Ένα ευχαριστώ στους γονείς μου και ένα συγνώμη στα παιδιά μου
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, dk | Posted On Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Αρχίσαμε οι Έλληνες να συγκροτούμε την μεγάλη ομάδα της κριτικής! Καθημερινά στον ελεύθερο αέρα των blogs, τα αναμμένα πληκτρολόγια βγάζουν αλήθειες, τις οποίες η κριτική μας ματιά είχε εντοπίσει, αλλά θάψει στο υποσυνείδητό μας. Αναμφίβολα παρήγορο! Κάλλιο αργά παρά ποτέ. «Ποιος φταίει, ποιος φταίει, κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα»! Ναι, γιατί είναι πολύ εύκολο και βολικό, να αποτινάζεις τις όποιες δικές σου ευθύνες και να δείχνεις πάντα άλλους, ως υπαίτιους της όποιας συμφοράς...
Επειδή όμως όλοι μας ζούμε στην... ίδια κοινωνία, είμαστε κομμάτι της, δεν επιτρέπεται να βγάζουμε και εντελώς την ουρά μας απ’ έξω! Άρα θα χρειαστεί και η σύσταση μιας άλλης ομάδας, εκείνης της αυτοκριτικής, που θα σταθεί με μεγαλύτερη ειλικρίνεια απέναντι στα γεμάτα απορία μάτια, των παιδιών μας. Το σημαντικότερο πάντων είναι η αυτογνωσία με απαραίτητο συμπλήρωμα, την αυτοκριτική! Θα επιχειρήσω λοιπόν, να ενοχλήσω λίγο την εφησυχασμένη συνείδηση πολλών από εμάς, Ελλήνων και Ελληνίδων και προπαντός γονιών, που γεννηθήκαμε από το 1940 περίπου και μετά.
Για την περήφανη γενιά του Πολυτεχνείου και της αμφισβήτησης, θα με ρωτήσετε; Ναι, αυτήν εννοώ και σ’ αυτήν ανήκω και θα πω ευθέως, χωρίς φόβο αλλά με πολλή ντροπή πως, όχι δεν ήμασταν εμείς η καλύτερη γενιά του αιώνα που πέρασε, αλλά ενδεχομένως η χειρότερη. Χειρότερη, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις. Η καλύτερη γενιά ήταν εκείνη, των γονιών μας!
Εκείνοι ζήσανε σε μια Πατρίδα, που ενώ προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί ως νεοσύστατο κράτος, ταλαιπωρήθηκε και ήρθε πολλά χρόνια πίσω, από δυο παγκοσμίους πολέμους, από μια Μικρασιατική Καταστροφή που γονάτισε τον τόπο με ενάμισι εκατομμύριο ξεριζωμένους, από έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο και παρόλα αυτά, μας μεγάλωσαν με φτώχεια αλλά και αξιοπρέπεια και μας παρέδωσαν μια Πατρίδα φτωχή αλλά περήφανη και με σαφέστατα γεωγραφικά όρια!
Και εμείς σήμερα, με τις επιλογές μας αλλά και με τις ανοχές μας, δίνουμε στα παιδιά μας απόγνωση για το μέλλον και μια Πατρίδα λιγότερη και σαφώς χειρότερη. Κι εκείνα κοιτάνε να φύγουν τρέχοντας απ’ αυτήν, μπας και γλυτώσουν την επερχόμενη κατάθλιψη.
Κλέψαμε όλοι; Μαζί τα φάγαμε, που λέει με περίσσια αναίδεια ο κ. αντιπρόεδρος; Μα φυσικά όχι, ούτε πενηνταράκι από το δημόσιο χρήμα, αλλά βλέπαμε εκείνους που πλούτιζαν αδικαιολόγητα και σιωπούσαμε, πίνοντας το αμίλητο νερό. Εκείνο το έρμο «πόθεν έσχες», πάγιο αίτημα ετών, ανεχθήκαμε να το κουτσουρεύουν οι πολιτικοί μας για πάρτη τους κατά το ήμισυ και να μας σερβίρουν μισή μερίδα μόνο με το «έσχες», ως ολόκληρη. Το «πόθεν», το είχαν εντέχνως στείλει για βρούβες και εμείς είχαμε και έχουμε βγάλει το σκασμό!
Καταπατούσαν κάποιοι «έξυπνοι» και αετονύχηδες τη δημόσια γη μας και όταν μετά μας την πουλούσαν, τρέχαμε να αγοράσουμε αγροτεμάχιο με φως-νερό-τηλέφωνο και με πολλές ευκολίες πληρωμής! Επενδύαμε σε γη, κάνοντας έξυπνες αγορές και νοιώθαμε πασάδες.
