Ο ΕΝΑΣ πήγε σπίτι του. Απόμεινε ο άλλος. Δεν άντεξε τη δημοσιοποίηση των «πεπραγμένων» του ο αρχισυνδικαλιστής της ΔΕΗ ονόματι Ρίζος και «παρέδωσε» σε χέρια… στιβαρά. Στον κ. Φωτόπουλο που «μιλάει» και η γης τον ετρομάζει. Κι όταν δεν απειλεί, αισχρολογεί. Για να «σηκώσει» τους… αγωνιστές τριγύρω του με τα διευρυμένα στομάχια και με τις χειροπέδες. 

ΚΙΝΔΥΝΕΎΕΙ το «σπίτι» τους και το νοιάστηκαν. Όσο ανήκει στο δημόσιο, το δημόσιο στις κυβερνήσεις κι αυτές στους συνδικαλιστές, κρατάνε τους διακόπτες στα χέρια τους και μας ρίχνουν και στα σκοτάδια, αν το γουστάρουν. Και, βέβαια, θα το’ καναν μέχρι τώρα, αλλά τα πράγματα είναι σκούρα από μόνα τους και δεν… σηκώνει να κατεβάσουν τους διακόπτες...

ΥΠΑΡΧΟΥΝ εναερίτες για το μεροκάματο του τρόμου, διαθέτει «στρατιές του λιγνίτη» η ΔΕΗ και δεν δίνει πεντάρα για τη ζωή τους, αλλά διαθέτει και γραφιάδες που «μουντζουρώνουν αθώα λευκά χαρτιά». Σε συνθήκες «πιέσεως και θερμοκρασίας» που θα τις ζήλευαν άλλα σινάφια και πολίτες που πληρώνουν στο ακέραιο τη ΔΕΗ τους. Με τα παρελκόμενα και τον υδροκεφαλισμό του κράτους συμπυκνωμένο σε έναν «αδυσώπητο» λογαριασμό επί δικαίων και αδίκων.

ΤΙ άλλο δεν… πρόσεξαν για να κατέβουν στο δρόμο; Τι δεν μέτρησε για τους Ρίζους και τους Φωτόπουλους που «καθάριζαν» για δάνεια και τα διαχειρίζονταν συμβούλια με βούλα και υπογραφές, που ήταν «περιουσία της ΔΕΗ, ανήκαν στους εργαζόμενους», δεν μπορούσες να τα πειράξεις και, βέβαια, τα πληρώναμε εμείς; Δεν στράφηκε το μάτι προς την… πτέρυγα της Διοίκησης, δεν έπεσε η ματιά τους στα εκκαθαριστικά των χρυσοπληρωμένων» διευθυντάδων και συμβούλων με τους διπλασιασμένους μισθούς, ούτε σ’ εκείνα των… οδηγών τους. Λες να «τα’ βγαζαν τα λεφτά τους», εργαζόμενοι σε περιστρεφόμενες καρέκλες στα άδυτα γραφείων με τις «ιδιαίτερες» και τους θυρωρούς, με τις συνεδριάσεις εκτός ωραρίου, τις υπερωρίες και τον (αυτό)καθορισμό των μισθών τους;

ΣΕ καιρούς αναγκαστικής προσγείωσης που ιδιώτες σκάνε μύτη και βρωμάει μπαρούτι, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ ανακάλυψαν τη… μαγεία της συμβολικής διαμαρτυρίας. Άλλοτε θα μας βύθιζαν στο σκοτάδι και θα το’ χαν καμάρι, θα πρόβαλλαν τρελές απαιτήσεις με την (όποια) κυβέρνηση να ενδίδει και ο λογαριασμός στο… ταμείο. 

Η κρίση μας φέρνει το κακό της ιδιωτικοποίησης, αλλά και το… καλό της απεξάρτησής μας από ομάδες που λειτουργούσαν ως κράτος εν κράτει.