερ «αποκλείεται να είσαι ελεύθερος άμα χρωστάς».

Αυτό πάθαμε! Τώρα, τι να πω; Τι να πει κανείς και τι να πει ο καθείς;

Αυτοι οι άνθρωποι είχαν το πεπόνι και το μαχαίρι και κόβανε ότι ώρα θέλανε. Τώρα, να δουμε τι θα κάνουμε...

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απαισιόδοξα γιατί με αυτές τις κρίσεις ξυπνάει ο πολίτης. Το κακό είναι πώς θα ξυπνήσει, μην έχει άσχημο ξύπνημα. Αυτό. Αυτό φοβάμαι εγώ. Το άσχημο ξύπνημα.

Η ελληνική λεβεντιά που λένε, αυτό είναι το επικίνδυνο. Να ξυπνήσει στραβά! Πως λέει το τραγούδι «του άντρα του πολλά βαρύ μη του μιλάτε το πρωί». Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν καλύτερα ή χειρότερα πράγματα. Είναι να δουμε, σαν ρουλέτα, πώς θα ξυπνήσουμε.

Αρχοντοηλίθιοι ήμασταν και παραμένουμε… Έτσι και ξυπνήσουμε, εκεί θα δούμε τι θα γίνει. Και δεν είναι μόνο ελληνικό το κόλπο, το κεφάλαιο έχει γίνει ασύδοτο πια. Πάντα ο καπιταλισμός δίνει κάπου κάπου και λίγο παντεσπάνι, έτσι, πάντα αφήνουνε μια χαλαρότητα. Πάντα. Τώρα έχουν φτάσει στο σημείο να λένε «αυτοί είναι ηλίθιοι θα τους πεθάνωμε! Τώρα που κοιμόνται βάρα!». Και θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας, αυτοί κερδοσκοπούν εμείς είμαστε κοιμισμένοι…. ηλίθιοι.

Αμα ξυπνήσουμε θα δούμε τι θα γίνει. Και να φοβάσαι τον άνθρωπο που έχει ξεπεράσει τα όρια! Και νομίζω ότι είναι εποχή που τα όρια είναι ξεπερασμένα.

Και τώρα είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα. Όταν η δημοκρατία είναι «δήθεν», γιατί τι δημοκρατία είναι αυτή που έχουμε; Δεν είναι δημοκρατία. Πέντε ηλίθιοι που σπούδασαν έξω και ήρθανε, αποφασίζουνε ποιους θα βάλουνε στις λίστες να ψηφίσουμε; Είναι δημοκρατία αυτή; Είναι αντιπροσωπευτικό αυτό το σύστημα; Είναι να τρελαίνεσαι!

Ένας ηλίθιος να αποφασίζει! Αρχίδια. Και το λένε αυτό δημοκρατία. Αυτό είναι πώς να πούμε, είναι σαν… τις γκόμενες που διαλέγουν τους χειρότερους. Είμαστε σε μια δημοκρατία της «ανέκφραστης τρύπας». Αυτή είναι η ερωτική μας συνύπαρξη.

Μια ανέκφραστος τρύπα. Ουρλιάζουν κάνουνε - δείχνουνε και αν πας από κάτω είναι η τρύπα εντελώς ανέκφραστος. Τώρα που είχα πάει στη Θεσσαλονίκη ήταν μία, ούρλιαζε είχα μια ώρα να κοιμηθώ λες και τη σφάζανε. Χτυπάω την πόρτα. Και απαντάει ναι. Της λέω, «αφού δεν το αντέχεις ρε κορίτσι μου γιατί το κάνεις;».

Δεν το αντέχουμε, γιατί το κάνουμε; Αφού έχουμε… πεθάνει! Εγώ πάντα εκφράζομαι εντελώς λαϊκά και πιστεύω ότι ο λαός αυτός (εγώ δηλαδή και όλοι μας) έχει μια πιο ποιητική διάθεση να εκφραστεί. Και αυτή η ποιητική διάθεση είναι η μόνη μας διέξοδος.

Είναι ο έλληνας με τον αυτοσαρκασμό του και με την ποιητική του τρέλα που μπορεί και κάνει ανεκτή, αυτό που λέμε ζώη…-"