ΔΟΥΛΕΙΑ Ή ΚΗΔΕΙΑ ;
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Διάφορα, Ελλαδικά, dk | Posted On Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
της Αρτέμιδος Καπούλα
Την προηγούμενη εβδομάδα χάθηκε ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο. Το μόνο που ήθελα ήταν να παραβρεθώ στο τελευταίο του ταξίδι, να βρεθώ μαζί με εκείνους που τον αγάπησαν, να μοιραστώ τις μνήμες και την θλίψη μου. Την επόμενη μέρα, αφού δέχθηκα τα συλλυπητήρια των συναδέλφων, ήρθε η και η σειρά του εργοδότη ο οποίος μου τόνισε αυτολεξεί ότι η επιλογή μου να πάω στην κηδεία και όχι στην δουλειά δεν ήταν και η καλύτερη. Με λίγα λόγια επειδή η δουλειά μου είναι προσωρινή-θα διαρκέσει μόνο ενάμιση μήνα-η απόφαση μου στοίχισε τις ελπίδες για μελλοντική παραμονή μου...
Δεν θέλω να σταθώ στο γεγονός ότι έχουμε γυρίσει σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, σε σύγχρονες σχέσεις δουλείας. Η προσφορά σε ανθρώπινο δυναμικό είναι τόσο μεγάλη που ο καθένας που μπορεί να σου δώσει ένα μεροκάματο έχει και οποιαδήποτε απαίτηση θέλει, θεωρώντας ότι δεν έχεις το δικαίωμα άρνησης. Ανθρώπινα αναλώσιμα καταντήσαμε αλλά αυτό είναι πια γνωστό σε οποιονδήποτε ψάχνει για δουλειά.
Αυτό που με σόκαρε πιο πολύ και με έβαλε σε σκέψεις είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν κάνουν πια πίσω ούτε στην ανθρώπινη απώλεια. Ήμασταν ένας λαός που πάντα σεβόταν τους νεκρούς του, στεκόταν με συμπόνια και κατανόηση, τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από τον πόνο μπροστά στον χαμό, στο θάνατο. Από τον Σοφοκλή έως και σήμερα στους σύγχρονους πολέμους η πιο ιερή ώρα, εκείνη που παγώνουν όλα, είναι εκείνη που θάβεις τους αγαπημένους σου. Είναι τουλάχιστον οδυνηρό να συνειδητοποιείς ότι μερικοί άνθρωποι βάζουν το οικονομικό και επιχειρηματικό τους όφελος πάνω από όλα.
Δεν με νοιάζει που έχασα την προοπτική μιας δουλειάς, την ίδια απόφαση θα πάρω και στο μέλλον αν πρέπει να διαλέξω, βλέπετε δεν είμαι εγώ εκείνη που μπορεί να καθορίσει πότε θα χαθούν οι αγαπημένοι της. Με νοιάζει που κάποιοι πιστεύουν ότι είμαι ίδια σαν αυτούς, άνθρωπος δηλαδή κενός και ασεβής. Και εύχομαι ολόψυχα να αποτελούν την μειοψηφία, το φωτεινό παράδειγμα προς αποφυγήν.
protagon.gr
είμαστε όλοι μαζί σου.. τα ίδια θα αντιμετωπίσουμε σε ανάλογη περίπτωση
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καταλαβαίνω αλλά δε σταματάω μόνο εκεί. Σε συναιθάνομαι και σε βεβαιώνω ότι αγωνίζομαι, όχι μόνο σαν γυναίκα αλλά και σαν μητέρα με παιδιά που πήραν τα πτυχία τους και ζητούν έργασία, σαν εργαζόμενη εγώ η ίδια και σαν άτομο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τεχνοκρατική κοινωνία, στην οποία κάποια εισερχόμενα μοντέλα μας οδήγησαν και χάσαμε τον ανθρωπισμό μας και το δικαίωμα να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και τον πατροπαράδοτο φόρο τιμής σε ένα νεκρό , έχει φτάσει ήδη στα άκρα της εξέλιξής της. Έχει αρχίσει ήδη να φθίνει.
Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή ό ανθρωπισμός θα ξαναβρεί τη χαμένη αξία του.
Μην απελπίζεσαι και συνέχισε να υψώνεις φωνή διαμαρτυρίας. Κάποιοι πάντα θυσιάζονται, κάποιοι χάνουν πολλά και σημαντικά. Έτσι κερδίζονται οι αγώνες.
Είμαι μαζί σου και σε συγχαίρω για τη διαμαρτυρία σου.
Απλά μόνο σου ζητώ συγγνώμη για την ανωνυμία μου.