γράφει ο Παύλος Χαϊκάλης

Προ ημερών διάβαζα ένα άρθρο της κας Σπυράκη (διαβάστε το εδώ) που αναζητούσε ένα νέο πατριωτισμό για να μπορέσει η χώρα να βγει απ’ το αδιέξοδο.

Συμφωνώ ότι πάνω απ’ όλα, αυτό χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Αλλά θα μου επιτρέψετε να θέσω κάποια ερωτήματα πριν αναζητήσουμε αυτό τον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Υπάρχει κράτος; Υπάρχει κυβέρνηση; Υπάρχει Έλληνας πρωθυπουργός; Υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός; Υπάρχουν πολιτικοί εκλεγμένοι από το λαό να διοικούν;

Υπάρχει πολιτικός λόγος; Υπάρχει εθνική συναίνεση; Υπάρχει Εκκλησία; Υπάρχει Δικαιοσύνη; Υπάρχει πνευματική ηγεσία; Υπάρχει ανεξαρτησία των βουλευτών; ...


Υπάρχει τήρηση του όρκου των πολιτικών; Υπάρχει εθνική ανεξαρτησία; Υπάρχει ενημέρωση; Υπάρχει έλεγχος του κράτους, άρα και έλεγχος της Δημοκρατίας; Υπάρχει ισότητα στη συμπεριφορά σχέσεων κράτους-πολίτη; Υπάρχει ισονομία πολιτικών και πολιτών;

Υπάρχει αξιοποίηση των τεχνοκρατών αυτής της χώρας; Υπάρχει αξιοποίηση των νέων της; (Με δυο λόγια αξιοκρατία). Υπάρχει Παιδεία; Υπάρχει εκμετάλλευση των πόρων αυτής της χώρας; Υπάρχει Υγεία; Υπάρχει ασφάλεια και ασφαλιστικό; Υπάρχει πολιτισμός; Υπάρχει εργασία; Υπάρχει αγροτική ανάπτυξη και πολιτική; Υπάρχει ναυτιλία; Υπάρχει υγιής επιχειρηματικός κόσμος; Υπάρχει περιβάλλον; Υπάρχει αθλητισμός; Υπάρχει συνδικαλισμός;

Υπήρξε, υπάρχει, η θα υπάρξει ποτέ οικονομία σ’ αυτόν τον τόπο; Υπάρχει πολιτικός να ζει με 592 ευρώ για να καταλάβει ποιών τις τύχες διαχειρίζεται; Υπάρχει τσίπα ρεε;

Ένα κράμα απατεώνων, αμόρφωτων, τεμπέληδων, λαϊκιστών, μιζαδόρων που διέπουν μια σάπια κοινωνία που θέλει να λέγεται κράτος; Μία κυβέρνηση που παλινωδεί χωρίς στόχους και όραμα, παρακαλώντας ή εκβιάζοντας τους βουλευτές της να τη στηρίξουν; Ένας πρωθυπουργός που του αρέσει να εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα και να αρέσκεται σε βραβεία και φιλοφρονήσεις, χωρίς τυπικά και ουσιαστικά να μπορεί ν’ αρθρώσει μεστό λόγο; Μία πολιτική ασυνεννοησία χωρίς διεξόδους, όπου μάλλον περισσότερος θόρυβος γίνεται παρά έργο; Πολιτικό έργο από ανθρώπους ΦΙΛΟΥΣ του πρωθυπουργού μη εκλεγμένων και ανήμπορων να σηκώσουν κυβερνητικό έργο (Παπακωνσταντίνου, Ραγκούση, κ.α);

Μια πελατειακή σχέση συνδιαλλαγής με τους ψηφοφόρους, παρά ανάγκη πολιτικής έκφρασης ενός οράματος που, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει; Ένα κομματικό συμφέρον με γνώμονα την εξασφάλιση εισόδου στη Βουλή για μικρότερα κόμματα και τη διατήρηση των ποσοστών για τα μεγάλα; Μία Εκκλησία που, αντί να βοηθήσει ουσιαστικά παίρνοντας πρωτοβουλίες για να φύγουμε από την εθνική κατάθλιψη, κάθεται με μια παθογένεια και μετρά τις μετοχές της; Μία ατιμωρησία όλων των ενόχων που ασέλγησαν κατά φύσιν και παρά φύσιν πάνω σ’ αυτή τη χώρα;

