Την διαχείριση του κράτους, 40 χρόνια τώρα, δε την είχα εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος απλός πολίτης. Δεν μοιράσαμε εμείς απλόχερα τα δανεικά που έπαιρνε το κράτος .  Δεν δίναμε ένα μικρό μέρος αυτών, στους Έλληνες πολίτες ,για να ζήσουν δήθεν σε μια εύπορη κοινωνία και ούτε καταχραστήκαμε το δημόσιο χρήμα. Εσείς, είστε αυτοί, που μας προσφέρατε μια ζωή δανεική, μια ζωή ψεύτικη, μια ζωή και καλά ουτοπική. Εσείς, είστε αυτοί, που πάλι με την πρώτη ευκαιρία, μας φορτώσατε με ψέματα για να ανεβείτε στην εξουσία.

Τόσα χρόνια ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού (περίπου 40%), ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.  Τι θα πρέπει να γίνει για να μπει η χώρα σε έναν σωστό δρόμο;  Το 40% να γίνει 70% ;  Να χρωστάνε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών, αυτά που εσείς φάγατε; ...



Όχι ο λαός δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει τα σπασμένα. Όταν βάλω ως γονέας τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο, φταίει το παιδί που θα παρακολουθεί ταινίες στο δωμάτιό του;  Φταίει ο λαός που πίστευε ότι ζούσε σε μια χώρα που το χρήμα ρέει άφθονο και για να μην βρεθεί στο περιθώριο, έπρεπε να έχει δύο αυτοκίνητα , τρία κινητά και  42'' Lcd τηλεόραση; Και επειδή δεν μπορούσε να τα έχει, δανειζόταν από τις τράπεζες, μετά έπαιρνε άλλα δάνεια για να αποπληρώσει τα προηγούμενα , μόνο και μόνο για να μην διαφέρει από τους υπόλοιπους. Φταίει λοιπόν αυτός ο λαός που σα μικρό παιδί παγιδεύτηκε στην ανοησία και την ανευθυνότητα του κράτους-γονέα;

Γιατί δεν λέτε στον λαό ότι μπορεί η χώρα να προβεί σε στάση πληρωμών των απαράδεκτων δανείων;  Στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι: (α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο. (β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας. (γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Αυτή η  ρήτρα του διεθνούς δικαίου, αποκαλείται odious debt .

Η (α) περίπτωση σε εμάς δεν ισχύει από τη στιγμή που τα δάνεια ήταν καθ' όλα νόμιμα. Στη (γ) περίπτωση δεν θα έλεγα ότι οι δανειστές μας δεν ξέρανε σε ποιους δάνειζαν, είναι όμως δύσκολο να αποδειχτεί. Κι ερχόμαστε στην (β) περίπτωση ή οποία και μας αφορά άμεσα και είναι η αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Τα χρήματα τα οποία εισέπραττε το κράτος όλα αυτά τα χρόνια δεν επενδύονταν (ένα μεγάλο μέρος αυτών)αλλά πηγαίνανε στις τσέπες κάποιον "προνομιούχων". Το μόνο που μας μένει να κάνουμε , είναι να αποδείξουμε ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας. Και πως θα γίνει αυτό; Στέλνοντας κάποιους πολιτικούς στης φυλακής τα σίδερα.

Ένα τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση, το οποίο αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!

Οπότε καταλαβαίνουμε γιατί γίνεται όλο αυτό το παιχνίδι.

Και τελειώνω με μια ομοιοκαταληξία: