Ο ΜΙΜΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, ΤΟ ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ, Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ
| Ετικέτες Αλιαρτινά, Διάφορα, Δραστηριότητες Σχολείων, Εκδηλώσεις-Δραστηριότητες, dk | Posted On Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
Ο Μίμης επισκέφτηκε ένα ακόμη σχολείο του νομού μας ,στο Δίστομο που είναι και η γενέτειρα του Λουκά Μπάρλου, το Μπάρλειο Λύκειο . Ο καταλληλότερος πιστεύω στις δύσκολες εποχές που διανύουμε για να μιλήσει σε μαθητές-τριες, για το Fair Play και το ευ αγωνίζεσθαι, αλλά πρέπει να βρει και όλους εμάς συμπαραστάτες . Κέρδισε όλους με την απλότητα, το ήθος, την καλοσύνη , τον αλτρουισμό και τον αυθορμητισμό που τον διέκριναν.
Ο Μίμης πράγματι πέτυχε κάτι το εντυπωσιακό , στα 24 περίπου χρόνια που αγωνίστηκε δεν δέχτηκε ποτέ κόκκινη κάρτα, δέχτηκε μόνο τρεις κίτρινες ,και έμεινε στην ιστορία σαν τον παίχτη που σήκωνε το χέρι ψηλά , όχι για να διαμαρτυρηθεί αλλά για να βοηθήσει το διαιτητή, όταν έκανε φάουλ ή βρισκόταν σε θέση οφσάιντ. Πολλές φορές αυτές του οι ενέργειες δεν έβρισκαν σύμφωνους, συμπαίκτες και φιλάθλους που παρασύρονταν από το ρυθμό του αγώνα.
Αν και βραβεύτηκε σαν κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα από την παγκόσμια ομοσπονδία, βγάζοντας ένα αυθορμητισμό και με περίσσεια ανθρωπιά , παραδέχτηκε το μεγαλείο του στρατηγού Δομάζου, τον Νουρέγιεφ Χατζηπαναγή ,τον Μεγαλέξανδρο Κούδα, τον Δεληκάρη, τον Λουκανίδη ,λέγοντας δεν ξέρω γιατί ψήφισαν εμένα στη ΦΙΦΑ καλύτερο παίχτη.
Ο Μίμης νομίζω τα είπε όλα με το έργο του και όχι με το λόγο του, έξαλλου δεν πήγε σχολείο στα δύσκολα παιδικά του χρόνια, και είπε πως θα ήταν πολύ καλύτερος ποδοσφαιριστής αν είχε μάθει γράμματα. Θα μπορούσε να μιλήσει βέβαια στα παιδιά κάποιος ειδικός ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, παιδαγωγός και πρέπει στα σχολεία να προσκαλούνται τέτοιου είδους επιστήμονες, ο αγράμματος όμως Μίμης όπως και ο ίδιος τόνισε, μίλησε στην ψυχή του παιδιού και το κέρδισε.
Πιστεύω πως οι νέοι πρέπει να βιώσουν τις αξίες του τίμιου παιχνιδιού και αυτό είναι ευθύνη των δασκάλων, των γονιών, των Μ.Μ.Ε και ειδικά των αθλητικών εφημερίδων. Η αθλητική παιδεία αποτελεί το καλύτερο μέτρο κατά της βίας και του χουλιγκανισμού στους αθλητικούς χώρους, και όχι μόνο. Μπορεί κάποιος άραγε σήμερα να πάρει το παιδί του από το χέρι και να πάει να δει την αγαπημένη του ομάδα; Και δε μιλάω μόνο για τις μεγάλες ομάδες. Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη του Σχολείου, της αθλητικής ομάδας, της οικογένειας, των Μ.Μ.Ε για την συμπεριφορά , το υβρεολόγιο, τις χειρονομίες των νέων μας στα γήπεδα του τοπικού πρωταθλήματος; Το πρόβλημα ξεκινάει από τις μικρές ομάδες των λίγων φιλάθλων και επεκτείνετε στις μεγάλες ομάδες των πολλών φιλάθλων.
Το ευ αγωνίζεσθαι σήμερα δεν χρειάζεται μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στο σχολείο που οι μαθητές-τριες κοπιάζουν ιδιαίτερα για τη επίτευξη των στόχων τους, στο βάρβαρο και απάνθρωπο εργασιακό περιβάλλον του μόχθου και του μεροκάματου, και σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Μίμη σε ευχαριστούμε.
αρκτούρος
Ευχαριστούμε πολύ τον αρκτουρο για τις φωτογραφίες και το κείμενο που μας έστειλε.
ΑπάντησηΔιαγραφή