"Δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Ο πρωθυπουργός δεν είπε τα λόγια του Χαρίλαου Τρικούπη, αλλά αυτό ήταν το νόημα.

Αν η οικονομία είναι το όπλο και πολιτική σημαίνει να ξέρεις πότε να πατάς τη σκανδάλη, εμείς καταφέραμε να γεμίσουμε το όπλο με σφαίρες ΔΝΤ και να το παραδώσουμε στις δυνάμεις κατοχής, που ελέγχουν πλέον την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου.

Έχουν γραφτεί πολλά για τις ευθύνες των πολιτικών της μεταπολίτευσης για αυτή την κατάληξη. Για τη διαφθορά, την ανικανότητα και τις λάθος επιλογές και φυσικά την ατιμωρησία που συνεχίζεται...

Είναι αλήθεια ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έζησε τίμια, δούλεψε πολύ και τώρα πληρώνει τον λογαριασμό χωρίς να φταίει.

Είναι αλήθεια ότι με αφορμή την κρίση και το ΔΝΤ, δόθηκε μια καλή ευκαιρία για να αφαιρεθούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες δεκαετιών.

Ισχύει όμως και κάτι άλλο. Για αυτή την κατάσταση, ευθύνεται και ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων, που συμμετείχε στο φαγοπότι.

Ζωή τοποθετημένη στο δημόσιο, ξεπούλημα της ψήφου, αυθαίρετα και κομπίνες πάσης φύσεως τη δεκαετία του 80'. Βόλεμα και κατασπατάληση των χρημάτων που έστελναν οι κουτόφραγκοι, τους οποίους βεβαίως ληστεύαμε (και ληστεύουμε), τα καλοκαίρια, σεβόμενοι τη "βαριά βιομηχανία" μας, δηλαδή τον τουρισμό.

Σε μια νύχτα όλοι χρηματιστές στο τέλος της δεκαετίας του 90' να ασχολούμαστε με limit up, limit down και κατασκευαστικές με τη συνδρομή των παπαγάλων της τότε κυβέρνησης, οι οποίοι μας άφησαν να θρηνούμε έξω από τη Σοφοκλέους, όταν έσκασε η φούσκα και το όνειρο του εύκολου κέρδους, έγινε εφιάλτης.

Ζωή με δανεικά, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, δόσεις για τα πάντα, δόση λίγο μικρότερη από τον μηνιαίο μισθό μας για να κάνουμε το κομμάτι μας με το αστραφτερό μας όχημα. Πέντε μέρες στη δουλειά για μια νύχτα γκλαμουριάς την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα.

Μερικά μόνο στιγμιότυπα από το πώς συμπεριφερθήκαμε. Από το πώς φτάσαμε όχι απλά στην οικονομική χρεωκοπία, αλλά στην πολιτική, κοινωνική και ηθική χρεωκοπία, πάντα με την προτροπή των τραπεζών, των ΜΜΕ και των διαφημιστών, που δημιουργούσαν τα πρότυπα, τα οποία έπρεπε να ακολουθήσουμε για να μην αποκλειστούμε από την αγέλη των ιδανικών καταναλωτών.

Είναι κακό να επιδιώκει κανείς την προσωπική ευτυχία; Σύμφωνα με τον Καμί, "μπορείς να νιώσεις ντροπή όταν είσαι ευτυχισμένος μόνος σου".

Δεν νιώσαμε ποτέ καμία ντροπή. Βάζαμε πάντα πάνω από όλα το προσωπικό συμφέρον σε βάρος της κοινωνίας, της αξιοκρατίας, του κράτους, του συμπολίτη και συμμετείχαμε σε αυτά που κατηγορούμε και λοιδορούμε.

Όχι όλοι, αλλά πολλοί. Αρκετοί και για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να βουλιάξει η χώρα.