Καιρό τώρα ακούμε για αναλύσεις περί του τέλους του κύκλου της μεταπολίτευσης, ότι η κοινωνία, η δημοκρατία, η Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν διότι οι Έλληνες, παραδοσιακά πολιτικοποιημένος λαός, στρέφουν την πλάτη τους στην πολιτική και τους πολιτικούς, βλέποντας οι εκάστοτε εξουσία τους να εμπλέκεται σε σκάνδαλα όπου το πολιτικό κατεστημένο διαπλέκεται με οικονομικούς παράγοντες, εντός ή εκτός της χώρας και κυρίως με δημοσιογράφους που τους παρέχουν ασυλία. Ένας τρελός χορός εκατομμυρίων στήθηκε σε βάρος των πολιτών όλα τα προηγούμενα χρόνια που άλλαζαν χέρια και η γενική πεποίθηση είναι ότι αυτά που έχουν αποκαλυφθεί, Βατοπέδι, Ζήμενς κτλ. αποτελούν μονάχα την κορυφή του παγόβουνου και πώς η διαπλοκή έχει ποτίσει πολύ πιο βαθιά την ελληνική κοινωνία.

Είχε αναπτυχθεί όμως ένα σύστημα που βόλευε αρκετούς, τόσους ώστε να μην αλλάζει τίποτα ακόμη κι αν ήταν πασιφανές το πού οδηγούσε αυτή η κατάσταση. Οι κυβερνώντες φρόντιζαν να κρατούν την εξουσία διαπλεκόμενοι με οικονομικά συμφέροντα, αύξαναν τους κρατικοδίαιτους και γενικά όλο τον δημόσιο τομέα βολεύοντας είτε στον Δήμο, είτε στην ΕΡΤ, είτε σε μια υπηρεσία το παιδί, τον ανιψιό, τον ξάδερφο, που προκειμένου να γλιτώσει απ’ την αβεβαιότητα κολλούσε αφίσες κι “ έκανε τούμπες” για να βολευτεί στην μονιμότητα του δημοσίου.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν στην Ελλάδα το ποσοστό εκλογικής αποχής να εκτοξευτεί σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, αφού τα πιο φτωχά στρώματα δεν έβρισκαν καμία διαφορά στο ένα ή το άλλο κόμμα σ’ ένα σκληρό δικομματικό σύστημα, ενώ τους ψηφίζοντες αποτελούσαν κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι και όσοι είχαν την ελπίδα να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Βλέπουμε άλλωστε ότι ποσώς ενδιαφέρθηκαν οι κυβερνήσεις για το πόσους δημοσίους υπαλλήλους χρειάζεται πραγματικά ο κρατικός μηχανισμός, απόδειξη ότι τώρα καταμετρήθηκαν για πρώτη φορά!  Η δε νεολαία αποπολιτικοποιηθήκε προτιμώντας να βλέπει ειδήσεις στο STAR για την κάθε οπισθιοκουνάμενη και ως φοιτητές να ψηφίζουν με βάση ποια παράταξη διοργανώνει τις καλύτερες εκδρομές στην Μύκονο πριν την εξεταστική Ιουνίου.

Η κυβέρνηση του ταξιδιωτικότατου ΓΑΠ βρήκε λοιπόν εξαιρετικό έδαφος για να προχωρήσει στην υλοποίηση των εντολών που είχε πάρει (φυσικά δεν εννοώ τον ελληνικό λαό , αφού υφάρπαξε την ψήφο των δημοσίων υπαλλήλων κυρίως, που σε αντίθεση με τον Καραμανλή, τους έταζε αυξήσεις, έφερε την χώρα ουσιαστικά σε κατοχικό καθεστώς εκχωρώντας την οικονομική και κατ’ επέκταση πολιτική εξουσία σε κάποιους στυγνούς διεθνείς φορείς υπογράφοντας μια συνθήκη που ουσιαστικά καταργεί το Σύνταγμα της χώρας.

Από εκεί και πέρα όλα δρομολογήθηκαν. Κατάργηση 13ο 14ου μισθού, περικοπές σε επιδόματα, συντάξεις, απελευθέρωση απολύσεων, ξεπούλημα κάθε κρατικής περιουσίας και… και… και… και… Κι αυτά είναι μόνο τα οικονομικά!

Σίγουρα η χρονική περίοδος που λαμβάνονται οι αποφάσεις αυτές, μέσα στο καλοκαίρι, δεν είναι τυχαία. Αυτήν την περίοδο οι αντιστάσεις του λαού και των συνδικάτων είναι περιορισμένες, οι αντιδράσεις πολύ μικρότερες. Λέμε και γράφουμε πολλά όλη αυτή την περίοδο για το πώς μπορούμε να αντιδράσουμε ως λαός. Οι απόψεις πολλές, από ειρηνικές μέχρι ακραία βίαιες. Για να πετύχουν χρειάζονται συσπείρωση, οργάνωση, σκοπό, ιεραρχία, γνώση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης. Πράγματα που δεν φαίνεται να έχει ο ελληνικός λαός, τουλάχιστον για την ώρα.

Γι’ αυτό και όλα αυτά δεν απασχολούν τόσο την κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου. Θεωρούν ότι τέτοιες πράξεις αντίδρασης θα είναι, είτε περιορισμένης εμβέλειας, άρα ακίνδυνες, είτε εύκολα διασπώμενες και ελεγχόμενες. Σε αντίθεση με τον λαό, το ΠΑΣΟΚ έχει την εμπειρία να διαλύσει τέτοιες ενέργειες.

