Συνέντευξη παραχώρησε ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος στο «Βήμα της Κυριακής» στις 3 Απριλίου στον δημοσιογράφο Γ. Ζουμπουλάκη. 

Ο Ν. Κούνδουρος αναφέρεται στο πρόβλημα της «εισβολής των ξένων» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Ο Έλληνας σκηνοθέτης μιλά για την απόπειρα ληστείας εναντίον του αλλά και για προσπάθεια των αλλοδαπών να τον δολοφονήσουν, ενώ περιγράφει γλαφυρά  την πραγματικότητα σε σχέση με τους ξένους που έχουν μπει παράνομα και –σ.σ. ετσιθελικά- στη χώρα, «ταπεινώνοντας ένα έθνος σε σημείο που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. 

«…Κατά βάθος χαίρομαι για το συμβάν ( εννοεί την ληστεία πριν 7 μήνες ). Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα.

Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Έλεγα ότι της ίδια γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό.

Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες.

Τέσσερα κτήνη, 4 βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα.

Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ’ τον πούστη” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα- πάτρα ελληνικά,…τι το θέλανε;

Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου, που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της, σαν την πουτ… που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Έλληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; 

Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ήθελαν να σκοτώσουν. Έναν άλλο γείτονα τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις γλίτωσα. …. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική…Ήταν μίσος….

Μετά το επεισόδιο βρέθηκα στο αυτοκίνητο φίλου. Ήρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι.”. Εγώ, που είχα περάσει την περιπέτεια, του λέω “δώστου κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα.
Πήδηξα έξω , τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσουρα με κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ‘πα “βρες το”.

Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσερνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπωση πού έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μια αδεξιότητάς μου. Ήταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στο δρόμο χωρίς το καρδιοχτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Όπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”….

Η συνέντευξη δε χρήζει άλλου σχολιασμού παρά μόνο θα αναφέρουμε και προς απάντηση στις δηλώσεις του Νίκου Κούνδουρου τη δήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου που είχε κάνει στις 17 Σεπτεμβρίου του 2010 όταν απεύθυνε πρόσκληση στους απανταχού μετανάστες να "σπεύσουν" προς ενσωμάτωση με την ελληνική κοινωνία: 

«Τη στιγμή που άλλες χώρες της Ευρώπης διώχνουν τους μετανάστες και τους Ρομά, εμείς τους ανοίγουμε τις πόρτες», είχε δηλώσει ο Έλληνας πρωθυπουργός.  

Προφανώς ο Έλληνας πρωθυπουργός –και κατά την ερμηνεία του Ν. Κούνδουρου- εννοούσε ότι εκτός από τις πόρτες, πρέπει να τους ανοίξουμε -ως κοινωνία- και κάτι άλλο.