Τι είν’ η πατριδα μας;
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Γεώργιος Ντασιώτης, Διάφορα, Ελλαδικά | Posted On Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
Του Γεωργίου Ντασιώτη
με αφορμή την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας
με αφορμή την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας
Σίγουρα οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε απ’τα μαθητικά μας χρόνια στο δημοτικό το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «Τι είν’ η πατριδα μας;», που καλλιέργησε μέσα μας συναισθήματα αγάπης και θαυμασμού προς αυτή,απαραίτητα για τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού και περιέγραφε στους στίχους του όλα τα γνωρίσματά της ,από τα βουνά και τους κάμπους έως τη θάλασσα κα τα ακρογιάλια , αλλά και το φώς και τα αρχαία μνημεία της.................
Και ήταν η περιγραφή αυτή πλήρης ,γλαφυρή και ολοκληρωμένη για την ανάγκη που είχαμε ως μικρά παιδιά, να απαντήσουμε σ’αυτό το ερώτημα.
Μεγαλώσαμε (δυστυχώς) και σίγουρα έχουμε αλλάξει.Δεν έχουμε την παιδική αθωότητα,ούτε την ανεμελιά αυτής της ηλικίας. Έχουμε ευθύνες,οικογένειες,υποχρεώσεις προς αυτές ,αλλά και προς την πατρίδα.Αλλά «Τι είν’ η πατριδα μας;» τώρα που μεγαλώσαμε ,είναι η ίδια νοσταλγική εικόνα των παιδικών μας χρόνων ή άλλαξε;Ας το διερευνήσουμε.
Μιλώντας για την πατρίδα οι άνθρωποι έχουν διάφορα και διαφορετικά συναισθήματα.Υπάρχουν ,ας πούμε αυτοί που αισθάνονται δέος και συγκίνηση,που θεωρούν ύψιστο χρέος να δώσουν και τη ζωή τους γι αυτή και πράγματι το κάνουν,όπως επίσης θεωρούν χρέος τους να είναι πάντα συνεπείς στις υποχρεώσεις και στα καθήκοντά τους.Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας πληγώνονται και υποφέρουν όταν η πατρίδα προσβάλλεται .
Στον αντίποδα της παραπάνω κατηγορίας ,υπάρχουν οι πατριδοκάπηλοι.Αυτοί δηλαδή που μιλούν με πάθος για την πατρίδα ,μόνο και μόνο για εξυπηρέτηση συμφερόντων που ,τις περισσότερες φορές, την βλάπτουν.Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως, προσκολλούνται σε κάποιο «ηρωικό παρελθόν» ,αδυνατώντας να δουν το παρόν και κυρίως το μέλλον.
Υπάρχουν αυτοί που την πατρίδα την θυμούνται και την επικαλούνται κατά περίπτωση. Προσβάλλονται,ας πούμε,όταν οι Γερμανοί μιλούν υποτιμητικά, χαρακτηρίζοντάς μας απατεώνες,αλλά το θεωρούν μαγκιά να μιλούν στον κύκλο τους για τις απατεωνιές τους.Αγριεύουν και αισθάνονται εθνική οργή αν ακούσουν ότι σκοτεινές ξένες δυνάμεις καίνε τα δάση μας,αλλά θεωρούν ιερό δικαίωμα τους να μεγαλώσουν το καταπατημένο οικόπεδο, για να χτίσουν το αυθαίρετο εξοχικό τους,καίγοντας και λίγο δάσος .
Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι,όπως υπήρχαν πάντα,για τους οποίους η «πατρίδα» είναι απλά ένας χώρος άσκησης της επιχειρηματικότητάς τους,που προσφέρεται για εκμετάλλευση,που την πουλούν και την αγοράζουν και όταν δυσκολευτούν,βαρεθούν ή τους πάρουν είδηση την εγκαταλείπουν βρίσκοντας μια άλλη για να κάνουν τα ίδια (εξυπακούεται ότι δεν είναι όλοι έτσι)
Η έννοια της πατρίδας ,του κοινού τόπου δηλαδή, πολλών ανθρώπων,που τους συνδέουν δεσμοί ακλόνητοι ,ξεφεύγει από την ειδυλλιακή εικόνα του ποιήματος των παιδικών μας χρόνων και γίνεται μια σκληρή πραγματικότητα, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια συζήτησης, γιατί τελικά δεν έχει την ίδια πατρίδα αυτός που άδολα και χωρίς να περιμένει κάποια ανταπόδοση την αγαπά, με αυτόν που την εκμεταλλεύεται και κερδοσκοπεί εις βάρος της .Ούτε αυτός που καταστρέφει τον φυσικό της πλούτο αδιαφορώντας για της συνέπειες ,με τον νέο που ξεκινά την ζωή του πληρώνοντας αυτές τις συνέπειες.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα δεν είναι εξωτερικός ή καλύτερα δεν είναι μόνο εξωτερικός,προσωπικά θεωρώ χειρότερο και πολλές φορές αξεπέραστο τον κίνδυνο που προκύπτει από τον κακό μας εαυτό,την κακή νοοτροπία και την έλλειψη παιδείας. Αναρωτιέμαι π.χ η καταστροφή των φυσικών πόρων που γίνεται από εμάς δεν είναι μια χαμένη μάχη στον πόλεμο της επιβίωσης των επόμενων γεννεών;Ποιος εχθρός ευθύνεται γι αυτό και τι κάνουμε να τον αντιμετωπίσουμε;
Ο αλόγιστος υπερδανεισμός του κράτους με χρήματα που χρησιμοποιούνται σε μη παραγωγικές επενδύσεις,αλλά σε επίδειξη νεοπλουτισμού,δεν είναι μια μορφή σκληρής και βάρβαρης κατοχής,ειδικά όταν πρέπει να επιστραφούν;Ποιος εχθρός μας υποχρέωσε να το κάνουμε;
Ο αποκλεισμός όλο και περισσοτέρων πολιτών και κυρίως των νέων από τα κέντρα λήψης αποφάσεων αλλά προπάντων από τον διανεμόμενο πλούτο δεν θυμίζει στρατόπεδο συγκέντρωσης των παρείσακτων; Τίνος πολέμου όμηροι είναι αυτοί και πως θα κερδίσουν την ελευθερία τους;
Αυτά και άλλα τέτοια ερωτήματα αναδύονται και οι απαντήσεις είναι δύσκολο να δωθούν.Το βέβαιο είναι ότι όσοι αγωνίστηκαν να ελευθερώσουν το έδαφος αυτής της πατρίδας,γεγονός που το γιορτάζουμε αυτές τις μέρες,ακόμα κι όταν είχαν τέτοιες απορίες τις άφηναν για τους επόμενους, γιατί οι ίδιοι ανήκαν στην πρώτη κατηγορία,σ’αυτούς δηλαδή που θεωρούν ύψιστο χρέος να δώσουν και τη ζωή τους.
Όμως εμείς ,οι επόμενοι,δεν έχουμε καμία δικαιολογία να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε γιατί θα είναι αργά πια όταν ισχύσει η ρήση του Ζαν Πωλ Σαρτρ «Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε»
Υ.Γ.Επειδή πολύ αναφέρθηκα στο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη το παραθέτω μήπως και κάποιες παιδικές μας μνήμες ξυπνήσουν.
Τι είναι η πατρίδα μας;
Ιωάννης Πολέμης
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
ίσως τελικά θα πρέπει να αναφέρετε οτι είναι στο DNA του Ελληνα το θαύμα άλλα και για το χειρότερο. Για να φρεσκάρουμε λίγο την μνήμη μας στον αντίποδα του θαύματος της απελευθέρωσης του 1821 εχουμε και:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπελευθερωτικός Αγώνας (1821-1829)
Εμφύλιοι Πόλεμοι
Η διχόνοια, η απειθαρχία και η φιλαρχία υπήρξαν πάντοτε οι μεγαλύτερες πληγές οι οποίες ταλανίζουν τον Ελληνισμό στις πλέον κρίσιμες στιγμές, σε όλη την διάρκεια των χιλιετιών τής ιστορίας του. Επομένως δεν θα μπορούσαν να λείψουν ούτε και κατά την διάρκεια του Απελευθερωτικό Αγώνα εναντίον τής Οθωμανικής κυριαρχίας.
