ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ Τ. ΚΑΜΟΥΤΣΗ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΛΙΑΡΤΟΥ
| Ετικέτες Αλιαρτινά | Posted On Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010
Παρέμβαση του ιατρού Καμούτση Τάσου για τον εθελοντισμό στην ημερίδα που διοργάνωσε ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΛΙΑΡΤΟΥ, για τον Σακχαρώδη Διαβήτη με ομιλητή τον καθηγητή Παθολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ράπτη Σωτήριο.
ΥΓΕΙΑ - ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ - ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
«Με ιδιαίτερη χαρά, βρίσκομαι σήμερα κοντά σας, Επιθυμώ με την ευκαιρία αυτή να συγχαρώ τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΛΙΑΡΤΟΥ για το πολύπλευρο έργο του.
Ανακοινώθηκε από την Πρόεδρο η δημιουργία Τράπεζας Αίματος με πρωτοβουλία του Συλλόγου και με αποδέκτες τόσο τα μέλη του Συλλόγου, όσο και την Τοπική αλλά και την ευρύτερη Κοινωνία.
Έτσι πιστεύω πως τον μήνα Ιούλιο θα είμαστε έτοιμη να οργανώσουμε «ημέρα εθελοντικής αιμοδοσίας»...
Τονίζω τον όρο «εθελοντική αιμοδοσία» γιατί θα ήθελα να σταθώ στην έννοια του εθελοντισμού. Πρόκειται οπωσδήποτε για μία έννοια στις μέρες μας παραγνωρισμένη. Πεποίθησή μου, ωστόσο, είναι ότι ο κοινωνικός εθελοντισμός αποτελεί τον κορυφαίο δείκτη ανθρωπιάς ― έναν καθρέφτη του πολιτισμικού επίπεδου κάθε λαού.
Η σημασία μάλιστα του συγκεκριμένου δείκτη ενδεχομένως να υπερβαίνει αυτή των ποσοτικών δεικτών με τους οποίους αποτιμάται συνήθως το αναπτυξιακό επίπεδο μιας χώρας. Γιατί με τον δείκτη κοινωνικού εθελοντισμού μπορεί μεν να μην απεικονίζεται η οικονομική ευμάρεια ενός έθνους, αποκαλύπτεται όμως κάτι πολύ σημαντικότερο: το ηθικό ποιόν μιας κοινωνίας.
Στην εποχή μας, τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κάνουν διαγωνισμό κακών ειδήσεων, ενώ τα έργα ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ έχουν πάψει πια να αναφέρονται ως σημαντικά γεγονότα. Ο φακός της επικαιρότητας εστιάζει στη φαυλότητα και την ανομία και αγνοεί επιδεικτικά κάθε εκδήλωση τού ευ πράττειν. Αυτό τελικά, πέραν των άλλων, έχει ως επίπτωση την εξοικείωση του κοινού με τη φαυλότητα, ενώ οι πράξεις καλοσύνης, φιλαλληλίας και ανιδιοτέλειας θεωρούνται πλέον κάτι το ανέλπιστο και το απροσδόκητο ― έχουν πάψει πια να αποτελούν συνήθεις, τυπικές ανθρώπινες συμπεριφορές.
Είναι δυσοίωνο που η υποχώρηση της κοινωνικής ευαισθησίας αποτελεί πια δομικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων κοινωνιών. Η αποξένωση των μεγαλουπόλεων, η αλλαγή των κοινωνικών προτύπων, ο ανελέητος ανταγωνισμός, η ατομικιστική συμπεριφορά και η αποθέωση του καταναλωτισμού αποτελούν το ολοένα και συνηθέστερο πλαίσιο στο οποίο ζουν οι γενιές του σήμερα και ―το χειρότερο― στο οποίο ανατρέφονται οι γενιές του αύριο. Εγώ δεν πιστεύω ότι ο εθελοντισμός είναι μια αξία την οποία είτε την έχει κάποιος, είτε όχι. Όλα τα ανθρώπινα συστήματα αξιών, είναι παράγωγα συγκεκριμένων πολιτισμών, συγκεκριμένων συστημάτων παιδείας και συγκεκριμένων ιστορικών παραγόντων. Κατά συνέπεια πιστεύω ότι είναι μια αξία, η οποία μπορεί να μεταδοθεί, να διδαχθεί και να εμπεδωθεί ως πρακτική. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο θα προκύψει από τη μία μέρα στην άλλη.
Πρόκειται για μια ολόκληρη νοοτροπία η οποία οφείλει να καλλιεργηθεί, ούτως ώστε να μετατραπεί σε αυτονόητη ενέργεια. Είναι γεγονός ότι η Ελληνική κοινωνία, δεν είναι μια κοινωνία στην οποία έχει καλλιεργηθεί συστηματικά η έννοια του εθελοντισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Οι στόχοι του σημερινού ανθρώπου τείνουν να συρρικνωθούν στη βελτίωση και μόνον των υλικών συνθηκών της ζωής του, ενώ ο περιορισμός των ενδιαφερόντων αποκλειστικά στη βιοποριστική απασχόληση συνεπάγεται αυτόματα στένωση των πνευματικών του οριζόντων. Αλλά και στέγνωμα των ανθρώπινων ευαισθησιών. Πράγματι, στις μέρες μας η κυριαρχία των καταναλωτικών προτύπων έχει επιφέρει μια τρομακτική καθίζηση της πνευματικής καλλιέργειας και των ανθρωπιστικών αξιών.
