Η επίσημη κρατική προπαγάνδα του Όθωνα και των Βαυαρών αντιβασιλέων τον κατηγόρησε ότι είχε στρα­τολογηθεί από το δαιμόνιο Κατακάζυ, πρέσβη του τσά­ρου στην Ελλάδα, και περνούσε στον κοσμάκη την προ­παγάνδα των Ρώσων, που ήθελαν να κάνουν τη χώρα προτεκτοράτο τους. Όποια κι αν ήταν η αλήθεια, ο γε­ρο-καλόγερος ήξερε να μιλά στα πλήθη και δεν ήταν διόλου προσεχτικός ή διπλωματικός σ' αυτά που έλεγε. 

Κατηγορούσε το βασιλιά ότι ήταν αβάπτιστος και ήθε­λε τον αποχριστιανισμό της χώρας, ονόμαζε τους Βαυ­αρούς «διαβολοτραγιά» , κατηγορούσε τους δασκάλους ότι δίδασκαν στα παιδιά «άθεα γράμματα», έλεγε ότι οι Αγγλοι είναι Εβραίοι, ονόμαζε τα δικαστήρια «γυφτόσπιτα» και κατηγορούσε την Ιερά Σύνοδο ότι απο­τελείτο από άθεους. 

Όπως ήταν φυσικό, ο Παπουλάκος μεταβλήθηκε γρήγορα σε νούμερο ένα εχθρό του κράτους και της επίσημης εκκλησίας, αλλά το κήρυγμα του είχε τρομε­ρή απήχηση στις τοπικές κοινωνίες. Απ' όπου περνού­σε γινόταν πανζουρλισμός. Η πρώτη του περιοδεία άρ­χισε από την Αχαΐα και κατέληξε στην ορεινή Αρκαδία, περνώντας από Ολυμπία και Τριφυλία. Όλα τα γύρω χωριά συγκεντρωνόντουσαν για να τον ακούσουν Άρχισαν να τον θεωρούν μεσσία και άγιο. Του έκοβαν τρίχες από μούσι και τις έβαζαν σε κορνίζες, θεωρούσαν άγια τα μαχαιροπίρουνα που χρησιμοποιούσε, σκούπιζαν τον ιδρώτα του με μαντίλια που τα χρησι­μοποιούσαν μετά για να θεραπεύουν αρρώστιες.

 

Εικόνα από το Άγιο Όρος που αναπαριστά τον κωμικοτραγικό βίο του Παπουλάκου, που εικονίζεται επί εξέδρας

ενώ εκφωνεί τους πύρινους λόγους του στη Λακωνία , την οποία ο Παπουλάκος έχει μετονομάσει σε "Ισραήλ".

Η Ιερά Σύνοδος του απαγόρευσε να κηρύττει και η αστυνομία άρχισε να τον κυνηγά, όμως ο Παπουλάκος αγρίεψε ακόμα περισσότερο. Άρχισε να καλεί το λαό σε αντίσταση και συγκρότησε σώμα εθελοντών ενόπλων που τον ακολουθούσαν στις περιοδείες για να τον προ­στατεύουν από τα αποσπάσματα των χωροφυλάκων που τον ακολουθούσαν για να τον πιάσουν. Στην Τρί­πολη προσπάθησε να τον συλλάβει ο νομάρχης, αλλά τραυματίστηκε. Στο δήμο Λεύκτρου πήγαν να τον συλ­λάβουν ο έπαρχος Οιτίλου και ο υπομοίραρχος, αλλά κινδύνευσαν να λιντσαριστούν από τρεις χιλιάδες άτο­μα που ακολουθούσαν τον Παπουλάκο. Ο γερο-καλό­γερος πήρε τόσο αέρα από τη λαϊκή στήριξη, ώστε με­τονόμαζε τα χωριά από τα οποία περνούσε (το χωριό Κολοκύθι το μετονόμασε σε Νέα Ιερουσαλήμ) κι άρχι­σε να διαλαλεί ότι θα τεθεί επικεφαλής του λαού προ­κειμένου να καταλάβει την Αθήνα κι από εκεί την Κων­σταντινούπολη, για να λειτουργήσει στην Αγια-Σοφιά. 

Άρχισε να χειροτονεί δικούς του παπάδες και βε­βαίωνε τους πιστούς του ότι αν τον σκοτώσουν θα ανα­στηθεί. Η φήμη του μεγάλωνε συνεχώς. Στη Μονεμβα­σιά τον υποδέχτηκαν 7.000 άτομα, όταν μπήκε στην Καλαμάτα χτυπούσαν οι καμπάνες όλων των εκκλη­σιών, στη Μάνη έγινε ξεσηκωμός. Το κράτος αποφάσι­σε να τον σταματήσει στη Λακωνία κι έστειλε τις ακό­λουθες δυνάμεις για να συλλάβουν τον εξηντατετρά-χρονο Παπουλάκο, καλόγερο και πρώην χασάπη. Ένα τάγμα στρατού, εθνοφυλακές, δύο χιλιάδες χωροφύλακες, οροφύλακες, μια πυροβολαρχία και πέντε πολεμά κά πλοία («Κανάρης». «Όθων». «Ματθίλδη». «Αμα­λία» και «Σκύλα»). Δεν τον έπιασαν. Χιλιάδες οπλι­σμένοι Μανιάτες τον περικύκλωσαν και απείλησαν ότι θα γίνει μακελειό. Ο αρχηγός του στρατού, στρατηγός Γενναίος Κολοκοτρώνης, γιος του Θεόδωρου, απέσυρε τα στρατεύματα για να μην ξεσπάσει εμφύλιος. 

Αυτό όμως που δεν κατάφερε ολόκληρο το εκστρα­τευτικό σώμα το κατάφερε η παλιά μέθοδος, η προδο­σία και η δωροδοκία. Ο Παπουλάκος είχε κρυφτεί στο μοναστήρι της Βόιδονίτσης απ' όπου έστειλε ένα πι­στό του οπαδό, έναν αγράμματο παπά, τον παπα-Βασίλαρο, να μεταφέρει ειδήσεις και οδηγίες. Ο Βασίλαρος συνελήφθη, τον πήγαν στη Σπάρτη, τον κύκλωσαν νομάρχες, στρατηγοί και δεσποτάδες, του έδωσαν και 6.000 δραχμές δώρο και δέχτηκε να καταδώσει τον Παπουλάκο. Οδήγησε στον κρυμμένο Παπουλάκο έξι αστυνομικούς ντυμένους σαν Μανιάτες χωρικούς, οι οποίοι τον έδεσαν και τον απήγαγαν. Τον φυλάκισαν στο Ρίο, αλλά δεν τον δίκασαν ποτέ για να μην εξε­γερθούν οι οπαδοί του. 

Πέθανε στις 18 Ιανουαρίου του 1861, περιορισμένος σε ένα μοναστήρι της Άνδρου, η μνήμη του όμως έμει­νε ζωντανή στην Πελοπόννησο. Στις εκκλησίες της Μά­νης τον μνημόνευαν για χρόνια, ενώ, σύμφωνα με το θρύλο, τη μέρα του θανάτου του δάκρυσαν οι εικόνες των εκκλησιών. Φοβερά μισητό πρόσωπο έγινε ο προ­δότης παπα-Βασίλαρος, που δολοφονήθηκε μυστηριωδώς στις Σπέτσες.