Τρώγαμε και καμιά φορά, τη θέση του αξιότερου από μας και ευγνωμονούσαμε τον Μαυρογιαλούρο μας, ψηφίζοντάς τον μονοκούκι, για να μη μας πει δα και αχάριστους και δεν μας κτυπήσει την πλάτη στοργικά, στην επόμενη συνάντησή μας! Αυτή συνήθως γινόταν προεκλογικά γιατί έψαχνε εκείνος να μας βρει και μετεκλογικά γιατί τον ψάχναμε εμείς, ενοχλώντας διαρκώς τον Ψευτοθόδωρό του!
Χρηματίζαμε το γιατρό, όχι μόνο για να μας «προσέξει» περισσότερο από τους άλλους, αλλά και για να μας βρει ακόμα και κρεβάτι όσο γίνεται πιο γρήγορα, ρίχνοντας ενδεχομένως κάποιον άλλον, που μπορεί να το είχε περισσότερη ανάγκη! Τα φακελάκια και τα γρηγορόσημα έγιναν η δεύτερη φύση μας, κάθε φορά που θέλαμε κάτι και θεωρούσαμε μαγκιά μας την ανακάλυψη του «παραθύρου».
Χρυσοπληρώναμε το αυθαίρετό μας, για να αποκτήσουμε και εμείς ένα εξοχικό με θέα τη θάλασσα, οπότε λουφάζαμε κανονικά για εκείνους που καταργούσαν το αιγιαλό, κτίζοντας μέσα στη θάλασσα! Όταν θέλαμε να αποκτήσουμε και κανένα στρεμματάκι δασικό, για την οξυγόνωση του μυαλού μας, πηγαίναμε συνεννοημένοι με τον έτερο καταπατητή γείτονα στο δικαστήριο και το τακτοποιούσαμε έχοντας πια ως συμβόλαια ιδιοκτησίας, τη δικαστική απόφαση!
Ξέραμε ότι τα νοσοκομεία και το ΙΚΑ ενώ είχαν αγοράσει χρυσά, λόγω της πασίγνωστης μίζας της ΜΙΖΕΝΣ, τα εργαστηριακά τους μηχανήματα, αυτά συνήθως σάπιζαν στα υπόγεια κι αν είχαν την τύχη να στηθούν ήταν συνήθως σε πολύμηνη σοβαρή βλάβη, γιατί έπρεπε να «δουλέψουν» και τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα! Πού να βρεθούν τεχνικοί και συντηρητές, για να παρέμβουν; Φεύγαμε από το κρατικό νοσοκομείο κατευθείαν για το ιδιωτικό εργαστήριο, έχοντας όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνό του, μαζί με το παραπεμπτικό μας. Τέτοια εξυπηρέτηση από τους γιατρούς του δημοσίου όσο να είναι σε συγκινεί, θες δε θες.
Ξέραμε πάρα πολύ καλά, το τι γινόταν στα χωριά μας με τις επιδοτήσεις της υποτιθέμενης γαλαντόμου Ε.Ε., (τότε ακόμα ΕΟΚ) και μάλιστα υπό τους ήχους του « ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», νομίζαμε πως πιάναμε κότσους τους Ευρωπαίους. Τα βλέπαμε, αλλά αφού δεν τα «βλέπει» ο κρατικός ελεγκτής, γιατί να τα δούμε εμείς που δεν έχουμε και καμιά «αρμοδιότητα»!
Λέγαμε μέσα μας, «γιατί άραγε να μας πειράζει που τα χαρίζουν οι κουτόφραγκοι», αφού κανείς δεν μας είχε πει πως μας δανείζουν ως στυγνοί τοκογλύφοι. Την ιδιότητά τους αυτήν λίαν εσχάτως την ανακαλύψαμε!
Τα λάθη μας λοιπόν, δεν έχουν τελειωμό και το καθένα σήμερα γίνεται και μια μαχαιριά στην καρδιά μας.
Δεν ξέρω πόσο δίκαιο, μπορεί να έχω, ή να μην έχω! Μπορεί να σηκωθούν κι οι πέτρες, με αυτά που γράφω. Δεν με πειράζει και δεν φοβάμαι. Φοβάμαι όμως, πως η τιμωρία μας θα είναι πολύ πιο σκληρή, γιατί η μεγαλύτερη τιμωρία είναι να βλέπουμε τα κλαριά μας να μαραίνονται, πριν καν καρπίσουν!
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης θα διαγράφονται.