EN ANAMONH ...
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, dk | Posted On Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
Όταν ήμουνα παιδί παίζαμε και μιλούσαμε για τα αγαπημένα μας κινούμενα σχέδια ή για τα παιχνίδια μας. Στην εφηβεία μου συζητούσαμε για αγόρια, για φιλίες, για μαθήματα και για τις μελλοντικές σπουδές μας. Ονειρευόμασταν να γίνουμε φοιτητές και να σπουδάσουμε κάτι που θα μας αρέσει βάσει των ενδιαφερόντων και των δυνατοτήτων μας και όχι βάσει των χρημάτων που θα βγάζαμε από την εργασία μας. Επικρατούσε γενικά ένας ρομαντισμός. Και δεν νομίζω πως απλώς εξωραΐζω το παρελθόν σκεπτόμενη όλα αυτά. Είμαι σίγουρη πως αυτό που θυμάμαι ήταν κάποτε πραγματικότητα. Είμαι σίγουρη πως κάποτε ήμουν ένας άνθρωπος που δεν σκεφτόταν κάθε μέρα τα έσοδα και τα έξοδα...
Πλέον είναι καθημερινή η συζήτηση για τους μισθούς, τις περικοπές και τις αυξήσεις στο Φ.Π.Α. Βγαίνεις να πιεις έναν καφέ και να χαρείς και καταλήγεις να ψυχοπλακώνεσαι από την απελπισία που μεταφέρουν όλοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι γκρινιάζουν για την κατάσταση και οι του ιδιωτικού τομέα (υπάλληλοι κι αφεντικά) χαίρονται που το κράτος μάς περικόπτει τους μισθούς. Σου λένε ευθαρσώς ή με υπονοούμενα: «Για να δεις και εσύ τη γλύκα! Δεν θα είσαι πια ο προνομιούχος!» Και προσπαθείς να εξηγήσεις πως πρώτον έτσι κι αλλιώς δεν πληρωνόμουν καλά -πόσο μάλλον τώρα- και δεύτερον πως για να πάει μπροστά η κοινωνία δεν πρέπει να εξισωθούμε όλοι προς τα κάτω, αλλά προς τα πάνω. Τους εξηγείς πως η αγορά από την οποία περιμένουν και οι ίδιοι για να δουλέψουν και να πληρωθούν, θα αποστραγγιστεί ακόμη περισσότερο τώρα. Μα εκείνοι μοιάζουν να μην καταλαβαίνουν.
Έπειτα γυρίζεις σπίτι και ανοίγεις την τηλεόραση για να μάθεις τις νέες εξελίξεις στις ειδήσεις. Όμως το μόνο που ακούς είναι για το πόσα χρωστάμε και για το πώς μας αντιμετωπίζουν οι ξένοι. Έχουμε πλέον εμπεδώσει πως τα καταφέραμε περίφημα και καταστρέψαμε την Ελλάδα… αλλά ποιος θα πληρώσει τη νύφη; Εμείς οι απλοί πολίτες θα ζοριστούμε όσο πάει, θα κάνουμε όποια θυσία χρειαστεί προκειμένου να ανασάνει η χώρα, όμως δεν θα έπρεπε να ειπωθεί κάτι και για αυτούς που «έφαγαν» τα χρήματα; Δεν πρέπει να γίνει κάποια έρευνα, κάποια δίκη, να απονεμηθεί δικαιοσύνη τέλος πάντων;
Την άλλη μέρα πηγαίνεις στο σχολείο και πρέπει να μιλήσεις στους μαθητές για την αξία της δικαιοσύνης και για τη σημασία της ευνομίας προκειμένου για την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας (τέτοια κεφάλαια υπάρχουν μπόλικα στα σχολικά βιβλία). Και ειλικρινά μού έρχεται να γελάσω. Πώς είναι δυνατόν να θεωρητικολογούμε, όταν το ίδιο μας το κράτος δίνει το μήνυμα στους πολίτες πως το δίκαιο δεν υφίσταται; Πώς είναι δυνατόν να μένουν ατιμώρητοι όσοι έφτασαν τη χώρα σε αυτό το χάλι; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ποτέ δεν θα διορθωθεί η κατάσταση και η διαφθορά απλώς θα μεγαλώνει.
Κι όταν πια έρχεται το βράδυ και είναι ώρα να κοιμηθείς νιώθεις ένα απίστευτο βάρος στο κεφάλι σου. Κλείνεις τα μάτια και φέρνεις στο νου τους τόσους παιδικούς και εφηβικούς φίλους που έφυγαν από την Ελλάδα και βρίσκονται πια στην Ευρώπη ή την Αμερική. Λυπάσαι που τους έχασες και την ίδια στιγμή τούς μακαρίζεις που πήραν τη μεγάλη απόφαση και διεκδίκησαν κάτι καλύτερο για τους εαυτούς τους. Φέρνεις στο νου και τα παιδιά στο σχολείο που σε δυο μήνες θα δώσουν εξετάσεις για να περάσουν σε μια σχολή αμφίβολης ποιότητας στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Πόσο πολύ αγχώνονται τώρα και πόσο πολύ θα αγχωθούν στο μέλλον όταν θα γραφτούν στις λίστες των ανέργων. Φέρνω στο νου και εκείνους τους εκπαιδευτικούς που ζούνε ακόμη σε φοιτητικά σπίτια και έχουν μετοικήσει σε νησιά και σε παραμεθόριες περιοχές, που κάνουν τη δουλειά τους με όρεξη και μεράκι και που ονειρεύονται ένα μέλλον καλύτερο για αυτούς και τις νέες γενιές που περνούν από τα χέρια τους. Άραγε θα έρθει σύντομα η αλλαγή σε τούτη την ταλαιπωρημένη χώρα;
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης θα διαγράφονται.