Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Ελλαδικά, dk | Posted On Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010
Η προσπάθεια μοιάζει αξιέπαινη και ανοίγει παράθυρο αυξημένων προσδοκιών για το μέλλον, εφόσον η σειρά λειτουργήσει ως παράδειγμα προς μίμηση, ως κομιστής νέων, ευπρεπέστερων ηθών στην ελληνική τηλεόραση...
Έχετε σκεφτεί ωστόσο, πόσο η διάθεση συγκίνησης και σφιγμένης καρδιάς που εκ των πραγμάτων διαμορφώνει το σενάριο (οι τραγικές ιστορίες ανθρώπων που προσβλήθηκαν από τη νόσο του Χάνσεν) έρχεται να ταιριάξει σαν γάντι στο νεφέλωμα εθνικής μελαγχολίας που βιώνουμε ως χώρα, από εκείνο το μοιραίο μεσημέρι Παρασκευής του Απριλίου, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, με μοβ-πένθιμη γραβάτα, τον ήλιο να μην τον αφήνει να κοιτάξει την κάμερα (επομένως και την ελληνική κοινωνία) στα μάτια, και με φόντο τα ανυποψίαστα νερά και τους βαρκάρηδες του Καστελλόριζου, ανακοίνωνε περίπου ως λυτρωτική επιλογή, την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στις Δυνάμεις του Μνημονίου;
Έκτοτε, το πηγαίο χαμόγελο του μέσου Έλληνα έγινε αντικείμενο… amber alert, η εθνική, οικογενειακή και προσωπική προοπτική συννέφιασαν, και στο λεξιλόγιό μας προστέθηκε μια δυσνόητη και ενοχλητική φρασεολογία: Τα spreads, η αναθεώρηση του χρέους, τα stress tests των τραπεζών, η επιμήκυνση (του μνημονίου, ή του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, όπως θα έλεγαν οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές της παρανόησης).
Στην πολιτική επιστήμη της επικοινωνίας, που για όσους δεν το γνωρίζουν, διδάσκεται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα και δεν αποτελεί φυσικά… βιωματική εμπειρία, η οποία προέκυψε στο κεφάλι του… γνωστού κασίδη, το spinning της ψυχολογίας των μαζών, λειτουργεί ως απαράβατος μοχλός επίτευξης του αντικειμενικού στόχου κάποιου. Γιατί, η ψυχολογία αγγίζει το θυμικό του κοινού-στόχου, και είναι ευκολότερο μέσω ενός τέτοιου καταλυτικού επηρεασμού, να οδηγήσεις τα πράγματα εκεί που θέλεις.
Σε μια εποχή λοιπόν κατά την οποία ακόμη και η υποψία αισιοδοξίας για το μέλλον απαγορεύεται, η καταθλιπτική ατμόσφαιρα του «Νησιού» έρχεται να επιτείνει την αυθυποβολή των Ελλήνων στο… dead end. Δηλαδή, στο αδιέξοδο του σήμερα, που δεν επιτρέπει φυσικά ακόμη και στην πιο ατίθαση ματιά να ταξιδέψει πιο μακριά, στο μέλλον.
Ο δύσκολος χειμώνας που έχουμε μπροστά μας επιβαρύνεται, γίνεται βουνό. Με την ακρίβεια να καλπάζει αχαλίνωτα, το οικογενειακό εισόδημα να συρρικνώνεται και κάθε παρέα να έχει τουλάχιστον μια θλιβερή ιστορία να διηγηθεί σε κάποιο κοινό αντάμωμα (ανεργία, απόλυση, ακόμη και παθολογικές συνέπειες από τη ψυχολογική φόρτιση της συγκυρίας), λίγοι είναι εκείνοι που θα επιλέξουν να πνίξουν τις εσωτερικές αναζητήσεις τους, βγαίνοντας έξω. Θα μείνουν σπίτι, θα ανοίξουν τηλεόραση και όλοι θα συζητούν για το «Νησί». Και αυτό το κλίμα εθνικής μελαγχολίας θα μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, από σπίτι σε σπίτι.
Γυρίστε τώρα το ρολόι της μνήμης σας έξι χρόνια πριν. Στο απέραντο ελληνικό καλοκαίρι του 2004. Κάτι η Εθνική του Ρεχάγκελ, κάτι η Number One Έλενα, και πάνω από όλα τα μετάλλια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, είχαν επιτρέψει στην ψυχολογία της μάζας, να ταξιδέψει, χωρίς επιστροφή όπως πιστεύαμε, σε ένα μέλλον βγαλμένο από τα πιο σιωπηρά όνειρα αυτού του λαού. Όνειρα που επιχειρούσαν άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Τότε φυσικά, η ελληνική κοινωνία δεν ήταν ώριμη για να αποδεχθεί το «Νησί» της Χίσλοπ. Σήμερα, ίσως και να αποτελεί την αφορμή για να ξανασταθούμε στα πόδια μας.
Αν δεν μελαγχολήσουμε οριστικά.
statesmen.gr
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης θα διαγράφονται.