Αυτό το πρότυπο είχε και άλλες αποκρουστικές πλευρές τις οποίες αποπειράθηκαν και οι οποίες ευτυχώς δεν υλοποιήθηκαν. Όπως η κοινή πορεία Ελληνίδων Γυναικών με αυτές της ρατσιστικής κεμαλικής Εργκένεκον, την 19η Μαίου. Μια πορεία των δυνάμεων του ρατσισμού και μάλιστα γυναικών, μητέρων, αδελφών, συζύγων. Τόσο μεγάλος ήταν ο εκφυλισμός τους. Τόσο μεγάλη η ύβρις προς τους νεκρούς.

Το μοντέλο αυτό, αντί την ανάδειξη του Θρακικού πλεονεκτήματος μετέβαλε τη Θράκη σε μειονέκτημα. Σε περιθωριακή αντί κεντρική δυναμική περιοχή. Τους προειδοποίησα ότι θα ξανακάνουν την Αλεξανδρούπολη Δεδέαγατς. Παραμένει μαζί με την Καβάλα ένα τυφλό αζήτητο λιμάνι και εκτός προορισμών ως πόλη. Εκτός από τις ροές των χειραγογούμενων μεταναστών.

Είναι γνωστοί οι νέοι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για τη Θράκη. Από τον συναθλητή μου και φίλο Ηλία Ευαγγελίδη έως τον Πασχάλη Χριστοδούλου. Είναι γνωστοί αυτοί που είπαν ΠΡΩΤΑ Η ΘΡΑΚΗ. Όπως είναι πολύ γνωστοί αυτοί που είπαν πρώτα ο εαυτός μας, η καρέκλα, τα προνόμια, οι μισθοί, η ιδιωτική συσσώρευση, η πολιτική ως μονιμουπαλληλία, οι καριέρες, η φωτό ως οικογενειακό κειμήλιο, ο μικρόκοσμος μας. Αυτά που δημιούργησαν μια οικονομία πληρωμής χρεών.

Με αφορμή τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, παρατηρώ στη Θράκη ένα αποκρουστικό φαινόμενο πολιτικού μεταμορφισμού και χαμαιλεοντισμού που χαρακτηρίζει τις υπανάπτυκτες κοινωνίες και τα υπανάπτυκτα πολιτικά συστήματα. Εκφράζεται μάλιστα με μια ιδιαίτερη θρασύτητα ολοκληρωτικού τύπου, λόγω απουσίας δημοκρατικού διαλόγου. Όπως γράφω στο βιβλίο μου «Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ, ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος», ο χαμαιλεοντισμός είναι κυρίαρχο ενδημικό χαρακτηριστικό της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΚΑΣΟΡ. Τα παραδείγματα είναι άπειρα, όχι στην cosco ναι στην cosco, λεφτά υπάρχουν λεφτά δεν υπάρχουν κλπ.

Σπάνια τα συναντά η πολιτική επιστήμη.

Έτσι οι επιφανείς εκπρόσωποι υποβάθμισης της Θράκης και υπονόμευσης του γεωοικονομικού πλεονεκτήματος της, οι πλάστες του μοντέλου των Σαππών, μπορεί να ονομαστεί και των πεχλιβάνηδων, παρουσιάζονται δεκαετίες μετά, το 2010, ως υπερασπιστές της κεντρικότητας της.

Ως γνωστόν ο άξονας Αλεξανδρούπολη, Μπουργκάς, Δούναβης, Βουκουρέστι, Οδησσός, Κίεβο απετέλεσε επί δεκαετίες θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητας μου. Πολύ περισσότερο από τους Γάλλους και τους Ιταλούς που αγωνίστηκαν πολύ αργότερα για τον άξονα Λυών, Τορίνο, Κίεβο και τον πέτυχαν. Τι έκαναν εδώ και δεκαετίες αυτά τα εγχώρια πρόσωπα; Τίποτα. Καταδίκασαν, επιδεικνύοντας ένα υψηλό επίπεδο ανευθυνότητας και ιδιωτισμού, την πλέον δυναμική περιφέρεια της χώρας στο τέλμα μιας υπανάπτυκτης οικονομίας, στον μικρόκοσμο της μικροπολιτικής, παρακμιακής αναπαραγωγής τους. Υφιστάμενο παθητικό πεδίο πρωτοβουλιών ξένων δυνάμεων.

Το πρώτο που χρειάζεται η Θράκη αλλά και η Ελλάδα για να συγχρονιστεί με την ευνοϊκή γι αυτήν ιστορική εξέλιξη, είναι μια άλλη δημόσια πολιτική ηθική. Ο μεταμορφισμός και ο χαμαιλεοντισμός δεν αποτελούν εφόδια για το μέλλον. Αντίθετα.

Γι αυτό το λόγο οι καθεστωτικές δυνάμεις του μεταμορφισμού, της πολιτικής ως απάτη και του χαμαιλεοντισμού πρέπει να ηττηθούν στις προσεχείς εκλογές.

Αυτή είναι μια στάση μιας κοινωνίας, ενός τόπου που σέβεται τον εαυτό του και προσδοκά έναν πρωταγωνιστικό ιστορικό ρόλο. Αυτό ήθελα να κάνω οργανώνοντας το πρώτο συνέδριο Θρακών στις Φέρρες το 1994, που αυτές οι ίδιες παρακμιακές δυνάμεις εκφύλισαν.

Το τρις εξ αμαρτείν ουκ λαού σοφού.