Ο συνήθης τραγικός επίλογος των προδομένων λαϊκών εξεγέρσεων γράφτηκε και στην ταραγμένη Ταϊλάνδη. Επειτα από πολυήμερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που γίνονταν όλο και βιαιότερες, ο κυβερνητικός στρατός οδήγησε τα τανκς πάνω από τα οδοφράγματα και έριξε στο ψαχνό κατά των διαδηλωτών, σκοτώνοντας πάνω από 50 και τραυματίζοντας εκατοντάδες.

Λίγο πριν από την τελική έφοδο των τανκς, οι άνθρωποι που κατηύθυναν τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ως ηγέτες του Ενωμένου Κινήματος για Δημοκρατία Ενάντια στη Δικτατορία (UDD), γνωστού και ως κινήματος των «κόκκινων πουκάμισων», ζήτησαν από τους διαδηλωτές να επιστρέψουν ήσυχα στα σπίτια τους, διότι το πάρτι τέλειωσε «προς το παρόν»... 

Στο πρόχειρο στρατόπεδο που είχαν στήσει οι διαδηλωτές στο κέντρο της Μπανγκόκ, οι εκκλήσεις για παράδοση έγιναν δεκτές με γιουχαΐσματα και κραυγές για συνέχιση της εξέγερσης. Ακολούθησε ο ήχος των ερπυστριών πνίγοντας τις φωνές των διαδηλωτών και τις ελπίδες ότι κάτι θα άλλαζε στην Ταϊλάνδη.

Εξι από τους ηγέτες των «κόκκινων πουκάμισων» και εκατοντάδες απλοί εξεγερμένοι βρίσκονται στα χέρια των αρχών ως τρομοκράτες, λαμπρά κτίρια της πρωτεύουσας όπως το πολυτελές εμπορικό κέντρο Central World, το χρηματιστήριο και η δημόσια βιβλιοθήκη καπνίζουν ακόμη μετά τους ανελέητους εμπρησμούς τους και 23 από τις 76 επαρχίες της χώρας πάνε για ύπνο νωρίς, καθώς τους έχει επιβληθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης. 

Σκηνικό λίγο πολύ γνωστό στη μακρινή «χώρα των χαμόγελων» που από το 2001 μέχρι σήμερα βασανίζεται από τις εσωτερικές διαμάχες των πολιτικών της ελίτ. Οπως οι παλαιότερες, έτσι και η τωρινή λαϊκή εξέγερση ξεκίνησε ακριβώς από αυτή την παρασκηνιακή διαμάχη κι είχε αρχικά το εξαιρετικά «βατό» αίτημα της πρόωρης διεξαγωγής εκλογών. 

Αλλωστε, ο άνθρωπος που βρισκόταν πίσω από τα «κόκκινα πουκάμισα» ήταν ο Τακσίν Σιναουάρτα, ο πρώην πρωθυπουργός που ανατράπηκε από σύντομο και αναίμακτο στρατιωτικό πραξικόπημα το 2006. Ο Σιναουάρτα δεν ήταν άνθρωπος του λαού, αλλά αντίθετα άνθρωπος των παραδοσιακών οικονομικών ελίτ της χώρας, μια και ο ίδιος ήταν βαθύπλουτος επιχειρηματίας που βαρυνόταν μάλιστα με βάσιμες κατηγορίες διαφθοράς και διαπλοκής. Υλοποιώντας όμως μια πολιτική υποτέλειας στους ξένους επενδυτές, έκανε εχθρούς του τους ντόπιους παράγοντες της οικονομίας, που στράφηκαν εναντίον του συμμαχώντας με τις στρατιωτικές και δικαστικές ελίτ. 

Μετά την ανατροπή του Σιναουάρτα από τα τανκς, διαμορφώθηκαν δύο αντίπαλοι κομματικοί σχηματισμοί στην Ταϊλάνδη. Το Κόμμα Λαϊκής Εξουσίας (ΡΡΡ), που υποστήριζε τον πρώην πρωθυπουργό-επιχειρηματία, και η Λαϊκή Συμμαχία για Δημοκρατία (PAD), των αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων. Αντλώντας ψήφους από τις μεσαίες τάξεις των βορειοανατολικών και βόρειων επαρχιών που είχαν ωφεληθεί από την οικονομική πολιτική του Σιναουάρτα, το ΡΡΡ κέρδισε τις εκλογές του 2007. Η διελκυστίνδα της εξουσίας όμως δεν σταμάτησε. 

Το PAD, με την υποστήριξη του 82χρονου βασιλιά, των στρατηγών και της δικαστικής ελίτ, κατάφερε το 2008 να ρίξει την κυβέρνηση του ΡΡΡ, με δικαστική απόφαση. Ετσι σχηματίστηκε η σημερινή κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αμπίσιτ Βετζατζίβα. Από αυτή την κυβέρνηση ζήτησαν τα «κόκκινα πουκάμισα» του UDD να προκηρύξει εκλογές, με την ελπίδα να επιστρέψει ο Σιναουάρτα. 

Οι αρχικές κινητοποιήσεις, όμως, ανέδειξαν σταδιακά τα βαθιά κοινωνικά προβλήματα που σημαδεύουν και την Ταϊλάνδη. Με άλλα λόγια, οι διαδηλώσεις ξέφυγαν από τον έλεγχο του UDD και οι διαδηλωτές διατύπωναν νέα αιτήματα, αδιαφορώντας για τις υποσχέσεις του Βετζατζίβα για εκλογές τον Νοέμβριο. Πλέον, έμπαιναν αιτήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και εκδημοκρατισμού της χώρας. Ηταν η στιγμή που ξεκίνησαν οι προτροπές των ηγετών του UDD για τερματισμό των διαδηλώσεων και τα τανκς άρχιζαν να ζεσταίνουν τις μηχανές τους. 

«Ολοι ξέρουμε ότι οι αρχηγοί μας μας πρόδωσαν. Θέλαμε δημοκρατία. Αληθινή δημοκρατία. Γιατί είναι τόσο δύσκολο αυτό;» δήλωνε στις κάμερες ένας διαδηλωτής. «Η κρίση δεν έληξε. Οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι πολύ βαθιές. Οι ταραχές θα συνεχιστούν» έλεγε στο Ρόιτερ ο διευθύνων σύμβουλος μεγάλης ταϊλανδέζικης ασφαλιστικής. Οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν και με τους δύο. Μερικοί το πάνε μακρύτερα: Τα τανκς δεν κατέβηκαν από ανάγκη, αλλά ως προειδοποίηση προς μια εργατική και αγροτική τάξη που θέλει περισσότερα απ' όσα της τάζουν οι κομματικοί της ηγέτες.