Κρίση. Ποιά κρίση;
| Ετικέτες Άρθρα-Σκέψεις, Γεώργιος Ντασιώτης, Διάφορα, Ελλαδικά, Κρίση-Παγκόσμια Διακυβέρνηση | Posted On Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010
Του Γεωργίου Ντασιώτη
είναι κάποιοι οικονομικοί δείκτες, που δεν είναι όπως τους θέλουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης της οικονομίας; Και αν υποθέσουμε ότι, με κάποιον τρόπο αυτούς τους αριθμούς τους διορθώσουμε,τότε η κρίση θα τελειώσει;
Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για επιτόκια δανεισμού,για χρέος, για έλλειμμα, για μέτρα ανάκαμψης και άλλα παρόμοια.
Αγγίζει, πλέον, τα όρια της παράνοιας ο καθημερινός βομβαρδισμός μας με όλα αυτά, γεγονός που πέραν των άλλων συνεπειών, τσακίζει ψυχολογικά τον απλό πολίτη, που αισθάνεται γύρω του τα πάντα να καταρρέουν.
Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Ζούμε σε εποχή κρίσης.
είναι κάποιοι οικονομικοί δείκτες, που δεν είναι όπως τους θέλουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης της οικονομίας; Και αν υποθέσουμε ότι, με κάποιον τρόπο αυτούς τους αριθμούς τους διορθώσουμε,τότε η κρίση θα τελειώσει;
Ποιος μπορεί να το ισχυριστεί αυτό;Ας το διερευνήσουμε.
Όλοι γνωρίζουμε,δύσκολα όμως το ομολογούμε,ότι η κρίση είναι βαθύτερη, διαπερνά,οριζοντίως και καθέτως,όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλο το φάσμα των κοινωνικών δράσεων.
Αγγίζει τις συμπεριφορές του καθενός μας,αλλά την διακρίνουμε μόνο στις συμπεριφορές των άλλων.
Ποιες είναι οι αξίες μας,οι οποίες θα μας οδηγούσαν ακόμη και στην αυτοθυσία,ιδανικό που,από μόνο του,είναι αντίδοτο στην κρίση;
Γνωρίζουμε,ας πούμε,από την ιστορία ότι πολλοί θυσιάστηκαν για την Πατρίδα,ανιδιοτελώς και με υπερηφάνια.Σήμερα,πόσοι θα το κάναμε αυτό;Και για ποια πατρίδα,αφού καταφέραμε να δημιουργήσουμε ενοχικά σύνδρομα ακόμα και στην αναφορά σ’αυτή;
Η ιστορία ενός έθνους,αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των γεννεών,είναι αυτή που προσδίδει την συλλογική ταυτότητα,αναγκαία προϋπόθεση για την ενίσχυση της ατομικής και γεννάει συναισθήματα περηφάνιας,δόξας,κύρους που είναι ικανά να δημιουργήσουν στον πολίτη,αλλά και συνολικά στο λαό,την διάθεση της θυσίας,ακόμη κι αν είναι βαριά,της υπομονής και της πειθαρχίας σε δύσκολες στιγμές κρίσης όπως τώρα.Αυτά είναι γενικές παραδοχές που δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση.
Είναι,λοιπόν,τουλάχιστον ανόητη η προσπάθεια ακύρωσης ή υποτίμησης,ανάλογα με τις ιδεολογικές εμμονές,ιστορικών γεγονότων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της συλλογικής μνήμης και αυτοεκτίμησης του λαού.Όλοι,π.χ γνωρίζουμε την καταστροφή της Σμύρνης (ζουν ακόμη κάποιοι) και όχι τον συνωστισμό στο λιμάνι της ή ότι το 1821 έγινε επανάσταση και όχι αναστάτωση που πρόσφατα γράφτηκαν σε σχολικό βιβλίο.
Έχουμε βάλει τον πήχυ της συλλογικής και ατομικής ηθικής πολύ χαμηλά.Μας ενοχλούν τα αυθαίρετα…….των άλλων,μας εκνευρίζουν οι ……άλλοι κακοί οδηγοί.Οι φοροφυγάδες είναι ανήθικοι,αλλά όταν το κάνουμε εμείς είμαστε μάγκες.Οι πολιτικοί μας,είναι κατώτεροι των περιστάσεων,δεν έχουν όραμα,αλλά κι αν έχουν δεν πείθουν πια ότι,τους ενδιαφέρει η προκοπή του τόπου.Πρόσφατα κάποιος απ’αυτούς ομολόγησε φωναχτά,αυτό που οι περισσότεροι πιστεύουν,ότι το «νόμιμο είναι και ηθικό».
