Οι χώρες αυτές αρχίζουν σιγά-σιγά να ανακάμπτουν, οι αριθμοί να "ευημερούν".  Για τους πολίτες τους όμως , η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Η σκληρή λιτότητα, η τεράστια ανεργία, η άνοδος της Ακροδεξιάς και των αυτοκτονιών ήταν το αποτέλεσμα της «βοήθειας» του ΔΝΤ αλλά και της Ε.Ε. σε Λιθουανία, Ουγγαρία και Λετονία

Δείτε αναλυτικά ...

Eάν κάποιος θέλει να δει ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της λιτότητας, γράφουν οι «News York Times», ίσως θα πρέπει να επισκεφθεί τη Λιθουανία των 3,3 εκατομμυρίων κατοίκων. 

Αντιμέτωπη με την απειλή της χρεοκοπίας και θέλοντας να αποφύγει την προσφυγή στο ΔΝΤ, η κυβέρνηση έσπευσε να σφίξει πάρα πολύ το ζωνάρι: μείωσε κατά 30% τις δημόσιες δαπάνες, περικόπτοντας 20%-30% τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και κατά περίπου 11% τις συντάξεις, αύξησε τον ΦΠΑ κατά 3% και τους φόρους που πληρώνουν οι επιχειρήσεις κατά 5%. Το τίμημα πολύ βαρύ για τα χαμηλά και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα: οι συνταξιούχοι συνωστίζονται στα συσσίτια, η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 14% και η οικονομία πέρυσι συρρικνώθηκε κατά 15%.  Το περίεργο είναι -σχολιάζουν οι «New York Times»- ότι αυτά τα μέτρα επιβλήθηκαν χωρίς σοβαρή αντίδραση από τα συνδικάτα και την αντιπολίτευση. Ο πρωθυπουργός Άντριους Κουμπίλιους ξεπέρασε τις εσωτερικές αντιρρήσεις, υποστηρίζοντας με θέρμη ότι με το έλλειμμα στο 9%, την ισοτιμία του νομίσματος «κλειδωμένη», με το ευρώ και τις διεθνείς αγορές απρόθυμες να δανείσουν, η λιτότητα ήταν και είναι μονόδρομος, εάν η Λιθουανία θέλει να ενταχθεί στην Ευρωζώνη μέχρι το 2014 και να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά της. «Είπα στους κοινωνικούς μας εταίρους ότι έτσι γράφουμε Ιστορία», υποστήριξε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Κουμπίλιους, ωστόσο αυτή είναι μικρή παρηγοριά για τον κόσμο.  Φοιτήτρια η Μόνικα Μιντβέριτ, είναι αυτή που συντηρεί τώρα την οικογένειά της, όταν ο πατέρας της έχασε τη δουλειά του στις οικοδομές. «Το μόνο που κάνει πια είναι να κάθεται μπροστά την τηλεόραση και να πίνει», λέει η Μόνικα, «έχει χάσει κάθε ελπίδα». Οι ψυχολογικές επιπτώσεις από αυτή την άγρια «δημοσιονομική προσαρμογή» είναι τεράστιες: το ποσοστό των αυτοκτονιών, που ήταν
ήδη υψηλό, αυξήθηκε κι άλλο και οι τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης κατακλύζονται από φωνές απελπισίας όσων αδυνατούν πλέον να τα βγάλουν πέρα. Πρόεδρος του Solidarumas, ενός από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας, η Αλντόνα Ζασινσκιένε έχει νιώσει από πρώτο χέρι το πρόβλημα. Για περισσότερο από έναν χρόνο ο μισθός της καλύπτει τη μηνιαία δόση του στεγαστικού δανείου του 40χρονου γιου της -περίπου 660 ευρώ-, επειδή αυτός έμεινε άνεργος. Και η ίδια και η 15χρονη εγγονή της πρέπει να επιβιώσουν με τα υπόλοιπα, που είναι 87 ευρώ τον μήνα.  Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η κυβέρνηση επιμένει να επισημαίνει τα θετικά αποτελέσματα της λιτότητας, όπως τα καφέ που αρχίζουν να γεμίζουν πάλι στην πρωτεύουσα ή τις αισιόδοξες προβλέψεις για την ανάπτυξη και την αναβάθμιση της χώρας στις διεθνείς αγορές. Για την Αλντόνα, όμως, η αισιοδοξία δεν έχει φανεί ακόμη.

Hοικονομική κρίση έχει προκαλέσει ανατροπές και στην Ουγγαρία. Μεταξύ των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, οι Ούγγροι είναι αυτοί που, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, σε ποσοστό 72% πιστεύουν ότι σήμερα είναι οικονομικά σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι την περίοδο του κομμουνισμού. Οι περισσότεροι ήλπιζαν ότι η ένταξή τους στην Ε.Ε. θα βελτίωνε τη ζωή τους και η απογοήτευση καταγράφηκε στις εκλογές.   Στα τέλη του 2008, το ΔΝΤ ήταν η λύση στο οικονομικό αδιέξοδο για την τότε κυβέρνηση και η λιτότητα και εκεί εκτόξευσε την ανεργία στο 11,2%, επίπεδο-ρεκόρ των τελευταίων 16 ετών, ενώ πέρυσι η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 6,3%. Οι Σοσιαλιστές αύξησαν τους φόρους, μείωσαν τις δαπάνες και ναι μεν περιόρισαν σημαντικά το έλλειμμα, άνοιξαν όμως τον δρόμο για την άνοδο της Δεξιάς και κυρίως της Ακροδεξιάς.  Ο επόμενος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν, του δεξιού κόμματος Fidesz, βάσισε την προεκλογική του εκστρατεία σε υποσχέσεις για μείωση των φόρων, δημιουργία θέσεων εργασίας και στήριξη των μικρών επιχειρήσεων, εξασφαλίζοντας από τον πρώτο γύρο 206 από τις 386 έδρες του Κοινοβουλίου.  Από την άλλη πλευρά, το ακροδεξιό κόμμα Jobbik του 32χρονου Γκαμπόρ Βόνα, υποδαυλίζοντας τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων, κυρίως των νέων ανέργων, και αποδίδοντας όλα τα δεινά των Ούγγρων στις μειονότητες, αναδείχθηκε τρίτη δύναμη με ποσοστό 17%.  Μεταξύ των διακηρύξεων του Βόνα ήταν η αναθεώρηση όλων των ιδιωτικοποιήσεων, η επαναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους και των όρων δανεισμού από το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες, η κατάργηση των φοροαπαλλαγών που ευνοούν τις ξένες επιχειρήσεις, η επανεξέταση της συνθήκης ένταξης της Ουγγαρίας στην Ε.Ε. και η απαγόρευση της κατοχής γης από ξένους μετά το 2011.  O δεύτερος γύρος των εκλογών στις 25 Απριλίου αναμένεται να εδραιώσει την κυριαρχία της Δεξιάς, η οποία ήδη καταγγέλλει την απερχόμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση για απάτες.