Αυτό που οι κυβέρνηση φοβάται πιο πολύ είναι η αντίδραση μέσω της ψήφου. Να της στερηθεί δηλαδή η εξουσία. Ο Παπανδρέου το γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα φύγει κακείν κακώς από την Ελλάδα αλλά όχι ακόμα. Όχι πριν να ολοκληρώσει το έργο των εντολέων του. Πρώτο μεγάλο τεστ φυσικά θα είναι οι Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου (αν δεν γίνουν και βουλευτικές μαζί). Η πεποίθηση του σκληρού πυρήνα της κυβέρνησης είναι ότι τα πράγματα δεν θα είναι τελικώς τόσο άσχημα όσο θα περίμενε κανείς βλέποντας τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει λάβει.

Αναλύοντας την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι ήδη είναι τόσο απογοητευμένος που δεν έχει καμία εμπιστοσύνη και ελπίδα στην πολιτική και στα κόμματα. Αν προσθέσουμε σ’ αυτό και την σιγουριά ότι οι όποιες προσπάθειες αντιστάσεις από Σεπτέμβρη θα αποτύχουν εύκολα ή δύσκολα, την προαναγγελθείσα εξαγγελία του “ κοινωνικού μνημονίου” (μάλλον στην ΔΕΘ) το οποίο θα αποτελεί ασπιρίνη  που τα ΜΜΕ θα παρουσιάσουν για “ σουπερμαντολίνη” που θα μας σώσει και ενδεχομένως μια μικρή μερίδα πολιτών να επηρεαστεί θετικά, τότε οι αναλυτές πιστεύουν ότι η απαξίωση στην πολιτική θα γιγαντωθεί ραγδαία και το αποτέλεσμα θα είναι οι Έλληνες να απέχουν από τις εκλογές, αηδιασμένοι με την κατάσταση και μην μπορώντας να βρουν πολιτική “ παρηγοριά” σε κάποιον πολιτικό χώρο. Έτσι θα ψηφίσουν τα μέλη των κομμάτων και όλα τα γνωστά «κομματόσκυλα», και φυσικά η «Σάρα κι η Μάρα» που μαζεύουμε μέσα στην Ελλάδα τόσα χρόνια και ο ΓΑΠ τους έδωσε δικαίωμα ψήφου, πράγμα που στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι θα τους δώσει αν ίσως όχι οριακή νίκη, τότε μια διαχειριζόμενη ήττα, που εύκολα με την βοήθεια των φίλων τους στα ΜΜΕ θα αποδώσουν στα δύσκολα, αλλά απαραίτητα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο. Βέβαια ακόμη κι αν το μήνυμα των πολιτών με μια ενδεχόμενη τεράστια αποχή είναι σαφές για τις κυβερνητικές επιλογές και πνιγεί και θα διαστρεβλωθεί στα παράθυρα με τα κλουβιά των πράσινων «παπαγάλων».

Αν επαληθευτεί αυτό το σενάριο τότε δεν θα υπάρχει κανένα ανάχωμα για να σταθεί απέναντι στην ισοπέδωση του ελληνικού λαού. Κι ας μην το βλέπουμε απίθανο. Ρωτήστε γύρω σας φίλους, γνωστούς, νέους και θα διαπιστώσετε την αποστροφή τους προς την πολιτική και θα σας δηλώσουν ότι ίσως να μην πάνε να ψηφίσουν καθόλου, αφού ένα τέτοιο σάπιο σύστημα δεν τους αφορά. Η απαξίωση λοιπόν θα οδηγήσει στην συνέχιση του κυβερνητικού έργου; Ή μάλλον της κυβερνητικής καταστροφής;

Πιστεύω ότι είναι ένα ύπουλο σχέδιο στο οποίο πρέπει να αντισταθούμε. Μέσω των ιστολογίων και των ιστοτόπων πρέπει να ενημερώσουμε τους πολίτες που ανησυχούν και ψάχνουν μια αληθινή ενημέρωση, ότι η ύστατη μορφή αντίστασης είναι να μπούμε στο παραβάν και να ψηφίσουμε. Μακάρι η κατάσταση να έχει αλλάξει μέχρι τότε και οι κοινωνικές αντιδράσεις που προβλέπονται για το φθινόπωρο να έχουν την καλύτερη δυνατή έκβαση και να μπορέσουν να αντισταθούν στις διαλυτικές προσπάθειες της κυβέρνησης. Αλλά η ψήφος είναι κάτι που κάνει την εκάστοτε εξουσία να τρέμει πιο πολύ απ’οτιδήποτε άλλο. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να το καταργήσει, ακόμα(;), η κυβέρνηση ΓΑΠ. Όχι άκυρο και λευκό που δεν θα τους πονέσει, ούτε φυσικά προτείνω ένα συγκεκριμένο κόμμα. Ας ψηφίσει ο καθένας κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, ένα εξωκοινοβουλευτικό κόμμα. Η ψήφος μας είναι δύναμη. Για όσους από μας δεν θέλουν να δώσουν αυτήν την δύναμη στην παρούσα κυβέρνηση, ας την δώσουν κάπου αλλού, γιατί η δύναμη που δεν εκμεταλλευόμαστε είναι η καλύτερη ψήφος για την εξουσία που δεν μας αρέσει!

Ας ενημερώσουμε λοιπόν τον κόσμο, να καταλάβουν και οι πιο απογοητευμένοι, αυτοί που έχουν να ψηφίσουν 20 χρόνια τώρα, ότι αυτή η μορφή αντίδρασης δεν βοηθάει κανέναν.