της Αρτέμιδος Καπούλα

Είναι μικρά, κίτρινα, συνήθως φωσφοριζέ με έντονο μαύρο μελάνι. Τις τελευταίες μέρες τα βλέπω παντού. Κολλημένα στους στύλους της ΔΕΗ, στην είσοδο της πολυκατοικίας, στα σούπερ μάρκετ, πάνω στο παρμπρίζ των αυτοκινήτων. Το τελευταίο με προκαλούσε από το τζάμι του ασανσέρ. Το κείμενο λιτό: «Αγοράζω παλιά κοσμήματα και χρυσό. Άμεσα μετρητά, εχεμύθεια. Κος Τάκης τηλ. 697…..»
Δεν είναι διαφήμιση των παλιών γνωστών ενεχυροδανειστηρίων που υπάρχουν στην πλατεία Ομονοίας, όχι...


Δεν υπάρχει διεύθυνση, κατάστημα σαν αυτά που βλέπαμε σε παλιές ελληνικές ταινίες με τον κύριο με κείνο το περίεργο αντικείμενο κολλημένο στο μάτι. Δεν μιλάμε για νόμιμη μπίζνα. Μιλάμε για μαύρη μπίζνα. Δεν θα τους βρεις στον χρυσό οδηγό στην κατηγορία «διευκολύνσεις με μετρητά χωρίς επώνυμο» Υπήρχαν πάντα, αλλά με την αρχή της οικονομικής κρίσης έγιναν περισσότεροι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο κλάδος τους να υφίσταται τις επιπτώσεις του πληθωρισμού υπηρεσιών. Υπάρχουν πλέον τόσοι πολλοί ενεχυροδανειστές, οι οποίοι έχουν μαζέψει τόσο χρυσάφι, ώστε η αγορά αρχίζει και παρουσιάζει καχεξίες. Κοινώς ξεπουλήσαμε τα χρυσαφικά, τα ασημικά τους είναι αδιάφορα και τώρα αντιμετωπίζουν κρίση και οι ενεχυροδανειστές.

Ο κύριος Τάκης απάντησε στο δεύτερο χτύπημα του τηλεφώνου. Ηλικία απροσδιόριστη, κάπου μεταξύ 45 και 65. Μετά τις «συστάσεις» και τις απαραίτητες εξηγήσεις για το που βρήκα το τηλέφωνο του (checking της απόδοσης της διαφημιστικής καμπάνιας;) απόλυτα ευγενικός, αντιμετώπισε την επιφυλακτικότητα μου με επιδεξιότητα. «Δεν είμαι εδώ για να σας εκμεταλλευτώ αλλά για να σας διευκολύνω» μου τόνισε. «Μπορώ να αγοράσω οτιδήποτε κόσμημα έχετε, λίρες ή αντικείμενο αξίας στην τρέχουσα τιμή της αγοράς. Μετρητά. Μπορώ να έρθω στο σπίτι σας ή να συναντηθούμε όπου εσείς θέλετε. Θα κάνω μια εκτίμηση των αντικειμένων και την επόμενη ώρα έχετε τα χρήματα σας χωρίς να το μάθει κανείς. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου θέλετε.»

«Οι δουλειές πάνε καλά ε; » τόλμησα να αστειευθώ..

«Αφήστε τα κυρία μου, τι να λέμε; Ο κόσμος έχει ανάγκη, τα πράγματα είναι δύσκολα και δυστυχώς θα γίνουν χειρότερα» ήταν η αποστομωτική απάντηση που εισέπραξα. «Εγώ ξέρετε έχω πελάτες από τα Βόρεια προάστια μέχρι τον Πειραιά. Ανθρώπους πνιγμένους στα χρέη ή νοικοκυραίους που τώρα πια δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και αναγκάζονται να πουλήσουν. »

Οταν άρχισε η κρίση, οι πρώτοι που έσπευσαν στους ενεχυροδανειστές ήταν οι συνταξιούχοι και γενικά άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Μετά άρχισαν να τους ακολουθούν και οι νεότεροι, προσπαθώντας να δώσουν οτιδήποτε μπορούσε να τους αποδώσει κέρδος. Στην αρχή τα ενεχυροδανειστήρια έπαιρναν ως και τηλεοράσεις.

Ομως σταμάτησαν να δέχονται ηλεκτρικές συσκευές όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να τις διοχετεύσουν στην αγορά. Σήμερα τα περισσότερα δέχονται μόνο χρυσό. Αν πρόκειται για κοσμήματα το σχέδιο ή η παλαιότητα δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο. Αποτιμάται μόνο το μέταλλο συνήθως στο 10% της αρχικής αγοραίας αξίας. Επιτόκιο; Εξαρτάται που θα πας και με ποιον έχεις να κάνεις. Υπάρχει το κρατικό ενεχυροδανειστήριο στην Πεσμαζόγλου που δανείζει με επιτόκιο 6% και το ενέχυρο διατηρείται εξασφαλισμένα για έξι μήνες στη θυρίδα. Στα ιδιωτικά μπορείς να βρεις, να ακούσεις και να συμφωνήσεις απίστευτα πράγματα...

Διαβεβαίωσα τον κ. Τάκη ότι θα τον καλέσω μόλις το αποφασίσω και έκλεισα το τηλέφωνο. Δυστυχώς για μένα δεν έχω τίποτα να πουλήσω, κύριε Τάκη μου, ούτε καν ένα χρυσό δόντι της γιαγιάς. Με βάλατε σε σκέψεις όμως. Δεν είμαι ο Βαρουφάκης για να μπορώ να έχω μια παγκόσμια και αναλυτική άποψη της οικονομίας. Ομως αν οι «κύριοι Τάκηδες» αυτής της χώρας αυξάνονται με αλματώδη ταχύτητα και σπρώχνουν χοντρά λεφτά σε διαφήμιση τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε ανοίξαμε τα σκρίνια και ξεπουλάμε τα πάντα, είτε άρχισε, επιτέλους, η ανάπτυξη. Έστω και με ενέχυρο...