Τώρα λοιπόν η κ. Διαμαντοπούλου θα αναρωτηθεί εκ νέου «Μα ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί;» ...

Με βαθιά συναίσθηση της ιστορικής μου ευθύνης αποφάσισα να βγάλω την αξιότιμη κ. Υπουργό του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος από τη δύσκολη θέση και να απαντήσω αντ’ αυτής στο καυστικό αυτό και βαθύτατα βασανιστικό ερώτημα.

-         Είμαστε τα εγγόνια εκείνων που πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας και αργότερα στην Εθνική Αντίσταση για να διώξουν τον κατακτητή, ώστε οι επόμενες γενιές να βρουν μια πατρίδα ελεύθερη, πράγμα που κι εσείς φροντίζετε μετά την υπαγωγή μας στους διεθνείς λήσταρχους ΔΝΤ, ΕΕ κλπ.
-         Είμαστε τα παιδιά εκείνων που αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο, αλλά δεν έγιναν ποτέ γνωστοί, ούτε αντάλλαξαν τον αγώνα τους με βουλευτικούς θώκους και ύποπτους πλουτισμούς, παρά προτίμησαν την ανωνυμία και την συνέχιση του αγώνα για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.
-         Είμαστε εκείνοι που ως φοιτητές το 1992 στείλαμε τον Κοντογιαννόπουλο σε μια νύχτα σπίτι του και παρ’ ολίγο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αν δεν τον έβγαζε από εκεί το ΠΑΣΟΚ το 1999 για να τον κάνει Υπουργό του!
-         Είμαστε εκείνοι που επί είκοσι χρόνια τώρα έχουμε γίνει τα πειραματόζωα και η πολιτικοί όμηροι στη διάθεση του κάθε Κοντογιαννόπουλου, Ανθόπουλου, Αρσένη, Ευθυμίου, Γιαννάκου, Στυλιανίδη, Διαμαντοπούλου, Χριστοφιλοπούλου.
-         Είμαστε εκείνοι που κάθε καλοκαίρι μπαίνουμε στο ταμείο ανεργίας, αλλά δεν ξεχνάμε να πληρώνουμε φόρους, τέλη κυκλοφορίας, λογαριασμούς και δεν χρωστάμε στο ελληνικό κράτος ΟΥΤΕ μια δεκάρα.
-         Είμαστε εκείνοι που μαθαίνουμε τα ελληνόπουλα γράμματα παίρνοντας κάθε χρόνο τα όρη και τα βουνά και πηγαίνοντας και στο πιο απόμακρο σημείο της Ελλάδας, όχι από καιροσκοπικά και τυχοδιωκτικά κίνητρα, αλλά από αγάπη για αυτό που κάνουμε.
-         Είμαστε εκείνοι που μαθαίνουμε τα παιδιά σας αξίες όπως τιμή, αξιοπρέπεια, αλήθεια, τόλμη, αγώνας, ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμός, λέξεις που στα δικά σας πολιτικά λεξικά ούτε αναγράφονται, ούτε γράφονται γενικώς, μα και ουδόλως γνωρίζετε τη στοιχειώδη σημασία τους.
-         Είμαστε εκείνοι που φέρουμε τον τίτλο «Δάσκαλος» και όχι εκπαιδευτικός, διότι διδάσκουμε και δεν εκπαιδεύουμε, καθώς ως γνωστόν σε εκπαίδευση υπόκεινται και οι…σκύλοι!
-         Είμαστε εκείνοι που για να διοριστούμε πρώτα σπουδάσαμε, έπειτα δώσαμε και ξαναδώσαμε ΑΣΕΠ, κριθήκαμε και ξανακριθήκαμε και δεν διοριστήκαμε από κάποιον πρωθυπουργό, ούτε πήραμε σβάρνα τις πολιτικές νεολαίες με την ελπίδα μιας μελλοντικής υπουργοποίησης, δεν μας ανέδειξαν τα κόμματα, αλλά οι ικανότητές μας.
-         Είμαστε εκείνοι που και αύριο και μεθαύριο και του χρόνου και του παραχρόνου θα εξακολουθήσουμε να είμαστε «Δάσκαλοι», σε αντίθεση με σας που φέρετε τίτλο προσωρινό.
-         Είμαστε εκείνοι που κάθε καλοκαίρι αναγκαζόμαστε να αποχαιρετάμε τους μαθητές μας, γνωρίζοντας πως δεν θα υπάρξουμε ξανά μαζί στην τάξη, που βλέπουμε στα μάτια τους τη θλίψη γι’ αυτό που χάνουν, ενώ αδυνατούμε να τους εξηγήσουμε το γιατί.
-         Είμαστε εμείς που μετά από χρόνια θα εισπράξουμε σε κάποιο δρόμο, σε κάποια πλατεία μια ζεστή αγκαλιά, ένα πλατύ χαμόγελο κι ένα «Ευχαριστώ Δάσκαλε» από τους μαθητές μας, της στιγμή που εσείς θα εισπράττετε τη χλεύη, τις αποδοκιμασίες και την περιφρόνηση ενός ολόκληρου λαού που αυτή τη στιγμή σας φτύνει κατάμουτρα κι εσείς νομίζετε ότι ψιχαλίζει!
-         Είμαστε όλοι εμείς που δεν θα διστάσουμε στιγμή να αναμετρηθούμε μαζί σας στο πεδίο του ήθους, εκεί που δεν σας περισσεύει ούτε μια στάλα τσίπα, ντροπή ή αιδώς για τα ψέματα, την παραπληροφόρηση και τους ψευτοπαληκαρισμούς που πουλάτε, τα χυδαία συνθήματα του τύπου «Πρώτα ο μαθητής» που τσαμπουνάτε τόσο καιρό και όλη την καταστροφή που έχετε προκαλέσει μέχρι στιγμής στην ελληνική κοινωνία.
-         Είμαστε εμείς που θα χτικιώσουμε τα όνειρά σας, να είστε βέβαιοι!