Ήταν τότε που οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι, γλεντούσαν, μοιράζοντας το έχει τους, τις λύπες, τον πόνο, τις χαρές τους. Ήταν τότε που το φαΐ φυλασσόταν μέσα στο φανάρι, το κρύο νερό στο ψυγείο με τον πάγο, οι αργαλειοί ύφαιναν, οι νοικοκυρές ξέραιναν τα σύκα για το χειμώνα, το ψωμί ψηνόταν στο φούρνο της αυλής, τα ρούχα πλένονταν με αλισίβα και το καρπούζι πάγωνε μέσα στο πηγάδι. Ήταν τότε που δεν υψώνονταν μάντρες και συρματοπλέγματα, παρά μόνο πέτρινοι χαμηλοί τοίχοι και χωμάτινοι δρόμοι οδηγούσαν από το ένα σπιτικό στο άλλο. Έτσι χωμάτινη ήταν και η αυλή στη γειτονιά μου, που το Πάσχα μοσχοβολούσε από τα κουλουράκια και τα παιδιά έπαιζαν με παιχνίδια που έφτιαχναν μόνα τους. Αυτό το Πάσχα του 1970 θέλω να θυμάμαι πάντα γιατί ήσαν όλα τόσο αληθινά σαν …παραμύθι.