του Θανάση Νικολαΐδη 

ΧΡΟΝΙΑ (σχολική) ήταν και πέρασε. Με τα καλά και τα άσχημα. Με τα παιδιά να υφίστανται το μαρτύριο του καθημερινού 6/ωρου, τον δάσκαλο να καταθέτει την ψυχή του ανάμεσα σε αδιάφορους συναδέλφους του και τον καθηγητή να περνάει τις μισές διδακτικές του ώρες στο παράνομο ιδιαίτερο. Γιατί, λοιπόν, κάτι ν’ αλλάξει που όλα πάνε…μια χαρά; Κι αν κάποιος τολμήσει να μας «βάλει χέρι», του αλλάζουμε τα φώτα. Με κάθε πρόσφορο μέσον και με τον ομφάλιο λώρο να καταλήγει στο…κόμμα... 

ΑΣ πάμε στο θέμα αιχμής και την ουρά του. Για τα δωρεάν(;) βιβλία που ποτέ δεν μοιράστηκαν στην ώρα τους κι ήταν «σιωπηρό», αλλά φέτος ξεπεράστηκαν τα όρια κι έγινε…σεισμός. Να ξεκινήσουμε πρακτικά και ανορθόδοξα. Κόπιασε για το σπίτι ενός μαθητή/μαθήτριας για να σου δείξει τα περσινά βιβλία του. Τα βιβλία της περσινής χρονιάς που του τα μοίρασαν τέτοιες μέρες, που τα μελέτησε(;) κι έπρεπε να κοσμούν τη βιβλιοθήκη του για σημερινή βοηθητική χρήση και μελλοντικά για αναμνήσεις των μαθητικών του χρόνων δεν υπάρχουν. Έγιναν σκουπίδια ή στάχτη και αέρια καύσης. 

ΑΝΤΙ, λοιπόν, να’ χουν παραδοθεί από υπεύθυνους μαθητές σε υπεύθυνο σχολείο, ζητάμε καινούρια. Αντί να καταγραφούν τα επιστρεφόμενα και να χρεωθούν (μόνο όταν πληρώνει «πονάει» ο νεοέλληνας) στον χρήστη-καταστροφέα τα ακατάλληλα, μοιράζονται καινούρια. Με ανακυκλωμένο μόνο το χαρτί. Με ανακύκλωση της αδιαφορίας μας για τον φορολογούμενο. 

ΜΕ τέτοια φόρα, δεν πάμε πίσω. Με νοοτροπία σπάταλου και αντίληψη πως άλλος πληρώνει, μέχρις εδώ αντέξαμε. Ο δρόμος δεν έχει συνέχεια. Μας πάει στα κατσάβραχα και δεν το είδαμε, στον γκρεμό και δεν(;) το υποψιαστήκαμε. Και, βέβαια, πώς να πας μπροστά σε χώρα όπου μουντζουρώνουν τις ταμπέλες της τροχαίας, κλέβουν χαλκό και σπάνε πιάτα στα μπουζούκια; Μακάριοι στον ύπνο και τον ξύπνιο μας, δεν το προσέξαμε πως αυτά δεν συμβαίνουν στην Ευρώπη των «κουτόφραγκων». Οι δρόμοι και οι σιδηρόδρομοι, τα κτήρια (σχολεία και πανεπιστήμια), λιμάνια, αεροδρόμια και ό,τι άλλο κρατικό είναι (ακόμα) δικά μας, ως ιδιοκτησία και για χρήση. Τα βλέπουμε συχνά σε χέρια βάνδαλων και σπεύδουμε να αποκαταστήσουμε τις ζημιές. Καμιά έγνοια για επιμερισμό των ευθυνών, ποινές και τιμωρίες-καθένας στον ρόλο και με την προοπτική του. 

Τα σινάφια με τον (εκάστοτε) αντικυβερνητισμό τους, οι πολιτικοί με τον εφιάλτη τους μη δεν ξαναβγούν, οι φορολογούμενοι σε…ειρηνική συνύπαρξη με τους φοροκλέφτες, ωστόσο, φέραμε κοντά μας την Ευρώπη. Με την Τρόικα άλλα να…κελεύει.