Το τρεβόσμημα της πάλαι ποτέ εμπνευσμένης πνευματικής ηγεσίας, που εξαγοράσθηκε στο πέρασμα των χρόνων, και η αναγωγή των όσων επιμένουν σε γραφικούς; Ένας κοινός εκβιασμός των βουλευτών να στηρίξουν έργο με το ζόρι αντιβαίνοντας το ίδιο το Σύνταγμα; Εθνική προδοσία όταν έχουν εκλεγεί με γνώμονα το συμφέρον του λαού, άρα των πολλών, και εξυπηρετούν τους λίγους; Ένα μόνιμο yes men λες και είναι ένα σύνδρομο που δεν ξεπερνάμε βάζοντας σε κίνδυνο κυριαρχικά μας δικαιώματα;

Μία εντεταλμένη υπηρεσία ενημέρωσης σε όσα πρέπει και επιβάλλεται να ακούσουμε; Μια εθνική ασυδοσία όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και δηλώνει πως είναι ό,τι θέλει; Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου; Μου χρωστάς; Πληρώνεις τόκο. Σου χρωστώ; Στα δίνω όποτε έχω; Το ότι είμαι εξουσία και κάνω ότι θέλω; Ότι μπορώ να παραγράφω όποτε θέλω τα ανομήματά μου, αλλά του πολίτη ποτέ; Το βόλεμα των δικών μας παιδιών, έστω κι αν είναι ανίκανοι, και να τους πετάμε όποτε δεν μας χρειάζονται ως κοπρίτες; Και το καλύτερο υλικό να φεύγει έξω; Μία επιβεβλημένη μόρφωση που κάνει τα παιδιά να σιχαθούν τη γνώση και να αρέσκονται να αναζητούν ευκαιριακές λύσεις σε γνώσεις, ειδικότητες, επαγγέλματα και τελική κατάληξη την αμορφωσιά και την έλλειψη εσωτερικής ψυχικής Παιδείας;

Το ότι έχουμε ήλιο και θάλασσα μας κάνει πλούσιους; Πού είναι η αξιοποίηση τους; Πού είναι ο ορυκτός μας πλούτος; Όποιoς έχει λεφτά ζει για τον φτωχό, χεστήκαμε; Η Βέροια σας θυμίζει κάτι Κε Υπουργέ; Ο Θεός να βάλλει το χέρι του να μη βρεθώ σε κλέφτες μπροστά ή να μπορέσω να καβαντζάρω τα 70 να χαρώ τη σύνταξη; (Α ρε περήφανα γερατειά. Μες την περηφάνια θα πάτε… σα σκυλιά στ’ αμπέλι). 

Η ταμπέλα ότι έχουμε πολιτισμό, αλλά φοβού τους βάρβαρους Έλληνες; Στόχος η ανεργία να χτυπήσει 100% στην Ελλάδα για να μας δώσουν μπόνους; Αδιαφορία γιατί αυτοί είναι βλάχοι και φοράνε φόρμες και γαλότσες; Στόχος να κάνετε τη θάλασσα στεριά και έχετε βαλθεί να πεθάνετε το γαλάζιο που έχουμε δίπλα μας;

Μία χώρα που είναι χώρος και πετάμε μπάζα; Ένας διεθνής εξευτελισμός και ό,τι χαρήκατε χαρήκατε, τα κεφάλια μέσα τώρα; Μία κλίκα απατεώνων που κοροϊδεύουν και εξαπατούν προς ίδια οφέλη; (Ποτέ δεν κατάλαβα τη διαφορά συνδικαλιστή του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ, ή του ΚΚΕ). Το ταμείο το’ χει η κάθε κυβέρνηση και κρίνει κατά βούληση του πελατειακού σχεδιασμού; Το ότι με τέτοιες αμοιβές οι πολιτικοί είναι μακράν νυχτωμένοι τι συμβαίνει στο κόσμο; 

Αν υπάρχουν όλα αυτά που ανέφερα τότε φοβάμαι ότι η χώρα έχει τελειώσει. Αν δεν αλλάξουμε αυτές τις φόρμες αντίληψης και ζωής, φοβάμαι ότι δεν θα ζήσουμε ένα Ζ μέσα μας αλλά μία ΗΤΤΑ και μια ζωή θα είμαστε η χώρα του Ζήτα.

Αν αλλάξουμε αυτά θα βρούμε το χαμένο πατριωτισμό μας και θα ξαναγίνουμε πάλι υπερήφανοι. Γιατί καλοί πολιτικοί υπάρχουν και θα υπάρξουν. Κακή πολιτική υπάρχει.

Λύσεις υπάρχουν. Δεν τις βλέπουμε γιατί κοιτάμε αλλού.