ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
| Ετικέτες Διάφορα, Ελλαδικά, Κρίση-Παγκόσμια Διακυβέρνηση, dk | Posted On Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
Εδώ και μήνες από την αρχή της χρονιάς υπάρχει κάθε μέρα μια αγωνία, μια βουβαμάρα. Κάθε 2-3 μέρες φεύγει κι ένας εργαζόμενος. Δεν έχει ιδέα πριν πάει για δουλειά. Απλά κάποια στιγμή τον φωνάζουν και του λένε τα νέα. "Λυπάμαι, είσαι στο σχέδιο περικοπών προσωπικού" ...
Αυτά τώρα με το 2% στο όριο των απολύσεων. Και βέβαια η εταιρεία περιμένει την ψήφιση του 4% που μέ δεδομένο το ότι μιλάμε για πάνω από 250 εργαζόμενους, υπολόγισε πόσοι θα φεύγουν κάθε μήνα. Σε λίγους μήνες θα έχουν μείνει οι μισοί.
Ο διευθυντής προσωπικού με τους "συνοδούς" του βέβαια είναι στο πλάι των εργαζόμενων σε κάθε απεργία. Ακριβώς στο πλάι όμως. Ανάμεσα σ΄αυτούς και στους συνδικαλιστές που έρχονται στην πόρτα για ενημέρωση. Σε κάθε βάρδια. Κι όταν κάτι ξεφύγει, μια λέξη ακόμα κι ένα "γεια σου συνάδελφε" πάει κοντά και ρωτάει επιθετικά! "Τι σου είπε; για λέγε τι σου είπε;"
Κανονικό κλίμα κόλασης και... τρομοκρατίας, κι αν έχει κανείς παιδιά και το σωματείο δεν τα καταφέρνει να στηρίξει, το βουλώνει και το τρώει. Κανονικά.
Πριν από λίγες μέρες όμως το αίσχος ξεπέρασε τα όρια! Είχε μπει ο μήνας και κανένας δεν έφυγε τις πρώτες μέρες. Αγωνία, αναμονή, ποιος να έχει σειρά...
Κάλεσαν κάποιον στη μέση της δουλειάς και του ανακοίνωσαν πως φεύγει. Δάγκωσε τα χείλια, σκέφτηκε το σπίτι, τι θα πει μόλις γυρίσει, ένας κόμπος στο λαιμό, γύρισε την πλάτη και πήγε να μαζέψει πράγματα. Σε λίγο σχόλαγε κι η βάρδια...
Πήγε να πάρει το λεωφορείο της εταιρείας να γυρίσει σπίτι από Μεσόγεια - Αθήνα για τελευταία φορά. Κι εκεί του είπαν πως δεν μπορεί να πάει με το λεωφορείο, αφού δεν ανήκει πια στην εταιρεία!! Παρακάλεσε, φώναξε, διαμαρτυρήθηκε, "ρε παιδιά που ζούμε, είναι δυνατόν; Πως θα γυρίσω σπίτι;"
"Βρες τρόπο μόνος σου" του είπαν.
Ο οδηγός του έλεγε πως λυπάται, πως καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί να τον πάρει γιατί κινδυνεύει κι η δική του δουλειά. Σίγουρα τον είχαν απειλήσει πριν.
Οι υπόλοιποι μες το λεωφορείο παρακολουθούσαν τη σκηνή ντροπιασμένοι, μουρμουρίζοντας κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο χωρίς κανένας να τολμάει να κάνει κάτι.
Το λεωφορείο ξεκίνησε.Έκλεισε την πόρτα κι έφυγε. Κι αυτός μόνος, αηδιασμένος, ταπεινωμένος, απολυμένος, άναυδος... πήρε τρέμοντας τη γυναίκα του και της ζήτησε ποιος ξέρει πως να έρθει να τον πάρει....
Έτσι σπάει ο τσαμπουκάς...
Έτος 2010. Ελληνική Δημοκρατία, ιδιωτικός τομέας. Μια χώρα που ανήκει πια αλλού. Σε χέρια ξένα. Σε μακρινούς μετόχους με άγνωστα στοιχεία και ονόματα. Στις αγορές και την κόλαση των στατιστικών στοιχείων.
Η εταιρεία είναι εισηγμένη στο Ελλ.Χρηματιστήριο και θα δηλώσει κέρδη στον ισολογισμό της.
Κύριοι μικροί και μεγάλοι μέτοχοι μπορείτε να είστε ήσυχοι. Έχουν λάβει τα μέτρα τους. Και τα μέτρα κάποιων άλλων επίσης.
(Δεν υπάρχει στα παραπάνω η παραμικρή υπερβολή. Το έμαθα εντελώς τυχαία από πρώτο χέρι. Έγινε ακριβώς έτσι... Δε λέω πιο συγκεκριμένα τίποτα για να μην πάρω κανένα στο λαιμό μου).
Ο διευθυντής προσωπικού με τους "συνοδούς" του βέβαια είναι στο πλάι των εργαζόμενων σε κάθε απεργία. Ακριβώς στο πλάι όμως. Ανάμεσα σ΄αυτούς και στους συνδικαλιστές που έρχονται στην πόρτα για ενημέρωση. Σε κάθε βάρδια. Κι όταν κάτι ξεφύγει, μια λέξη ακόμα κι ένα "γεια σου συνάδελφε" πάει κοντά και ρωτάει επιθετικά! "Τι σου είπε; για λέγε τι σου είπε;"
Κανονικό κλίμα κόλασης και... τρομοκρατίας, κι αν έχει κανείς παιδιά και το σωματείο δεν τα καταφέρνει να στηρίξει, το βουλώνει και το τρώει. Κανονικά.
Πριν από λίγες μέρες όμως το αίσχος ξεπέρασε τα όρια! Είχε μπει ο μήνας και κανένας δεν έφυγε τις πρώτες μέρες. Αγωνία, αναμονή, ποιος να έχει σειρά...
Κάλεσαν κάποιον στη μέση της δουλειάς και του ανακοίνωσαν πως φεύγει. Δάγκωσε τα χείλια, σκέφτηκε το σπίτι, τι θα πει μόλις γυρίσει, ένας κόμπος στο λαιμό, γύρισε την πλάτη και πήγε να μαζέψει πράγματα. Σε λίγο σχόλαγε κι η βάρδια...
Πήγε να πάρει το λεωφορείο της εταιρείας να γυρίσει σπίτι από Μεσόγεια - Αθήνα για τελευταία φορά. Κι εκεί του είπαν πως δεν μπορεί να πάει με το λεωφορείο, αφού δεν ανήκει πια στην εταιρεία!! Παρακάλεσε, φώναξε, διαμαρτυρήθηκε, "ρε παιδιά που ζούμε, είναι δυνατόν; Πως θα γυρίσω σπίτι;"
"Βρες τρόπο μόνος σου" του είπαν.
Ο οδηγός του έλεγε πως λυπάται, πως καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί να τον πάρει γιατί κινδυνεύει κι η δική του δουλειά. Σίγουρα τον είχαν απειλήσει πριν.
Οι υπόλοιποι μες το λεωφορείο παρακολουθούσαν τη σκηνή ντροπιασμένοι, μουρμουρίζοντας κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο χωρίς κανένας να τολμάει να κάνει κάτι.
Το λεωφορείο ξεκίνησε.Έκλεισε την πόρτα κι έφυγε. Κι αυτός μόνος, αηδιασμένος, ταπεινωμένος, απολυμένος, άναυδος... πήρε τρέμοντας τη γυναίκα του και της ζήτησε ποιος ξέρει πως να έρθει να τον πάρει....
Έτσι σπάει ο τσαμπουκάς...
Έτος 2010. Ελληνική Δημοκρατία, ιδιωτικός τομέας. Μια χώρα που ανήκει πια αλλού. Σε χέρια ξένα. Σε μακρινούς μετόχους με άγνωστα στοιχεία και ονόματα. Στις αγορές και την κόλαση των στατιστικών στοιχείων.
Η εταιρεία είναι εισηγμένη στο Ελλ.Χρηματιστήριο και θα δηλώσει κέρδη στον ισολογισμό της.
Κύριοι μικροί και μεγάλοι μέτοχοι μπορείτε να είστε ήσυχοι. Έχουν λάβει τα μέτρα τους. Και τα μέτρα κάποιων άλλων επίσης.
(Δεν υπάρχει στα παραπάνω η παραμικρή υπερβολή. Το έμαθα εντελώς τυχαία από πρώτο χέρι. Έγινε ακριβώς έτσι... Δε λέω πιο συγκεκριμένα τίποτα για να μην πάρω κανένα στο λαιμό μου).
μπουρδελο μας καταντησαν ρε
ΑπάντησηΔιαγραφήπου ειναι η ελληνικη λεβεντια??
ξυπνηστε ελληνεςςςςςςςςς