ΓΙΑΤΙ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ;
| Ετικέτες Ανά τον κόσμο, Ελλαδικά, dk | Posted On Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
του Κώστα Σαρρή
imerisia.gr
Ποτέ άλλοτε Μεταπολεμικά το οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό αδιέξοδο δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο στις μέρες μας, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά στον κόσμο ολόκληρο.
Οι απλοϊκές αναλύσεις κονδυλοφόρων του συρμού που κομπάζουν εδώ και καιρό υπέρ των σκληρών μέτρων στο όνομα της υποχώρησης των περιβόητων "spread", της "ανταγωνιστικότητας", της "κοινής λογικής", βρέθηκαν γρήγορα στα σκουπίδια (αφού τα επιτόκια του δημόσιου δανεισμού παρέμειναν κολλημένα στα ύψη) παρά την κουβέντα περί Ευρώ-ΔΝΤ...
Στο ίδιο καλάθι των αχρήστων βρέθηκαν και οι ευσεβείς πόθοι περί «ευρω-συντονισμού» για την αντιμετώπιση της κρίσης και των κερδοσκόπων, για τους οποίους καταναλώνονται τόνοι μελανιού.
Ένα χρόνο μετά τα διεθνή φόρα του κλαμπ των G20 και τις συνόδους κορυφής της Ευρώπης που υποσχέθηκαν συντονισμένες πολιτικές διάσωσης από την τανάλια της οικονομικής κρίσης, της χειρότερης από το 1930, το δια ταύτα είναι "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", πατώντας ο ένας στον λαιμό του άλλου για να γλιτώσει τον πνιγμό.
Σύγχυση, ασυνεννοησία, προκατάληψη, εμπάθεια, ο ένας κοιτά τον άλλον με μισό μάτι και όλοι μαζί χαμογελούν υποκριτικά στις κάμερες πιάνοντας τον ώμο του άλλου.
"Ο σώζων εαυτόν σωθήτω"
Αυτή είναι η εικόνα των κορυφών της Ευρώπης. Αυτή είναι η εικόνα των κορυφών του πλανήτη ολόκληρου, εάν προσθέσουμε τις πολεμικές δηλώσεις των ηγετικών οικονομικών στελεχών σε ΗΠΑ και Κίνα που πλακώνονται για τις ισοτιμίες των νομισμάτων τους στη διεθνή σκακιέρα του εμπορίου.
Την ίδια ώρα που κινέζοι αξιωματούχοι δηλώνουν ότι η πολιτική των πακέτων στήριξης είναι "σαν να πίνεις δηλήτηριο για να ξεδιψάσεις". Σε έναν κόσμο που η οικονομική κρίση έχει περάσει στις αρτηρίες των δημόσιων οικονομικών, στα χρεωμένα κράτη, τα οποία έσωσαν με τα λεφτά των κρατικών προϋπολογισμών το τραπεζικό σύστημα και διάφορους αναξιοπαθούντες του επιχειρείν από την καταστροφή.
Ξεχνούν ότι λίγους μήνες πριν η ελίτ -σε Κομισιόν και Ελλάδα- προλάβει να μπλεχτεί στο δίλημμα «μπρος γκρεμός και πίσω... ΔΝΤ», ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που καλούσαν τον απλό κόσμο να δεχθεί τα πακέτα άγριων περικοπών, ώστε να μην πέσει η Ελλάδα στο γκρεμό και να μην μπει στο ΔΝΤ υποσχόμενοι "ευρω-αλληλεγγύη": Κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ισλανδία... ακόμα και στην «ισχυρή» Βρετανία με το υπέρογκο έλλειμμα.
Και τώρα μεταφέρουν στις καλένδες σχέδια συντονισμένης στήριξης ή ζωγραφίζουν σχέδια μηχανισμών επί χάρτου για πάσα νόσο και πάσα... ιστορία.
Τόμπολα!
Βρέχει μαχαίρια
Μήπως όμως κι ένα χρόνο πριν, πίσω από τις αγκαλιές και τα χαμόγελα, δεν έβγαιναν τα μαχαίρια έτοιμα να φάνε στη γωνία το γείτονα ώστε να αποφύγουν με οποιοδήποτε μέσο να πληρώσουν μέρος της κρίσης;
Μόλις ένα χρόνο πριν ήταν η σύνοδος κορυφής της Ευρώπης (μετά το G20), για την «κοινή διάσωση» του τραπεζικού συστήματος. Αλλά και τότε οι (έστω) μπερδεμένες προτάσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας για τη δημιουργία ενός «κοινού ταμείου» στήριξης των ευρωπαϊκών τραπεζών, κατά το αμερικανικό μοντέλο, δεν έτυχαν ευρείας στήριξης στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στο Λουξεμβούργο.
