Ο…τραμπούκος
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Ελλαδικά | Posted On Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011
του Θανάση Νικολαϊδη
ΕΧΕΙ το φιλότιμό του ο
έλληνας, διαθέτουν οι συντεχνίες και τους τραμπούκους. Διαχρονικούς,
«προσαρμοσμένους», αθάνατους. Απ’ τα ταξί στα σκουπίδια κι από τον κ.
Λυμπερόπουλο στον κ. Μπαλασόπουλο και, βέβαια, δεν μιλάμε γι αυτούς καθεαυτούς,
ως πρόσωπα και συνδικαλιστές. Κι ούτε μπαίνουμε στην ουσία και το δίκιο τους.
Μόνο, μην το ξεχάσουμε, πως μόλις ο άνεργος καταλάβει δημόσια θέση έχοντας
(ενίοτε) προσκυνήσει «…ποδιές», αμέσως (απ’ την επόμενη μέρα) ξεκινάει την
απεργία! ...
ΓΙΑ μια στιγμή φαίνεται και
«αναδεικνύεται» ο τραμπούκος και είναι αρκετό ένα φευγαλέο ενσταντανέ να
καταγράψει τη δράση του. Ωστόσο, η ζημιά (του) παραμένει. Με τον συμβολισμό και
τις προεκτάσεις της ενέργειας του. Έδρασαν τραμπούκοι τη βραδιά του Γρ.
Λαμπράκη και ξεχάστηκαν. Η Ιστορία τους κατέγραψε σαν άμορφη μάζα, χωρίς
ταυτότητα, ενώ τον αγωνιστή της ειρήνης
τον τίμησε ως άτομο με ονοματεπώνυμο. «Πέθαναν», στην εποχή μας οι τραμπούκοι;
Όχι. Αναβίωσαν βρικολακιασμένοι! Στην εποχή μας των «ησσόνων» πολιτικών παθών
και της κοινωνικής αγριότητας.
Ο τραμπουκάκος που όρμησε
κατά του δημάρχου δεν γνώριζε τι σημαίνει Δανιηλίδης για τη Νεάπολη και τις
Συκιές (Θεσσαλονίκη) και γιατί τον ψηφίζουν για τόσες (πολλές) 4/ετίες.
Ξεκίνησε νωρίς ( ο τραμπουκάκος), αύριο θα’ ναι τραμπούκος και, αλίμονο να
μιλάς για δημοκρατία σε χώρα που τη γέννησε και την ξεχείλωσαν κάθε λογής
παλικάρια, παλικαράδες και νταήδες.
ΑΥΤΑ προβλέπει το
εκπαιδευτικό μας σύστημα, τέτοιους «παράγει» φυτεύοντας τον σπόρο της ασυδοσίας
στα σχολεία,, με την κοινωνία να μην το’ χει προσέξει και με τον καταληψία
να…φουσκώνει. Ορμάει και τα κάνει λίμπα, τον καλύπτουν μη φανεί πως η
Ελλάδα…αστυνομοκρατείται και πως δεν έχει νόμους (που εφαρμόζονται).
ΚΑΙ πώς αντιμετωπίζεται ο
τραμπούκος στην εποχή μας; Ο δειλός δεν αντιδρά, γιατί δεν το υποπτεύεται πως ο
ψευτοπαλικαράς είναι…δειλότερος. Ο πολίτης αποφεύγει το μπλέξιμο με μηνύσεις
και δικαστήρια. Ο γείτονας δεν τον καταγγέλλει γιατί τον φοβάται και το «γυαλί»
τον καλοπιάνει για τηλεθέαση. Και τι απόμεινε; Ο πολιτικός που σοφίζεται και
ψηφίζει νόμους, προσαρμοσμένους στο…πνεύμα της εποχής. Με γνώμονα το κομματικό
του συμφέρον. Την ψήφο του πάει να πει, που δεν έχει χρώμα και οσμή, δεν
αποπνέει την αλητεία του τραμπούκου.
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης θα διαγράφονται.