Η διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας έχει περάσει σε επικίνδυνα χέρια.Ποια είναι τα πρότυπα που προβάλλονται;Πόσους επιστήμονες ή ανθρώπους του μόχθου βλέπουμε στα ΜΜΕ;Πόσους νέους,φοιτητές ή εργαζόμενους με ιδανικά και αξίες προβάλλουν ώστε να τους μιμηθούν και άλλοι;
Απεναντίας πόσους ή πόσες βλέπουμε,που μόνο με τα φυσικά τους (ή τεχνητά) κάλλη βομβαρδίζουν τη νεολαία.Είναι απείρως δυσανάλογος ο χρόνοςπου διαθέτουμε ως κοινωνία για να ασχοληθούμε με τις πραγματικές ανάγκες των νέων,σε σύγκριση μ’αυτόν για χαζοχαρούμενες συζητήσεις που τις περισσότερες φορές προσβάλλουν την ανθρώπινη φύση.
Η καθημερινότητα,όπως προβάλλεται,δίνει την αίσθηση ότι σ’αυτόν τον τόπο δεν γίνεται τίποτα καλό,ότι μόνο διαφθορά,σήψη,και σκότος επικρατεί.Πόση αλήθεια μπορεί να περιέχει αυτό;Δεν το ξέρουμε,γιατί έχει επικρατήσει η παρακμιακή λογική του καλού μύλου που όλα τα αλέθει και το προϊόν του είναι ένας χυλός που εύκολα καταπίνεται αμάσητος.
Ακόμη και θεσμοί,αναχώματα σ’αυτή τη λογική,έχουν κατρακυλήσει.Η παιδεία σ’όλες τις βαθμίδες της έχει χάσει εντελώς τον προσανατολισμό της ,δημιουργεί κουρασμένους νέους,που δύσκολα μπορούν να σηκώσουν κεφάλι κάτω από τις κοινωνικές συνθήκες που προανέφερα.Οι εξαιρέσεις,που σίγουρα υπάρχουν,απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η Εκκλησία,εκ του ρόλου της θεσμός κοντά στον άνθρωπο και μάλιστα στον ανήμπορο,έχει εισέλθει κι αυτή στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας και η κυριότερη αγωνία της δείχνει να είναι η φορολόγηση της περιουσίας και οι επενδυτικές της δραστηριότητες.Περιπτώσεις φωτισμένων λειτουργών που με τη δράση και την προσωπικότητά τους δείχνουν πως θα έπρεπε να είναι,κατά τη γνώμη μου δεν μεταβάλλουν την γενική εικόνα.
Ο συνδικαλισμός ,στη συντριπτική του πλειοψηφία,απλώς τροφοδοτεί τα κόμματα με στελέχη και ενίοτε το δημόσιο με αργόσχολους.
Για τη δικαιοσύνη δεν φαντάζομαι ότι πιστεύει κανείς ότι μπορεί να ανακόψει την κατρακύλα,ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση έχει απολέσει το δρόμο της προ πολλού.
Είναι λοιπόν η κρίση μόνο οικονομική; Εγώ λέω όχι. Μακάρι να ήταν.
Υπάρχει διέξοδος απ’αυτή; Δεν γνωρίζω. Οι σπουδές μου στην Θεολογία δεν μου έδωσαν ιδιότητες που μόνο ο Θεός έχει.
ΚΡΙΣΗ...? ΤΙ ΚΡΙΣΗ..? ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΑΛΙΑΡΤΟ ΘΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΦΑΝΑΡΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΡΟΜΟ. ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟ-ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΟ ΠΑΡΕΛΑΖΕΙ ΑΝ ΟΧΙ ΟΛΗ Η ΑΘΗΝΑ Η ΜΙΣΗ ΣΙΓΟΥΡΑ, ΓΙΑ ΑΡΑΧΩΒΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθιζα έως τώρα να αποκαλώ δάσκαλο τον Σπύρο που σε μία άλλη εποχή δύσκολη πραγματικά εποχή φτώχειας τότε που προσπαθούσε η γενιά μου να βρεί το δρόμο της μας φώτισε και φωτίζει ακόμη με το χαρακτήρα και τις γνώσεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μία εποχή που φορούσαμε τα ρούχα που δεν ήθελαν τα ξαδέλφια μας οι Αθηναίοι και ο δάσκαλος μας ο Σπύρος πρόσφερε αφιλοκερδώς τις γνώσεις του.
Οφείλω να ομολογήσω δάσκαλε Γιώργο Ντασιώτη ότι ο τρόπος που σκέφτεσαι χτυπά κατευθείαν στη καρδιά των προβλημάτων αλλά και στη καρδιά των αναγνωστών .
Η μόνη διέξοδος πιστεύω είναι η παιδεία .
