Με τήν χθεσινή Απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, της οποίας το κείμενον παραθέτουμε κατωτέρω, όλοι έχουν δικαιωθή! Καί ή Εκκλησία δέν ανακατεύεται, διότι δέν έχει αρμοδιότητα! Καί η Κυβέρνησις καλά ενεργεί, διότι αυτή έχει αρμοδιότητα! Αλλά καί οι κατά τόπους διαμαρτυρόμενοι Μητροπολίτες καλά κάνουν καί αντιδρούν, διότι αυτοί γνωρίζουν και τις επί μέρους εθνικές και κοινωνικές ευαισθησίες! Η Φαναριώτικη διπλωματία έκανε το θαύμα της! Τώρα η Κυβέρνησις μπορεί να προχωρήσει ελεύθερη πιά το εθνοκτόνο Νομοσχέδιο περί παραχωρήσεως της ελληνικής Ιθαγένειας σε μή Έλληνες! Ένα ακόμη οχυρό πέφτει! Σε λίγο θα αναγκασθούμε να αποδεικνύουμε, ότι είμαστε Έλληνες-Έλληνες! Δηλ. 'Ελληνες από την καταγωγή καί όχι "Έλληνες" από παραχώρηση του Νόμου! Ευτυχώς, ότι μέσα στην γενική τακτοποίηση όλων υπάρχει και ένα μικρό φώς! Η Ιερά Σύνοδος παραδέχεται, ότι " ο Νόμος περί Ιθαγένειας δεν ταυτίζεται απόλυτα με το μεταναστευτικό πρόβλημα. Γι' αυτό η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να μελετήσει επισταμένως τις προϋποθέσεις, βάσει των οποίων θα χορηγείται η Ελληνική Ιθαγένεια".

Ο Ιμπραήμ, αφού όλο το 1826 λεηλάτησε την Αρκαδία και την Λακωνία, επέστρεψε στην Πάτρα, και την άνοιξη του 1827 βρίσκεται στην ορεινή - Αχαΐα, όπου καταστρέφει, λεηλατεί και απειλεί, αναγκάζοντας πολλούς στο "Τουρκο- προσκύνημα" (δήλωση υπoταγής), ενώ τους χορηγούσε και .. πιστοποιητικό, το" ράγι µπουγιουρντί" (συγχωροχάρτι)!
Έτσι λιμαινόταν όλα τα χωριά. Ενώ είχαν τουρκοπροσκυνήσει Πάτρα, Καλάβρυτα και Βοστίτσα. Ο δε Ντελή Αχμέτ, πασάς της Πάτρας προστάτευε τους προσκυνημένους, κατά διαταγή του Ιμπραήμ, με πρωτοπαλλήκαρό του τον προδότη Νενέκο. Ακόμα και στο Μ. Σπήλαιο μπαινοέβγαιναν άνθρωποι του Νενέκου, ενώ ο Ιμπραήμ σχεδίαζε το πάρσιμό του. Έτσι με 13.000 στρατό και το Νενέκο με 2.000 στρατοπέδευσε στα Σάλμενα, κοντά στο μοναστήρι, που το προστάτευαν - κατ' εντολή του Κολοκοτρώνη - ο Ν. Πετμεζάς με 600 αγωνιστές, και ο υπασπιστής του Φωτάκος, καθώς και ο Κ. Μέλιος με 100 μαχητές, στη θέση "Ψηλός Σταυρός". Και πάντα με την φροντίδα του Κολοκοτρώνη οχυρώθηκε καλά το μοναστήρι και εσωτερικά. Ο Ιμπραήμ, αφού ήρθε πιο κοντά, στην Επάνω Ζαχλωρού, κάλεσε τρεις φορές τους υπερασπιστές να ... συμφιλιώσουν (να προσκυνήσουν δηλαδή).
Οι καλόγεροι, βλέποντας το δισταγμό των καπεταναίων, βλέποντας τον Νενέκο να έρχεται! με 3.000 Τούρκους και προσκυνημένους τραβολογώντας περί τους 300 αιχμαλώτους, βλέποντας το στρατό του Ιμπραήμ να τους έχει "κλείσει" από παντού, έβγαλαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλες (100 περίπου), και με μπροστάρη τον ηγούμενό τους Γεράσιµο Τορόλο, έπιασαν τη θέση "Παληάμπελο" και άρχισαν το τουφεκίδι! "... Τούτο δε ιδόντες ημείς εξεροκοκκινήσαμεν, από την εντροπή μας και παρευθύς εβγήκαμεν από το μέρος της Κισσωτής, να υπάγομεν εις τον πόλεμον, που με την έφοδο του Τουρκικού ταχτικού είχε πια γενικευτεί και βάσταξε 13 ώρες ... ". (Φωτάκου, Απομνημονεύματα, τ. Β', σελ. 434).
Μέχρι και στα έλατα ανέβηκαν οι υπερασπιστές του μοναστηριού και πυροβολούσαν τους Τούρκους και τους προσκυνημένους, με πείσμα, ώσπου τους έτρεψαν σε φυγή, και γενική υποχώρηση, προς τα Καλάβρυτα ενώ άφησαν 650 νεκρούς. Από τους Έλληνες μαχητές, τραυματίστηκαν μόνο 10, αλλά έπεσε νεκρός ο καπετάνιος Κ. Μέλιος.
Ο Ιμπραήμ, μετά από αυτή την πανωλεθρία που έπαθε, δεν τόλμησε να σκεφτεί πάλι το Μ. Σπήλαιο. Η ιστορία εξύψωσε κυρίως το εθνικό φρόνημα και τη γενναιότητα των μοναχών, που έγραψαν στις σελίδες της την 24η Ιουνίου 1827, με ανεξίτηλα γράμματα.
+ ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος