Μια συγκλονιστική ιστορία με απρόσμενο τέλος


                                                                                                      Του Ντασιώτη Γεωργίου
Είναι περασμένα μεσάνυχτα,δύσκολη μέρα και ακόμη πιο δύσκολη προβλέπεται η νύχτα.Ο Γιάννης (το όνομα φανταστικό),το ήξερε από καιρό, ότι η ώρα του τέλους πλησίαζε.Δεν είχε πολλά περιθώρια ο πιστός του φίλος.Τα σωθικά του είχαν διαλυθεί,η εμφάνισή του έδειχνε
ότι δεν υπάρχει ελπίδα.Στεκόταν και τον κοίταζε σκεφτικός ,στα μάτια του φαινόταν έντονη η αγωνία για το πώς θα περάσει τη νύχτα, και ήταν τόσο κουρασμένος...



...Σαν ταινία περούσε από μπροστά του η τελευταία 20ετία,τόσο πέρασε από τότε που απέκτησε τον πιστό του φίλο.Θυμάται τη μέρα που τον έφερε στο σπίτι,όλο χαρά τον έδειξε στη οικογένειά του και μετά κλείστηκε στην κρεβατοκάμαρα μαζί του, ένιωσε μεγάλη απόλαυση.Πόσες όμορφες στιγμές έζησε μαζί του,γνώρισε πάνω του την χαλάρωση,την ηδονή,την θαλπωρή και την ηρεμία που μόνο ένας πιστός φίλος μπορεί να δώσει.

Αλλά και στα δύσκολα ήταν μαζί του.Θυμάται ότι εκείνες τις νύχτες με τον υψηλό πυρετό, ο φίλος έκαιγε κι αυτός,τα σώματα τους είχαν γίνει ένα.

Ένας αναστεναγμός βγήκε απ’ το στόμα του Γιάννη.Το πήρε απόφαση.Πρωι-πρωι θα τακτοποιούσε το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ για τον φίλο του και μετά,πριν έρθει η νύχτα,θα τον αντικαθιστούσε με κάποιον άλλο νεότερο,ίσως απ’το εξωτερικό για να του έρθει φτηνότερα. Τον άφησε μόνο του στην κρεβατοκάμαρα και ξάπλωσε στον καναπέ.

Στο μυαλό του στριφογύριζαν τα διαδικαστικά ,που,πως,με τι τρόπο και άλλα τέτοια.Στον φίλο του άξιζε ένα τέλος ανάλογο της σχέσης τους.

Ξημερώματα και μάλλον χωρίς να έχει κοιμηθεί,σηκώθηκε,έβαλε τον φίλο στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε. Έπρεπε να βρει τον τόπο της τελευταίας κατοικίας,έναν τόπο που θα ήταν όμορφος, άνετος ,αρχοντικός τέτοιος που θα ταίριαζε στην περίπτωση.

Άρχισε το ανέβασμα προς το Ελικώνα,στο μυαλό του κάτι του ήρθε,θυμήθηκε ένα ωραίο μέρος που είχε πάει μια πρωτομαγιά,μικρό παιδί με του γονείς του,έλατα και τρεχούμενο νερό, τι καλλίτερο για τέτοια στιγμή.

Το αυτοκίνητο ανέβαινε πατημένο,το μόνο εμπόδιο για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα ήταν δύο φορτηγά του δήμου που κουβαλούσαν παλιά πράγματα στην χωματερή.Δεν μπορούσε να τα προσπεράσει και τα ακολούθησε αναθεματίζοντας την ώρα που βρέθηκαν μπροστά του.

Μετά από ώρα ξέφυγε και πατώντας γκάζι για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο,άρχισε να ανεβαίνει το βουνό.Μπήκε στον χωματόδρομο έκανε ελιγμούς για να αποφύγει βράχια,έπεσε σε λακούβες και μάλλον έσπασε και ένα αμορτισέρ,όμως ο στόχος ήταν κοντά ,η τελευταία κατοικία του πιστού φίλου φαινόταν και ήταν όπως την ήθελε.

Έφτασε και με αποφασιστικές κινήσεις (βιαζόταν γιατί έπρεπε να τον αντικαταστήσει πριν νυχτώσει) κατέβασε τον φίλο.Κοίταξε γύρω και εντόπισε το σημείο που ήθελε:Μία όμορφη μικρή πλαγιά ,γεμάτη έλατα,.στην μνήμη του ήρθε εκείνη η πρωτομαγιά ,που είχε πάει με τους γονείς του και σα να του φάνηκε πως άκουσε την φωνή της μάνας του.Τον άφησε στο έδαφος,ανάμεσα στα έλατα και δίπλα απ’την πηγή.Τον κοίταξε νοσταλγικά,ανταποκρίθηκε
στο κάλεσμα της φύσης και έφυγε κατευθείαν για το γνωστό μέρος της πόλης όπου αμέσως βρήκε τον αντικαταστάτη,αρκετά φθηνό γιατί ήρθε από χώρα της Ασίας.
Στο σπίτι επαναλήφθηκαν οι ίδιες προ 20ετίας σκηνές και πάλι κλείστηκε μαζί του στην κρεβατοκάμαρα για στιγμές χαλάρωσης τέτοιες που μόνο μαζί θα μπορούσαν να απολαύσουν .

Γιάννη,να το χαίρεσαι το καινούριο στρώμα που αγόρασες,όμως ολόψυχα σου εύχομαι ,αυτή η εικόνα να στοιχειώνει τα ονειρά σου όταν κοιμάσαι πάνω του.








                                           Ελικώνας δρόμος Πουρνάρα-Χαλίκι  28-12-2009
                                                       (προσωπικό αρχείο)