Η Λ. αφού σπούδασε στο πανεπιστήμιο έφυγε στο εξωτερικό, δουλεύει σε μεγάλη εταιρία και κάνει ταυτόχρονα την διπλωματική της. Πριν λίγο καιρό έστειλε το βιογραφικό της σε αντίστοιχη εταιρεία στην Ελλάδα. Της απάντησαν ότι η θέση έχει καλυφθεί αλλά έχουν μια κενή θέση γραμματέως αν ενδιαφέρεται, έξι μέρες δουλειάς , μισθός 750 ευρώ. Στην ερώτηση της από πού συμπεράνουν ότι θα μπορούσε να την ενδιαφέρει η απάντηση ήταν το λιγότερο ρεαλιστική: «Με την ανεργία που υπάρχει κυρία μου άλλοι θα σκότωναν για μια δουλειά, που ζείτε και ονειρεύεστε ακόμα;» Η Λ. αποφάσισε ότι θα εξακολουθήσει να ονειρεύεται και δεν θα επιστρέψει ποτέ στην Ελλάδα...

Η Κ. είναι 49 χρονών και άνεργη παραπάνω από ένα χρόνο. Δέκα μέρες πριν ανακάλυψε ότι πάσχει από καρκίνο και πρέπει να υποβληθεί σε εγχείρηση και χημειοθεραπείες. Τον Φεβρουάριο η ασφάλεια της λήγει και από τον ΟΑΕΔ της είπαν ότι μπορούν να την ασφαλίσουν ξανά αλλά μετά από ένα διάστημα έξι μηνών. Ο γιατρός, χειρουργός του Ιπποκρατείου αλλά με ιδιωτικό ιατρείο ακριβώς απέναντι την χρεώνει 150 ευρώ την επίσκεψη, χωρίς απόδειξη. Η αμοιβή του για την επέμβαση θα κοστίζει γύρω στα 3000 ευρώ και η Κ. έχει ήδη δαπανήσει ένα τεράστιο δανεικό ποσό σε μαγνητικές , μαμογραφίες και άλλες απαραίτητες εξετάσεις. Από τον Φεβρουάριο και μετά-αν είναι τυχερή, έχει βρει τα χρήματα για την επέμβαση και εξακολουθεί να ζει-δεν θα μπορέσει να κάνει τις χημειοθεραπείες. Η Κ. έπαψε να ονειρεύεται.

Τρεις ιστορίες διαφορετικές μεταξύ τους αλλά με ένα κοινό παρανομαστή. Το όνειρο. Ένα συμβιβασμένο, ανένταχτο ή χαμένο όνειρο. Τρείς ιστορίες καθημερινής απογοήτευσης αφιερωμένες σε όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι ίδιοι «αγωνίζονται» και εμείς πρέπει να συμβιβαστούμε για να πάψουν τα αυτονόητα να είναι όνειρα μας.