Τελικά, όσο παραπάνω αφοσιώνεται ο άνθρωπος αμιγώς στο κυνήγι του βιοπορισμού του, τόσο περισσότερο κατ’ ανάγκην αδιαφορεί για το κοινό συμφέρον και το συλλογικό καλό.
Σε αυτό το σημείο είναι που αναφαίνεται με τη μεγαλύτερη ενάργεια η σημασία του κοινωνικού εθελοντισμού. Έτσι σήμερα δεν έχουμε ανάγκη μονάχα από επαγγελματίες, αλλά ―πρωτίστως― από εθελοντές.
Ο πολίτης που αναπτύσσει εθελοντικές δραστηριότητες αποδεικνύει έμπρακτα ότι δεν έχει εγκλωβιστεί στη φενάκη της ιδιωτείας. Και η κοινωνία στην οποία ευδοκιμεί η εθελοντική δράση ενισχύει με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο την εσωτερική συνοχή της και ταυτόχρονα παρέχει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για την υγιή ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας. Γιατί ο άνθρωπος είναι από τη φύση φτιαγμένος να ζει ως μέλος μιας κοινωνίας και άρα να νοιάζεται για τον πλησίον του.
Η ανθρωπιστική δράση, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν ασκείται, δεν είναι μόνον κάτι το αξιέπαινο ― αποτελεί κοινή υποχρέωση όλων. Και η δράση αυτή πρέπει να ενταχθεί στον καθημερινό τρόπο ζωής μας, ή ―για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του Αριστοτέλη― να γίνει «δεύτερη φύση» μας, μέρος της φυσικής μας συμπεριφοράς. Γιατί οφείλει να συνειδητοποιηθεί ότι η ζωή μας τότε μόνον αποκτά νόημα, όταν εμπλουτίζεται με ανθρωπισμό, με προσφορά δίχως προσδοκία ανταπόδοσης. Μια κοινωνία αλληλεγγύης, μια κοινωνία υποστήριξης των αδυνάτων και μια κοινωνία πρόνοιας για τους μη προνομιούχους, αποτελούν απλά «διαφορετικές ποιότητες» αλλά την ίδια την πεμπτουσία, το νόημα και το στόχο της Δημοκρατίας. Εάν από τις έννοιες αυτές, αφαιρέσεις την εθελοντική προσφορά, την αλληλοβοήθεια και τα αλτρουιστικά κίνητρα, τότε μένουν κενές περιεχομένου. Η Δημοκρατία, δεν αποτελεί μια «τεχνική» και «στεγνά» πολιτική έννοια, αλλά ένα ολόκληρο πλαίσιο κοινωνικής συνύπαρξης στην καθημερινότητα. Είναι μια έννοια η οποία αφορά πρωτίστως τους ίδιους τους Πολίτες και όχι κάποιο απρόσωπο σύστημα διαχείρισης της όποιας εξουσίας. Επομένως, δεν θεωρώ ότι ο εθελοντισμός αποτελεί απλό έναν παράγοντα βελτίωσης της ποιότητας της Δημοκρατίας αλλά ένα στοιχείο που έχει να κάνει, με αυτή την ίδια την έννοια της ύπαρξής της.
Αγαπητοί φίλοι,
η προσφορά αίματος αποτελεί την κορυφαία ίσως έκφραση του κοινωνικού εθελοντισμού. Η αιμοδοσία δεν είναι απλώς μια ευγενής πράξη ― είναι το ακριβότερο δώρο ζωής, μιας και το αίμα ούτε παράγεται, ούτε υποκαθίσταται από κάτι άλλο. Δυστυχώς, η χώρα μας αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες της σε αίμα, πράγμα που μας υποχρεώνει να το εισάγουμε. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι ―σε μεγάλο βαθμό― η έλλειψη ευαισθητοποίησης σημαντικού μέρους του πληθυσμού, μα και η διευρυμένη στις μέρες μας γενική αδιαφορία. Πολλές φορές, ωστόσο, τούτο οφείλεται στην άγνοια του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου για το πραγματικό μέγεθος της ανάγκης. Δυστυχώς, δεν αποτελεί ακόμη κοινή συνείδηση παρά τις προσπάθειες που γίνονται η αιμοδοσία ―αυτή η εντελώς ανώδυνη και σύντομη διαδικασία― να αποτελέσει το αποτελεσματικότερο μέσο σωτηρίας ενός συνανθρώπου μας.
Σημαντικό βήμα αποτελεί και η ίδρυση της ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΛΙΑΡΤΟΥ, καθώς η εθελοντική προσφορά αίματος είναι κάτι που διδάσκεται και μεταδίδεται ― κυρίως δε στις νεαρότερες ηλικίες.
Εύχομαι καλή επιτυχία στο έργο σας.»
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης θα διαγράφονται.