Όμως και στο εσωτερικό της κάθε χώρας υπήρχαν αντιπαραθέσεις. Η Γαλλίδα υπουργός, Κριστίν Λαγκάρντ, για παράδειγμα, όταν τότε πρότεινε κάποιο σχέδιο βοήθειας επί χάρτου, ώστε "μικρότερα" κράτη της Ευρώπης να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο ενδεχόμενης τραπεζικής κατάρρευσης, την ίδια ημέρα δια αντιπροσώπου του ο Νικολά Σαρκοζί δήλωνε ότι "η Γαλλία δεν είχε ποτέ εξετάσει ή προτείνει κάτι τέτοιο".
Ηταν την ίδια ημέρα που το Βερολίνο απέκλειε ευθύς εξαρχής την ιδέα, με την Αγκελα Μέρκελ να υπογραμμίζει ότι "κάθε κράτος μέλος πρέπει να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα".
Ανοησία
Όταν ο Αριστοτέλης έλεγε πως «εν τη συνενώσει των ανθρώπων δεν συνενούται πάντα το πνεύμα αυτών αλλά η ανοησία», μάλλον δεν είχε στο μυαλό του την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ των ημερών.
Αναζητώντας τα φάρμακα αντιμετώπισης της κρίσης μέσα στις εσωτερικές τους διαμάχες και τους ανταγωνισμούς όχι μόνο αποτυγχάνουν να τα βρουν μεταξύ τους, αλλά επιλέγουν και συνταγές που οδηγούν σε «εγκληματικά», κατά πολλούς αναλυτές, λάθη που πληρώνουν στο τέλος άλλοι -και κυρίως αυτοί που δεν φταίνε.
Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης ήταν το τραγικό λάθος της κρίσης του 1929 που τράβηξε στη δίνη της Μεγάλης Υφεσης όλη τη δεκαετία του 1930 για να την ανακόψει μόνο η φρίκη του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου.
Τότε που στις ΗΠΑ η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα ανέβασε αντί να μειώσει τα επιτόκια για να προστατέψει το δολάριο, ενώ η κυβέρνηση αύξησε τους δασμούς και πολεμούσε τα δημοσιονομικά ελλείμματα αντί να «ζεστάνει» την οικονομία με δημόσιο χρήμα.
Τα ίδια λάθη της περιοριστικής πολιτικής πάνε να εφαρμοστούν τώρα από τους λεγόμενους σχεδιαστές της «στρατηγικής διεξόδου», όπως η ΕΚΤ και η Κομισιόν με συνταγές ΔΝΤ, που μπορεί να αποδειχθούν ξανά μοιραία.
Δυνάμεις
Όσο λοιπόν και να επιμένουν οι απολογητές των κάθε λογής αναξιοπαθούντων του οικονομικού συστήματος περί αναγκαίων μέτρων στυλ «Τζακ Αντεροβγάλτη», λέγοντας κομψά ότι «αυτό που ενδεχομένως αναδεικνύει η κρίση... δεν είναι ούτε η καταδίκη του καπιταλισμού, ούτε η ιδεολογική καθαρότητα, ούτε η κοινωνική αναμέτρηση... αλλά η διαχειριστική επάρκεια».
Στην πράξη οριοθετούν ένα συστημικό πρόβλημα στα στενά πλαίσια «έξυπνων (τρομάρα τους) διαχειριστών» ή μη, απέναντι σε ένα οικονομικό σύστημα οι δυνάμεις του οποίου τους ξεπερνούν κατά πολύ. Και όχι μόνο τους διαχειριστές, αλλά και τους λεγόμενους κερδοσκόπους οι οποίοι τζογάρουν εκμεταλλευόμενοι ακριβώς αυτές τις τυφλές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις που πηγάζουν από τα έγκατα μιας άναρχης διαδικασίας.
Και τότε είναι που αποδεικνύεται ότι η λεγόμενη "κοινή λογική", ούτε "κοινή" ούτε "λογική" είναι.
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης θα διαγράφονται.