Ανεξάρτητα τι τελικά θα κάνει ο κάθε νέος η μόρφωση που του προσφέρει το σχολείο είναι η βάση για το χαρακτήρα ,επαγγελματική αποκατάσταση και δημιουργία οικογένειας.
Νεόχωρος.
Παιδεία, το αποπαίδι της Κυβέρνησης. Κυβέρνηση, το αποπαίδι του Λαού. Λαός, το αποπαίδι της Παιδείας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα από κει ξεκινούν κι εκεί τελειώνουν. Η οικονομκή κρίση είναι κάλπικη...η κρίση των ιδανικών είναι η αληθινή.
Συγχαρητήρια για το κείμενο, μέσα στο οποίο, ανέφερες όλα τα σημαντικά προβλήματα της χώρας(και όχι μόνον της δικής μας, το φαινόμενο είναι παγκόσμιο)
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ξέρει πως αυτή είναι η αλήθεια.Λιγοι όμως το ομολογούμε και ελάχιστοι τα γράφοπυν επωνυμα.Μπράβο στον κο Γυμνασιάρχη του Ακραιφνίου που το κάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Γιώργο θα συμφωνήσω μαζί σου στο θέμα της κρίσης όπως το παρουσίασες και μπράβο που το ανέδειξες μιας και είναι επίκαιρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην οικονομική κρίση είναι εύκολο να βρεθεί η γενεσιουργός της αιτία , ποιοί την προκαλούν, ποιοί καρπώνονται τα χρήματα, και ποιοί καλούνται στο τέλος να πληρώσουν με απόδειξη η χωρίς. Το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο κομμάτι σαφώς και είναι η κρίση των θεσμών που νομίζω ότι στις μέρες μας έφτασε στο αποκορύφωμά της .
Θ α σταθώ όμως στη γενεσιουργό αιτία αυτής της τόσο σημαντικής κρίσης που διανύουμε και η οποία νομίζω ότι είναι πολύ πιο μεγάλη απ΄ότι ίσως έχουμε αντιληφθεί. Την πρώτη κρίση την περνάει το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας που είναι η οικογένεια, και μετά το Σχολείο σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες. Αν σε αυτές προσθέσουμε και τον καταλυτικό ρόλο τω Μ.Μ.Ε. με την παραπληροφόρηση, τον αποπροσανατολισμό με την υπερπληθώρα των πληροφοριών, και τα πρότυπα που κατά καιρούς θέλουν να περάσουν, τότε τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο και τα αποτελέσματα φαίνονται στο πρόσωπο της κρίσης. Για να περιορίσουμε το αρνητικό κομμάτι των ΜΜΕ, που έχουν και τη μεγαλύτερη δύναμη, και δεν μπορούμε εύκολα να τα αντιμετωπίσουμε στο παγκοσμιοποιημένο χωριό που ζούμε, πρέπει να ενισχυθεί και να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος της οικογένειας και του Σχολείου.
Στην οικογένεια το παιδί σχηματίζεται σαν άτομο, παίρνει τις πρώτες πληροφορίες για τον εαυτό του και για τον κόσμο, μαθαίνει να σκέφτεται , να υπακούει να σωπαίνει. Στο σχολείο κοινωνικοποιείται, μαθαίνει, παίρνει πρωτοβουλίες, συνεργάζεται
Τα παιδιά δεν συζητούν σημαντικά θέματα με τους γονείς, στο Σχολείο οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται μόνο για την ύλη, τα παιδιά δεν αγαπούν το Σχολείο το οποίο εδώ και χρόνια έχει πάψει να είναι ελκυστικό για το μαθητή. Όλα αυτά πρέπει νομίζω να μας προβληματίσουν όλους και νομίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά, εξάλλου η ζωή στον πλανήτη μας από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν δύσκολη. Το Σχολείο και η οικογένεια πρέπει να συνεργάζονται αρμονικά σε όλα τα επίπεδα για να ενισχύσουν την προσωπικότητα του παιδιού και να μην ρίχνει το ένα τις ευθύνες στο άλλο, μιας και στην Ελλάδα είναι της μόδας η αποποίηση των ευθυνών. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των παιδιών σήμερα είναι ότι δεν έχουν στόχους ή δεν βάζουν τα ίδια τους στόχους, γιαυτό και γίνονται και πιο ευάλωτα στις ορέξεις των μίντια . Όταν το παδί έχει αξίες, αρχές, ενδιαφέροντα και την προσωπικότητα, και αναπτύξει κάποιες δεξιότητες και ικανότητες ,τότε αυτή η κατάσταση θα μπορέσει να ανατραπεί.
Ένας γονιός και εκπαιδευτικός.