Από τότε που νικήθηκε ο Mahmud Dramali Paşa (1780-1822, Οθωμανός Στρατηγός γεννημένος στην Δράμα) μέχρι το 1825, η Πελοπόννησος δεν δοκιμάσθηκε από άλλη Οθωμανική εισβολή. Την ευκαιρία όμως αυτή δεν την εκμεταλλεύθηκαν οι Έλληνες για να κυριεύσουν τα λίγα φρούρια τα οποία κατείχαν ακόμη οι Οθωμανοί και να ετοιμασθούν για απόκρουση νέας εισβολής. Αντιθέτως, άρχισαν να φιλονικούν για την εξουσία.
Αιτία τών εμφυλίων πολέμων υπήρξε ο χωρισμός τών Ελλήνων σε δύο πολιτικές παρατάξεις: στο κόμμα τών στρατιωτικών με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη και τον Ανδρούτσο και στο κόμμα τών πολιτικών με αρχηγό τον Μαυροκορδάτο, τον Νέγρη και τον Κωλέττη.
Αφορμή τού πρώτου εμφυλίου πολέμου ήταν η πλειοψηφία τών βουλευτών τού κόμματος των πολιτικών στην Β' Εθνοσυνέλευση του Άστρους (Μάρτιος 1823). Επειδή η νέα κυβέρνηση (το Νομοτελεστικό) περιλάμβανε τέσσερις πολιτικούς και έναν στρατιωτικό, τον Κολοκοτρώνη, οι στρατιωτικοί με επί κεφαλής τον Κολοκοτρώνη (αφού προσεταιρίσθηκαν τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως Πετρόμπεη ) μετέθεσαν την έδρα της στην Τρίπολη και εζήτησαν την διάλυση της Εθνοσυνελεύσεως (Νοέμβριος 1823). Αυτή όμως δεν διελύθη, αλλά εξέλεξε άλλη κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Κουντουριώτη με έδρα το Κρανίδι. Η νέα κυβέρνηση είχε την υποστήριξη των Προκρίτων (κοινοτικοί άρχοντες επί Οθωμανικής κυριαρχίας) της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος και των Νησιών. Μπροστά στην δύναμη της άλλης κυβερνήσεως, ο Κολοκοτρώνης υποχώρησε για το καλό τής Πατρίδας και του δόθηκε αμνηστία.
Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος άρχισε τον Οκτώβριο του 1824. Οι Πρόκριτοι της Πελοποννήσου συμμάχησαν με τον Κολοκοτρώνη κατά της κυβερνήσεως Κουντουριώτη. Αυτή, επειδή δεν είχε ισχυρές δυνάμεις στον Μοριά, εκάλεσε με την μεσολάβηση του Ηπειρώτη Υπουργού της Κωλέττη, τα σώματα του Γκούρα και του Καραϊσκάκη και κατέβαλε τους αντιπάλους της. Ο Κολοκοτρώνης, μολονότι εζήτησε συμβιβασμό γιατί ήταν συντετριμμένος από τον φόνο τού υιού του Πάνου, συνελήφθη με 24 άλλους Προκρίτους της Πελοποννήσου και φυλακίσθηκε στην Ύδρα (Ιανουάριος 1825). Η κυβέρνηση στράφηκε κατόπιν εναντίον τού Ανδρούτσου, τον οποίο κατηγόρησαν ότι ευρίσκεται σε συνεννοήσεις με τους Οθωμανούς. Ο Ανδρούτσος, αφού έλαβε υπόσχεση ότι θα αμνηστευθεί, παραδόθηκε στον Γκούρα ο οποίος όμως τον έφερε σιδηροδέσμιο στην Αθήνα και τον φυλάκισε στην Ακρόπολη. Στις 5 Ιουνίου 1825, ο ήρωας της Γραβιάς ευρέθηκε νεκρός κάτω από τα τείχη. Τον είχαν γκρεμίσει άνθρωποι του Γκούρα. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι ο Ανδρούτσος ήταν αθώος και ότι έπεσε θύμα τών παθών και έτσι το Έθνος απεκατέστησε την μνήμη του και τον έταξε στην χορεία τών ηρώων, όπως τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη.
Έτσι τελείωσαν οι εμφύλιοι πόλεμοι, οι οποίοι αποτελούν μελανή παρένθεση στην ιστορία τού 1821. Με αυτούς διασπάσθηκε η εθνική ενότητα και για πολύ καιρό εκυριάρχησαν τα πάθη και η αναρχία, τα οποία λίγο έλειψε να φέρουν το επαναστατημένο έθνος στον όλεθρο.